Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με «ελληνικά έξοδα», πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Αν αυτό πράγματι συμβεί, όπως φοβούμαι εντονότατα, τότε θα δούμε μία ακόμη από τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις οποίες συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ, δηλαδή, η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλιστεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας…
Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα ενώ η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει έμπρακτο αντίκρισμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ην. Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις… Στον βαθμό που η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αυγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους. Ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό»…
Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό (και κυπριακό) πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους – ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο. Γιατί αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;».
(17 Αυγούστου 1943 – 11 Ιουλίου 1998)
Ο Παναγιώτης Κονδύλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους σταχαστές, με κριτήρια όχι εγχώρια, αλλά διεθνή. Μας παρέδωσε, προς μελέτη και αναστοχασμό, ένα πολύτομο έργο, τόσο δικό του, δηλαδή πρωτότυπο, όσο και μεταφραστικό.
Γεννήθηκε στην Αρχαία Ολυμπία το 1943 και πέθανε στην Αθήνα το 1998. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία, νεότερη ιστορία και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης και της Χαϊδελβέργης· στη Χαϊδελβέργη αναγορεύθηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας.
Βιβλία του στην ελληνική γλώσσα: Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη (1989· ολ. έκδ. Ι-ΙΙ, 2012)· Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα (1984)· Ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, Ι-ΙΙ (1987)· Ο νεοελληνικός Διαφωτισμός(1988)· Ισχύς και απόφαση (1991)· Η παρακμή του αστικού πολιτισμού(1991)· Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο (1992)· Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία (1992)· Θεωρία του Πολέμου (1997)· Από τον 20ό στον 21ο αιώνα (1998)· Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης (1998)· Περί αξιοπρέπειας (2000)· Αντίδραση, παλινόρθωση (2001)· Επιστήμη, ισχύς και απόφαση (2001)· Μελαγχολία και Πολεμική (2002)· Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, Ια-Ιβ (2007)· Η γέννηση της διαλεκτικής (υπό έκδοση)· Συντηρητισμός (2015).
Για την εργασία του τού απονεμήθηκε το μετάλλιο Γκαίτε και το βραβείο Χούμπολντ. Διετέλεσε Εταίρος του Ιδρύματος Ανωτάτων Σπουδών του Βερολίνου. Μέχρι τον θάνατό του διηύθυνε τη «Φιλοσοφική και Πολιτική Βιβλιοθήκη» των εκδόσεων «Γνώση» και τη σειρά «Ο Νεώτερος Ευρωπαϊκός Πολιτισμός» των εκδόσεων «Νεφέλη».
Είναι θλιβερό το γεγονός οτι ορισμένοι προσπαθούν ακόμα και σήμερα να τον υποβαθμίσουν(ιδιαίτερα στα της εξωτερικής πολιτικής) υπερασπιζόμενοι τα προσωπικά τους ιδεολογήματα και τους προσωπικούς ευσεβείς πόθους τους.
Από τη μια ένας γίγαντας της σκέψης, από την άλλη οι νάνοι..