Επτά μήνες από τότε που εμφανίστηκε ξαφνικά στην εσωτερική πολιτική ζωή και κυρίως στη μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέφανος Κασσελάκης εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά αδιαβάθμητος.
- Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου
Ο εμφανής καιροσκοπισμός και η αχαλίνωτη ροπή του στον λαϊκισμό, που του αποδίδουν σχεδόν όλοι οι αναλυτές, τον εμφανίζουν να αιωρείται χωρίς ιδιαίτερες αναστολές στους πόλους ενός εκκρεμούς που ορίζεται από τη σκληρή και θρησκόληπτη Δεξιά μέχρι τις παρυφές της «δικαιωματικής» Αριστεράς. Την Πρωτομαγιά πήγε στην Καισαριανή και κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των 200 πατριωτών κομμουνιστών που στάθηκαν όρθιοι απέναντι στα πολυβόλα των ναζί, χλευάζοντας κατάστηθα τον θάνατο.
Είναι, όμως, η στάση αυτή εξαιρετικά αντιφατική, παρατηρούν στο ίδιο το κόμμα του, από έναν άνθρωπο ο οποίος λίγο καιρό νωρίτερα δήλωνε την πίστη του στο κακοπαθημένο από τη χούντα τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» και την ίδια στιγμή, σαν να ήταν η φωνή του τουρκογύριστου Στόλτενμπεργκ, χαρακτήριζε το δολοφονικό ΝΑΤΟ «Ιερά Συμμαχία»…
Σημειώνεται αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, διότι, παρά την προσπάθεια του Κασσελάκη να κατακτήσει μια πολυσυλλεκτική δυναμική, κοινό τόπο αποτελεί η διαπίστωση ότι οι οπαδοί του κόμματος στην πλειοψηφία τους ανήκουν κυρίως στο κεντροαριστερό ακροατήριο, που άντεξε στην πίεση της μάχης του 2023, μη έχοντας πού αλλού να πάει.
Αποδεκτές ισορροπίες
Η δυσκολία του Κασσελάκη, όπως λένε οι ειδικοί, έγκειται στην ανάγκη να βρει κάποιες αποδεκτές ισορροπίες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί -και σωστά κατά πως φαίνεται- να διευρύνει την επιρροή του κόμματος εκτός των ορίων της παραδοσιακής Αριστεράς, κάτι που αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ανακάμψει πολιτικά.
Η συνταγή αποδείχθηκε αποτελεσματική επί Τσίπρα, όταν συνεργάστηκε με τους ΑΝ.ΕΛ. Αυτό που σήμερα λείπει, σύμφωνα με την κριτική των εσωκομματικών πόλων, είναι η ξεκάθαρη πολιτική και προγραμματική πρόταση. Η πυκνή παρουσία στις εκπομπές λάιφ στάιλ, η ασταμάτητη προσωπική προβολή εις το όνομα μιας αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον λαό, που δεν μετουσιώνεται σε πολιτικές σχέσεις διαρκείας, και ο επίμονος παραγκωνισμός των κομματικών οργάνων φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπικά τουλάχιστον, στη δεύτερη θέση, αλλά, σύμφωνα με τους επικριτές του, δεν παράγουν πολιτικά αποτελέσματα.
Μετά την περιοδεία του στα νησιά του Αιγαίου, στην Αθήνα τον «υποδέχθηκε» ένα υπόκωφο κύμα δυσαρέσκειας, η οποία μέχρι τις εκλογές είναι υποχρεωμένη να διατυπώνεται χαμηλόφωνα για να μη διασαλευτεί η φαινομενική ηρεμία. «Για εμάς πολιτική ανατροπή είναι μια απομείωση της πρωτοκαθεδρίας και της απόλυτης κυριαρχίας της κυβέρνησης και μια ενίσχυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης» λέει η εκπρόσωπος Τύπου Βούλα Κεχαγιά.
Δεν συμμερίζονται όλοι τις ίδιες απόψεις. «Πρέπει να είμαστε πάνω από τις δημοσκοπήσεις και να είναι η διαφορά μας με τη Ν.Δ. τέτοια που να επαναφέρει την ισορροπία στο πολιτικό σύστημα της χώρας» υπογραμμίζει ρίχνοντας το γάντι η Ολγα Γεροβασίλη, ζητώντας να δοθεί η μάχη «με πολιτικούς όρους», κάτι που, όπως ευκρινώς εννοεί, δεν συμβαίνει σήμερα…
Πυκνώνουν την ίδια ώρα οι διεργασίες για την ανασύσταση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Μπορεί τα αισθήματα και οι διαθέσεις στο τρίγωνο μεταξύ Κασσελάκη – Ανδρουλάκη – Χαρίτση να είναι απολύτως εχθρικές, αλλά, σε ένα διαφορετικό επίπεδο, ενισχύεται η πεποίθηση ότι οι κεντροαριστερές δυνάμεις οφείλουν μια συντεταγμένη και προγραμματική απάντηση απέναντι στην επέλαση του μητσοτακικού νεοφιλελευθερισμού. Από την άποψη αυτή, προϊδεάζουν όσοι ξέρουν, η επόμενη μέρα των ευρωεκλογών θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον κι από το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα.
