Την ώρα που Ολλανδία έχει ξεκινήσει την υλοποίηση μιας σκληρής και ρεαλιστικής πολιτικής απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες με συγκεκριμένα μέτρα επαναπατρισμού, η Ελλάδα συνεχίζει να τους διατηρεί στην επικράτειά της ακόμη και όταν έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα, σε μια στάση που χαρακτηρίζεται από βαθιά ηττοπάθεια και κραυγαλέα ανευθυνότητα.
Η ολλανδική αποφασιστικότητα
Σύμφωνα με πρόσφατες εξελίξεις, η Ολλανδία έχει ξεκινήσει την εφαρμογή μιας από τις αυστηρότερες μεταναστευτικές πολιτικές στην Ευρώπη. Ο υπουργός Μετανάστευσης, Marjolein Faber, έχει ανακοινώσει το τέλος της κρατικής χρηματοδότησης στέγασης για όσους «έπρεπε να έχουν φύγει εδώ και καιρό» δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Υποστηρίζω την απέλαση, όχι την επιδοτούμενη στέγαση».
Η ολλανδική κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει σε charter πτήσεις για τον επαναπατρισμό Σύρων προσφύγων ενώ παράλληλα έχει αναστείλει τη διαδικασία εξέτασης νέων αιτήσεων ασύλου από Σύρους για 6 μήνες μετά την πτώση του Άσαντ. Επιπλέον, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας έχει επικυρώσει το δικαίωμα των Αρχών να αρνούνται την χορήγηση παραμονής σε Σύρους πρόσφυγες που επιστρέφουν στην πατρίδα τους μετά την αίτηση ασύλου.
Η ελληνική ηττοπάθεια και ανευθυνότητα
Αντίθετα, η Ελλάδα εμφανίζει μια κλασική περίπτωση ηττοπάθειας -αυτήν τη νοοτρορία του «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», που παραλύει κάθε ορθολογική πολιτική. Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει παραδοθεί στην ιδέα ότι είναι αδύνατη η αντιμετώπιση του προβλήματος επιλέγοντας την παθητική αποδοχή μιας καταστάσης που επιβαρύνει τόσο την κοινωνία όσο και την οικονομία της χώρας.
Αυτή η στάση συνοδεύεται από κραυγαλέα ανευθυνότητα και ανικανότητα. Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση στη Συρία έχει σταθεροποιηθεί σημαντικά μετά την πτώση του Άσαντ, η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να παρέχει άσυλο ακόμη και σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις εγκληματικής δραστηριότητας. Η ανικανότητα να λάβει αποφάσεις και να εφαρμόσει μια συνεπή πολιτική καθιστά την Ελλάδα όμηρο των συνθηκών αντί να τις διαμορφώνει.
Το βαρύ κόστος της αδράνειας
Η ελληνική ηττοπάθεια έχει πραγματικό και μετρήσιμο κόστος. Ενώ η χώρα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, ανεργία και κοινωνικές εντάσεις, επιλέγει να σπαταλά πόρους χωρίς κανένα στρατηγικό στόχο ή προγραμματισμό. Η ανευθυνότητα αυτή δεν εκδηλώνεται μόνο στη σπατάλη χρημάτων, αλλά και στο γεγονός ότι επιτρέπει σε άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα να παραμένουν ελεύθερα στην ελληνική επικράτεια.
Η ανικανότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να αντιληφθεί ότι η φιλανθρωπία χωρίς όρια και κριτήρια μετατρέπεται σε καταστροφική αφέλεια και αποτελεί ίσως το πιο ανησυχητικό στοιχείο αυτής της κατάστασης.
Ηττοπάθεια εναντίον αποφασιστικότητας
Η σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών αναδεικνύει την διαφορά μεταξύ μιας ηττοπαθούς και μιας αποφασιστικής κυβέρνησης. Η Ολλανδία επιδεικνύει πολιτική ωριμότητα και υπευθυνότητα, λαμβάνοντας δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις για το καλό των πολιτών της. Αντίθετα, η Ελλάδα παραμένει παγιδευμένη σε μια λογική αδράνειας που μοιάζει με οργανωμένη ανικανότητα.
Η ηττοπάθεια της ελληνικής προσέγγισης δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή -είναι η εκδήλωση μιας νοοτροπίας που έχει καταστρέψει πολλούς τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η ίδια νοοτροπία που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία, η ίδια λογική που επιτρέπει στα προβλήματα να διογκώνονται αντί να αντιμετωπίζονται.
Η ώρα της αλήθειας
Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι πλέον τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα -είναι πόσο καιρό ακόμα οι Έλληνες πολίτες θα ανέχονται αυτήν την ηττοπαθή στάση, που χαρακτηρίζει την πολιτική τους ηγεσία. Η σύγκριση με την Ολλανδία δεν είναι απλώς ενδεικτική των διαφορών στις πολιτικές προτεραιότητες, είναι απόδειξη ότι υπάρχουν κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν ευθύνες και κυβερνήσεις που τις αποφεύγουν.
Η ανευθυνότητα και η ανικανότητα δεν είναι χαρακτηριστικά που μπορούν να κρυφτούν πίσω από ευγενικές προθέσεις. Όταν μια χώρα αδυναμεί να προστατεύσει τους πολίτες της από τις συνέπειες μιας αποτυχημένης πολιτικής, τότε δεν μιλάμε πλέον για διαφορές στις προσεγγίσεις, αλλά για θεμελιώδη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.
Δείτε επίσης:
- Η Ισπανία φανερώνει τον σκοτεινό ρόλο της Τουρκίας στην επιστράτευση και διοχέτευση τζιχαντιστών
- Χρόνια είχαμε να δούμε τόσο ενεργητική εξωτερική πολιτική
- Ιστορικών διαστάσεων το φιάσκο Πλεύρη στο μεταναστευτικό
Το προβλημα στην Μπανανια ειναι το 80% ειναι αχριστοι και τζαμπα τους πληρωνουμε . Αυτοι οι τυποι αλλα ,εχουν αλλα στην κουδουνα τους .Αυτους τους ενδιαφερη μονο να πηγαινει καλα η εταιρια τους . Αν νοιαζοντουσαν για την Χωρα , δεν θα ειχαν τον νομο περι ευθυνης Υπυργον . Πως να μην ειμαστε η Μπανανια της Ευρωπης και τον Βαλκανιων .