Του Χρήστου Μπολώση
Αν νομίζετε φίλοι μου ότι οι κολοσσοί κωμικοί του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, ήταν οι μόνοι που μας προσέφεραν απλόχερα το γέλιο, γελιέστε.
Αν έχετε την εντύπωση ότι ο Κωνσταντάρας με τον Μαυρογιαλούρο του, ο Γκιωνάκης με τον Μπρίλλη του, η Βασιλειάδου με το «ρούφα τ’ αυγό σου», ο Παπαγιαννόπουλος με το «χούφτωσ ‘την χούφτωσ ‘την», ο Αυλωνίτης με το «ρε πού πάμε ρε;», ο Βέγγγος με τις πιλάλες του, ο Σταυρίδης με τα «άχου και δε με νοιάζει», ο Ηλιόπουλος με τη «χαρούμενη ατμόσφαιρά» του, ο Βουτσάς με το «Φσσσστ μπόϊνγκ», ο Λογοθετίδης με τα παθήματά του στο «Δεσποινίς ετών 39», ο Φωτόπουλος με το «δίκαννό του», έχουν τα πρωτεία τότε πλανάσθε πλάνην οικτράν. Βέβαια όλα αυτά τα αθάνατα που αναφέραμε και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, τα έβαλαν στο στόμα των κορυφαίων κωμικών μας εξ ίσου κορυφαίοι συγγραφείς όπως ο Τσιφόρος, ο Σακελλάριος, ο Ψαθάς και τόσοι άλλοι. Όμως το θέμα είναι και το πώς τα λες.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ
