Σε τροχιά ρήξεως με το Μαξίμου ο Υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας

Η στάσις της ελληνικής Κυβερνήσεως, απέναντι στην Τουρκία, αλλά και οι εν γένει χειρισμοί των διεθνών θεμάτων, προκαλούν αντιδράσεις, όχι μόνον στην κοινή γνώμη, αλλά και στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Ήδη από χθες, μέλη της Κυβερνήσεως προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχουν διχογνωμίες στην Κυβέρνηση, όμως τα πράγματα τους διαψεύδουν.

• Του Ευθ. Π. Πέτρου

Σε πορεία ρήξεως κινείται ήδη ο υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Νίκος Δένδιας, ενώ και άλλα κυβερνητικά στελέχη, θεωρούμενα ότι εκφράζουν την δεξιά πτέρυγα του κόμματος έχουν αποδυθεί τις τελευταίες ημέρες σε κινήσεις προσεγγίσεως των ψηφοφόρων, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως προεργασία εκδηλώσεως αρχηγικών φιλοδοξιών. Είναι ίσως πρόωρο να υπάρξουν συμπεράσματα, αλλά έχει γίνει προφανές, ότι η συνήθως πολιτικώς ήρεμη περίοδος του καλοκαιριού, θα είναι φέτος χρόνος διεργασιών, τα αποτελέσματα των οποίων θα εμφανισθούν με την αρχή του φθινοπώρου.

Για τον κ. Δένδια, τα εφετινά Παλαιολόγεια στον Μυστρά, την περασμένη Πέμπτη, ημέρα της επετείου της Αλώσεως, απετέλεσαν ευκαιρία να εκφράσει το ογκούμενο κύμα οργής της ελληνικής κοινωνίας κατά της τακτικής του κατευνασμού και των υποχωρήσεων έναντι της τουρκικής επιθετικότητος. Από την ομιλία του αναδεικνύεται, αν όχι άμεση ρήξις, τουλάχιστον διαφοροποίησις προς την τακτική του Μεγάρου Μαξίμου και του υπουργείου Εξωτερικών. Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης μίλησε για το μήνυμα της θυσίας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου με άμεσες αναφορές -ιδιαιτέρως αιχμηρές μάλιστα- στο σήμερα.

Σήμερα που ελληνισμός συνεχίζει τον αγώνα για την επιβίωση με βάση τα ιδιαίτερα εθνικά και ιστορικά χαρακτηριστικά του, απέναντι στον κίνδυνο, τον οποίο εναργώς παρουσίασε ο κ. Δένδιας «να καταστεί ένας άχροος, άοσμος, άγευστος πολιτισμός χυλός».

Με τα λόγια αυτά, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, απαντά στις σειρήνες του κοσμοπολιτισμού που έχουν εμφιλοχωρήσει στο κυβερνών κόμμα και σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούν τις βασικές πολιτικές επιλογές του. Για αυτό και μια ημέρα σαν την χθεσινή αποφράδα, ουδέν βρήκαν να πουν οι γνωστοί «κύκλοι» του υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίοι έσπευδαν με non papers να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα της αποδοχής από την Ευρώπη της Αγκύρας, ως εταίρου στην κοινή άμυνα. Το ζήτημα αυτό έθεσε στις πραγματικές του διαστάσεις ο κ. Δένδιας τονίζοντας ότι αυτός ο δρόμος είναι γεμάτος Κερκόπορτες. Με πρώτη το θρυλούμενο πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Ευρώπης, το SAFE για το οποίο ετόνισε:

«Θα πρότεινα να ονομασθεί Κανονισμός της Κερκόπορτας ο Κανονισμός SAFE, εφόσον επιχειρηθεί από ορισμένους εταίρους να εφαρμοστεί με τεχνάσματα, ώστε να μην απαιτείται ομοφωνία των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Συμφωνία με τρίτες χώρες».

Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι αυτές οι «τρίτες χώρες» είναι η Τουρκία, ας ενθυμούμεθα ότι στην καρδιά αυτής της χώρας είναι εγκετεστημένη η ύβρις. Για αυτήν την ύβρη και δη για την πολιτισμική, ομίλησε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης:

«Η Βασιλεύουσα έπεσε στις 29 Μαΐου 1453 και η Αγία Σοφία κατέστη και είναι δυστυχώς και σήμερα τζαμί. Πολιτιστική ύβρις που συνιστά αιμορραγούσα πληγή για όλους τους Χριστιανούς».

Και δεν είναι μόνον αυτή η ύβρις, είναι η γένει άρνησις των αξιών πάνω στις οποίες στηρίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, από τις μουσουλμανικές χώρες εν συνόλω, για τις οποίες έθεσε τον προβληματισμό:

«Και τι έννοια έχει ο εσωτερικός ευρωπαϊκός διάλογος σήμερα για τους κινδύνους που η Μουσουλμανική Αδελφότητα δημιουργεί στην Ευρώπη, για τον οποίο παρεμπιπτόντως σας παραπέμπω στο κύριο άρθρο της Monde, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όταν η ίδια η Ευρώπη επιδοτεί όσους με το αξιακό πλαίσιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, και απειλούν και κατέχουν ευρωπαϊκό χώρο;».

Είναι λίαν επίκαιρη αυτή η επισήμανσις, την ημέρα κατά την οποία, η Αίγυπτος μια μετριοπαθής και φιλική θεωρουμένη μουσουλμανική χώρα, «δημεύει» την Μονή του Σινά εκδιώκει του μοναχούς και υφαρπάζει την κινητή και ακίνητη περιουσία της. Τούτο συνιστά ύβρη και προς την θρησκεία του ισλάμ, καθώς την Μονή του Θεοβαδίστου Όρους προστατεύει -υποτίθεται- το αποτύπωμα της χειρός του προφήτου Μωάμεθ.

Αλλά και παρακάτω, ο κ. Δένδιας ομιλεί για την «αυτοϋπονόμευση» της Ευρώπης αλλά και τις διαχρονικές ευθύνες της που φθάνουν μέχρι το 1204:

«Για να υπάρξει η Ευρώπη, οφείλει να εδράζεται σε κοινές αρχές και κοινή αντίληψη απειλής για το πρότυπο ζωής το οποίο εκπροσωπεί και οφείλει να βασίζεται σε αρχές και αξίες, άλλως αυτοϋπονομεύεται.

Ούτως ή άλλως ο Ορθόδοξος Ελληνισμός ουδέποτε απέβαλλε τη μνήμη της πρώτης Άλωσης της 12ης Απριλίου 1204 και της εγκατάλειψης της 29ης Μαΐου 1453.

Γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν θέλουμε να ζήσουμε ανεξάρτητοι, πρέπει να μπορούμε εμείς να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας, και μόνοι μας αν αυτό απαιτηθεί. Αυτό στοχεύει η Ατζέντα 2030».

Εν τω μεταξύ, η Δύσις, όπως τονίζει ο κ. Δένδιας, αντί να ανοίγει ατραπούς διεισδύσεως για την Τουρκία, οφείλει συγγνώμη προς την Ελλάδα:

«Και ιστορικά ο Δυτικός Χριστιανισμός οφείλει μέχρι και σήμερα ηχηρή απολογία στη μνήμη του τελευταίου Χριστιανού Αυτοκράτορα της Πόλης.

Στην έσχατη πολιορκία ο ρόλος του Κωνσταντίνου (Παλαιολόγου) υπήρξε κομβικής σημασίας. Εθνικά σημαντικότερος και από τον Μέγα Ιουστινιανό ή ακόμη και από τον θριαμβευτή Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο. Γιατί ο Αυτοκράτορας αυτός ευρέθη προ σαφούς επιλογής. Προσεφέρθη επανειλημμένα από τον Πορθητή η δυνατότητα διαφυγής του, γιατί δεν επιθυμούσε ο Οθωμανός Σουλτάνος να επικρατήσει επί τύμβου μαρτυρίου.

Αντιλαμβανόταν ως οξύνους τη δυναμική που αναπτύσσουν οι μεγάλοι νεκροί.

Για αυτόν ο θρόνος απετέλεσε όχι αξίωμα, αλλά αξιακό μέγεθος. Το στέμμα του, το αντιμετώπισε ως δηλωτικό μιας ανώτερης παρουσίας που ξεχωρίζει τους ανθρώπους στους δίσεκτους καιρούς και συνέλαβε με διαύγεια ότι η αποστολή του δεν ήταν η Βασιλεία του, ήταν η διάσωση του αποτυπώματος της υπερχιλιετούς Χριστιανικής Αυτοκρατορίας. Και ο μόνος τρόπος επίτευξης ήταν η επί των επάλξεων της Πύλης του Αγίου Ρωμανού θυσία του.
Και επετέλεσε απολύτως το ιστορικό του καθήκον. Πέτυχε έτσι να καλύψει τις μαύρες σελίδες της παρακμής της Αυτοκρατορίας και μετέτρεψε τη συμφορά της Άλωσης στο θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά».

Πηγή: Εστία της Κυριακής