Έχουμε ακόμα διπλωματικές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν;

Σε μια εποχή που η διεθνής τάξη βάλλεται από κάθε πλευρά, η Ελλάδα καλείται να πάρει σαφείς θέσεις. Και όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε «άριστες σχέσεις» με κράτη που μας προκαλούν, που στηρίζουν την παρανομία και υπονομεύουν ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Το τελευταίο παράδειγμα; Οι δηλώσεις του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ: “Οι Τουρκοκύπριοι αξίζουν να έχουν το δικό τους κράτος. Θα είμαστε μαζί σας μέχρι το τέλος – μέχρι να αναγνωριστεί η ΤΔΒΚ από τη διεθνή κοινότητα.”

Αυτό δεν είναι απλώς μια διπλωματική παραφωνία. Είναι μια ευθεία προσβολή προς την Κυπριακή Δημοκρατία — ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μια απροκάλυπτη στήριξη προς το ψευδοκράτος που προέκυψε από την τουρκική εισβολή και κατοχή του 1974. Και είναι, φυσικά, μια ακόμα απόδειξη ότι το Αζερμπαϊτζάν αποτελεί πλήρως ελεγχόμενο δορυφόρο της Άγκυρας, ακολουθώντας τυφλά το επεκτατικό της αφήγημα.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα διατηρεί πρεσβεία στο Μπακού. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν έχει θέσει ζήτημα διακοπής διπλωματικών σχέσεων, αλλά συνεχίζει να φωτογραφίζεται με Αζέρους αξιωματούχους, προωθώντας μάλιστα ενεργειακές “συνεργασίες”. Την ίδια ώρα που η ελληνική κοινωνία εξοργίζεται με τις τουρκικές προκλήσεις και οι Κύπριοι νιώθουν απομονωμένοι, η Αθήνα σφυρίζει αδιάφορα, βυθισμένη στην ψευδαίσθηση ενός ρόλου «ισότιμου συνομιλητή» στα ενεργειακά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ποια είναι η τιμή της σιωπής;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πάλι, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά κατώτερη των περιστάσεων. Όταν πρόκειται για τις “ευρωπαϊκές αξίες”, είναι πρώτη στο κήρυγμα. Όταν όμως ένα κράτος-μέλος της — η Κυπριακή Δημοκρατία — δέχεται δημόσια προσβολή από ένα αυταρχικό καθεστώς, η αντίδραση είναι ανύπαρκτη. Καμία ανακοίνωση, καμία κύρωση, καμία διπλωματική κίνηση. Γιατί; Επειδή το Αζερμπαϊτζάν είναι «χρήσιμο» ενεργειακά και λειτουργεί ως προθάλαμος για την αποφυγή της ρωσικής εξάρτησης. Η Κύπρος, όμως, δεν είναι χρήσιμη — είναι απλώς ένα πρόβλημα προς διαχείριση.

Πόσες ακόμα δηλώσεις σαν του Αλίεφ θα ανεχτεί η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να αντιδράσει; Πόσες ακόμα προκλήσεις θα περάσουν «στα ψιλά» επειδή «έχουμε δουλειές» με τους Αζέρους; Και κυρίως, πότε θα πάψουμε να αντιμετωπίζουμε την Κύπρο σαν μια εθνική «υποσημείωση», και όχι ως πλήρες και ισότιμο τμήμα του Ελληνισμού;

Αν η Ελλάδα σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να πράξει το αυτονόητο: να καλέσει άμεσα τον πρέσβη του Αζερμπαϊτζάν για εξηγήσεις, να θέσει ζήτημα στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, και να επανεξετάσει σοβαρά το πλαίσιο διμερών σχέσεων. Δεν μπορείς να στηρίζεις την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου στην Κύπρο και να απολαμβάνεις ταυτόχρονα την ελληνική φιλία και ευρωπαϊκή συνεργασία. Κάποια στιγμή πρέπει να διαλέξεις.

Όσο για την ελληνική κυβέρνηση — και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη — είναι ώρα να απαντήσει καθαρά: Είναι με την Κύπρο ή με τα συμφέροντα που τον στηρίζουν; Είναι με το διεθνές δίκαιο ή με τον πραγματισμό της υποταγής; Γιατί η ουδετερότητα μπροστά στην αδικία δεν είναι πολιτική. Είναι συνενοχή.

Δείτε Επίσης:

• Οι γενοκτόνοι συνέταιροι του Ερντογάν «στάζουν μέλι» για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη