Κυβερνώντας με φαντάσματα

Η πολιτική κατάσταση στη χώρα δεν είναι υγιής. Η κυβέρνηση με το ζόρι εκφράζει το ¼  αυτών που ψηφίζουν, οι οποίοι στις επόμενες εκλογές είναι ζήτημα εάν θα αποτελούν το ½ του εκλογικού σώματος. Η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη και μια νέα λαϊκή αντιπολίτευση έχει αναπτυχθεί στους δρόμους, στις πλατείες και τις αντισυμβατικές πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η Βουλή είναι άδεια, με τους βουλευτές να μην συμμετέχουν ενεργά σε επιτροπές και στις κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις, προτιμώντας να βρεθούν εκεί μόνο όταν μιλάει ο πολιτικός τους αρχηγός. Ο κοινοβουλευτισμός συνολικά, κατ’ επέκταση και των προηγούμενων, βιώνει τη σοβαρότερη ίσως κρίση από τη Μεταπολίτευση. «Η καρδιά της Ρώμης δεν χτυπά πλέον στη Σύγκλητο αλλά στο Κολοσσαίο». Έτσι, και η καρδιά της Ελλάδας δεν χτυπάει πλέον στη Βουλή, ούτε στα Υπουργεία και την Ηρώδου Αττικού, αλλά σε αντίθεση με την αρχαία Ρώμη, μοιάζει να μην χτυπάει καθόλου.

• του Εμμανουήλ Μπέζα

Ένας έμπειρος πολιτικός μου είπε πως την περίοδο της κρίσης ο Έλληνας επλήγη βαριά σε όλους τους τομείς αλλά αντιδρούσε, «ήταν σαν να έτρωγε σφαλιάρες αλλά σήκωνε το γάντι ρίχνοντας περισσότερες». Τώρα μου λέει «τα πλήγματα είναι τα ίδια, αλλά ο Έλληνας πλέον δεν αντιδρά». Οι ψυχολόγοι ορίζουν 4 τρόπους που αντιδρούμε στις στρεσογόνες καταστάσεις «τα 4 F», fight, flight, freeze και fawn, δηλαδή πάλη, πάγωμα, παραίτηση και φυγή. Όταν ξέσπασε η κρίση του 2008, ο Έλληνας πάλεψε. Κατά την κρίση των Lockdowns πάγωσε και τώρα φαίνεται πως έχει παραιτηθεί, με τη φυγή να διαφαίνεται όλο και περισσότερο.

Πάνω σ’ αυτή την παραίτηση του Έλληνα που βιώνει μια τρίτη κρίση, εκείνη της πιθανής ανατροπής του Δυτικού κόσμου, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να στήσει το επόμενο εκλογικό της πλάνο. Ο Έλληνας έχοντας ήδη βιώσει τις δύο προηγούμενες μέσα σε μια δεκαπενταετία, την οικονομική κρίση του ‘08 και την πανδημία του ‘21, έχει αλλάξει προτεραιότητες ως προς τη διαχείριση των προβλημάτων του. Η ανάγκη για σταθερότητα έχει αντικαταστήσει το μαχητικό πνεύμα, η τάξη έχει αντικαταστήσει το χάος, η απογοήτευση έχει αντικαταστήσει τον εκνευρισμό. Έτσι, μια κυβέρνηση με εμφανέστατα προβλήματα, που σε άλλη περίοδο ίσως να μην μπορούσε ακόμα να κυβερνά, υπερθεματίζει συνεχώς στο επιχείρημα «τάξη εναντίον χάους» και κερδίζει. Και για να το κάνει, αρκεί ο αντίπαλος να είναι χειρότερος από εκείνη, έστω και θεωρητικά.

Ο δράκος και ο ιππότης

Η Πλεύση Ελευθερίας είναι ο νέος δράκος, ο πρεσβευτής του χάους, της αταξίας, της πολιτικής αστάθειας και της αβεβαιότητας. Ακόμα και να μην είναι, η δεύτερη θέση που κατέχει αυτή τη στιγμή στις δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως ότι και να πρεσβεύει το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει έναν δεύτερο Σύριζα στον αναλογικό τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα αρκετοί συμπολίτες μας και εν τέλει να «ανεβάσει» μέσω της συσπείρωσης τα ποσοστά της ΝΔ. Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου δύο μήνες:

– Στη μέτρηση της Pulse για τον ΣΚΑΙ στις 21 Ιανουαρίου, η Πλεύση Ελευθερίας έλαβε 4% στην πρόθεση ψήφου.

– Στη δημοσκόπηση της ALCO για τον Alpha σχεδόν έναν μήνα μετά, η Πλεύση Ελευθερίας έλαβε 5,6% στην πρόθεση ψήφου.

– Σε νέα δημοσκόπηση της Pulse για τον ΣΚΑΙ στις 27 Φεβρουαρίου, η Πλεύση Ελευθερίας έλαβε 7% στην πρόθεση ψήφου.

– Σε νέα δημοσκόπηση της Alco για τον Alpha στις 18 Μαρτίου, η Πλεύση Ελευθερίας έλαβε 10,3% στην πρόθεση ψήφου.

– Για να έρθει η δημοσκόπηση της Marc για τον ANT1 στις 2 Απριλίου, στην οποία η Πλεύση Ελευθερίας έλαβε 13,7% στην πρόθεση ψήφου.

Μέσα σε διάστημα 2 και κάτι μηνών, περίπου 65 ημερών, η Πλεύση Ελευθερίας κατάφερε να υπερτριπλασιάσει τα ποσοστά της. Απίστευτο και όμως αληθοφανές. Στις εθνικές εκλογές του 2009 ο Σύριζα έλαβε 4,6%, ενώ σε εκείνες του 2012 16,78%. Η Πλεύση Ελευθερίας κατάφερε δημοσκοπικά σε 2 μήνες, αυτό που ο Σύριζα χρειάστηκε εκλογικά σχεδόν 3 χρόνια για να πετύχει. Είναι φανερό πως κάτι στα νούμερα δεν κολλάει.

Δεν έχω κάτι με την κα Κωνσταντοπούλου, δεν τη γνωρίζω προσωπικά και μάλιστα έχω ακούσει πολλές φορές ότι είναι μια πολύ καλή νομικός. Απλά ο εκρηκτικός και απρόβλεπτος χαρακτήρας της, η θητεία της στον Σύριζα και αρκετές πολύ αντισυμβατικές επιλογές συνεργατών της – οι οποίες όμως δεν έφεραν αποτελέσματα, παρόλο που οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις ευνοούν την αντισυμβατικότητα – την οδήγησαν να ταυτίζεται πολύ περισσότερο με τον Σύριζα από ότι και η ίδια θα ήθελε. Την ίδια στιγμή, το «πουσάρισμα» που δέχεται από συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης θα έπρεπε να προβληματίζει και την ίδια.

Έτσι, η μόνη περίπτωση που υπάρχει να φτάσει η κυβέρνηση το 30% είναι εάν απέναντί της βρίσκεται πάλι εκείνος που την ώθησε στο 40%, δηλαδή ένας δεύτερος Σύριζα. Με τον «κανονικό» Σύριζα να έχει «εξαφανιστεί» δημοσκοπικά, από κάπου πρέπει να δημιουργηθεί ένας «νέος». Και επειδή παρθενογένεση δεν υπάρχει ούτε στην πολιτική, η κα Κωνσταντοπούλου πληροί τα κριτήρια. Άλλωστε, χωρίς Σύριζα απέναντι της η κυβέρνηση κινδυνεύει να επιστρέψει στα ποσοστά των ευρωεκλογών αλλά και πιο κάτω, καθώς όπως μου είπε κάποιος που επί πολλά χρόνια διετέλεσε κεντρικό στέλεχος της ΝΔ, «στις ηλικίες κάτω των 25, δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ζητήσουν ψήφο». Υπερβολή, απλά ήθελε να καταδείξει το τι συμβαίνει δημοσκοπικά με ένα κόμμα που από το 40% και έπειτα κατέληξε το 2023 στη χειρότερη επίδοση σε απόλυτο αριθμό ψήφων στην ιστορία του.

Τελικά τι θα ψηφίσουμε;

Ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει πως «παίζονται» τα παρασκηνιακά πολιτικά παιχνίδια, πως η πολιτική μεταμορφώνει τον οποιοδήποτε σε ηγέτη, ποιοι είναι οι ρεαλιστικώς αποτυπωμένοι κίνδυνοι και ποιοι οι εικονικοί που ωφελούν τελικά την κυβέρνηση. Η κα Κωνσταντοπούλου δεν θα είναι η επόμενη Πρωθυπουργός και η Πλεύση Ελευθερίας πιθανώς δεν θα είναι ούτε δεύτερο κόμμα. Η δήλωση της κα Γεροβασίλη, η οποία έχει συμπλεύσει πολιτικά με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για αρκετά χρόνια είναι χαρακτηριστική, «Η Ν.Δ. δεν αποδομεί την Κωνσταντοπούλου διότι τη βολεύει και τα Μέσα την κανονικοποιούν».

Εάν η τάξη και η σταθερότητα – που τα αποκλειστικά δικαιώματα τους έχει «κατοχυρώσει» η κυβέρνηση –  βασίζονται κάπου, αυτό είναι κυρίως η λογική. Και η λογική υποδεικνύει πως το σενάριο διακυβέρνησης της Πλεύσης Ελευθερίας δεν υφίσταται. Και η δημοσκοπική του αποτύπωση έχει μόνο έναν κερδισμένο, την κυβέρνηση.

Το ίδιο κόμμα που είχε αποκηρύξει την κινδυνολογία ως μέσο εκλογικής επικράτησης όταν κατηγορούσε τον Αλέξη Τσίπρα ακριβώς γι’ αυτό, χρησιμοποιεί τώρα την κινδυνολογία για να επιβιώσει εκλογικά. Τα φαντάσματα του παρελθόντος έρχονται και στοιχειώνουν. Κανείς δεν θέλει να ζει με φαντάσματα, εκτός από τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτή είναι διατεθειμένη να ζήσει με αυτά, γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο τη βοηθούν μάλλον να επιβιώσει!

(*)Ο Εμμανουήλ Μπέζας είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και αρθρογραφεί για θέματα γεωστρατηγικής, διεθνών σχέσεων, εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.