Δεν με ενδιαφέρουν, γιατί δεν υπάρχουν, οι ηρωικές πράξεις και οι ήρωες. Πολλά, μορφές και γεγονότα, είναι αμφιλεγόμενα στο διάβα αυτών των αιώνων. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την ιστοριογραφία, μ’ αυτό που όλοι ξέρουν, γιατί το διδάχθηκαν στο σχολείο.
Ασχολούμαι με αυτό που δεν ξέρουν ότι γνωρίζουν. Μ’ αυτό που είναι κρυμμένο στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας και μπορεί να είναι κρυμμένο, γιατί η συμπυκνωμένη μνήμη, σε σχέση με την ολική γνώση, μοιάζει με την σταγόνα που πέφτει στον ωκεανό. Με ενδιαφέρει να αναδείξω την πολυχρωμία την πολυσχηματικότητα και τις άπειρες οπτικές που οι μικροί καθημερινοί ήρωες, οι φτωχοί ανώνυμοι, βλέπουν και ερμηνεύουν τα πράγματα. Αυτοί που με διαφορετικό ρούχο, ίδιοι με τον εαυτό τους, αλλά και διαφορετικοί, κατοικούν τις εποχές και τα χρόνια υφαίνοντας το δίχτυ που ονομάζουμε λαϊκή μνήμη.
Όμως γνωρίζω ότι οτιδήποτε κινεί την μοίρα τους βρίσκεται πίσω από την σκηνή της ιστορίας, στο παρασκήνιο, που παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο και οδηγεί στην αποστασιοποίηση από το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας και με τελετουργική ακρίβεια επαναλαμβάνεται. Γιατί προσπάθησαν με τον Κοραϊσμό, ως εθνική ιδεολογία, και τον μεταπρατισμό ως βιοπρακτική, να πετύχουν την μετάσταση από τον κοινωνικοκεντρικό τρόπο της παράδοσής τους στην ατομοκεντρική χρησιμοθηρία του δυτικού μοντέλου. Δεν κατάφεραν την μετεξέλιξη, με αποτέλεσμα να μην είναι σήμερα ούτε Ευρωπαίοι ούτε Έλληνες. Ο μύθος μόνον, η υπόθεση, συνδέει την Ελλάδα με την Ευρώπη.
Οι ήρωες μπορεί να έχουν ή να μην έχουν ένα συγκεκριμένο όνομα, ίσως να μην χρειάζεται, όλοι εξετέθησαν στο πρόσωπο της υπερκατανάλωσης και παρά το γεγονός ότι έρχονται από μεγαλειώδες μυθικό παρελθόν, προσγειώνονται στο ιστορικό παρόν και πηγαίνουν στο μεταφυσικό μέλλον. Γίνονται εξόριστοι του χρόνου, γιατί η ενεργός μετοχή του Ελληνισμού στην Ιστορία, ενδέχεται να αναβιώσει κάποτε από Ταϊβανέζους ή Κινέζους ή Βιετναμέζους, δεν υπάρχει κάποιος εθνικός ή φυλετικός αποκλεισμός.
Αν έχω τη δυνατότητα, με το έργο μου, να μεταμορφώσω την πραγματικότητα σε ποίηση, θα πω ότι το κριτήριο όποιας αναβίωσης του Ελληνικού τρόπου θα είναι η εμμονή σ’ αυτόν. Να μην επαναληφθεί δηλαδή η αλλοτρίωση, όπως την γνώρισε η Ιστορία, στην περίπτωση της μεσαιωνικής και νεωτερικής Δύσης.
Το έργο μου θέλω να είναι μια διαρκής υπόμνηση, ότι τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμένουμε. Για να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων χρειάζεται όραμα, συνέπεια, συνεχόμενη προσπάθεια και ηθική διαχείριση των γεγονότων, των μύθων και των παραδόσεων. Τεντωμένο σχοινί η Ελλάδα, ανάμεσα Ανατολή και Δύση, καταμεσής η άβυσσος.
Βιβλιογραφία :
– Γιάννης Κορδάτος «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης του1821». Εκδόσεις Συλλογή, Αθήνα 2008
– Χρήστος Γιανναράς «Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα». Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2015
– Χρήστος Γιανναράς «Σχεδίασμα Εισαγωγής στην Φιλοσοφία». Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2013
– Ειρήνη Στάθη Εφημερίδα Καθημερινή 24 – 1 – 2021 «Ο Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου
– Γιάννης Κορδάτος «Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία» Αθήνα 1945
