Το τελευταίο αντίο στον «πρίγκηπα» του λαϊκού τραγουδιού λένε σήμερα οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι αλλά και όλοι εκείνοι που αγάπησαν τον «ανεπανάληπτο» καλλιτέχνη Τόλη Βοσκόπουλο.
Η σορός του βρίσκεται στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών και εκτίθεται στην αίθουσα τελετών για όσους επιθυμούν να τον αποχαιρετήσουν. Με αζνάρτησή της η σύζυγός του Άντζελα Γκερέκου παρακαλεί όσους παρευρεθούν στην κηδεία, να τηρήσουν όλους τους κανόνες προστασίας για την πανδημία.
Η κηδεία του Βοσκόπουλου θα πραγματοποιηθεί στο Α’ Κοιμητήριο του Δήμου Αθηναίων στις 15:00.
Ο «Τόλιος», όπως τον φώναζαν μικρό, γεννήθηκε στην Κοκκινιά στις 26 Ιουλίου του 1940, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής. Τα προηγούμενα χρόνια οι γονείς του, ο μανάβης Χαράλαμπος Βοσκόπουλος και η νοικοκυρά Αικατερίνη Σαράφογλου, έκαναν διαρκώς αποτυχημένες απόπειρες για να… πετύχουν τον γιο. Ετσι, ο Τόλης έμελλε να γίνει το 20ό (!) τέκνο της φαμίλιας και, φυσικά, το μοναδικό αγόρι. Μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον γεμάτο γυναίκες, ο μετέπειτα λαμπρός σταρ λάτρεψε το γυναικείο φύλο και στην πορεία το ύμνησε μέσα από τα τραγούδια του. Ο ίδιος πήρε το όνομά του από ένα γεγονός το οποίο ο πατέρας του θεώρησε σημαδιακό: σε μια αποστολή εμπορευμάτων ο τυπογράφος αντί να γράψει το όνομα Χαράλαμπος Ι. Βοσκόπουλος έγραψε Απόστολος Χ. Βοσκόπουλος. Αυτό ήταν. Ο πάτερ φαμίλιας είχε πάρει την απόφαση του: το παιδί θα βαφτιζόταν Απόστολος. Ετσι κι έγινε.
Ο Χαράλαμπος Βοσκόπουλος διατηρούσε μανάβικο στα Λεμονάδικα και το μεγάλο του όνειρο ήταν να ακολουθήσει ο Τόλης τα βήματά του και να γίνει διάδοχός του στην οικογενειακή επιχείρηση. Ωστόσο, εκείνος είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες και τις εξέφρασε νωρίς. Μοιραία η μητέρα του, που λάτρευε τον κανακάρη της και δεν του χαλούσε χατίρι, «συμμάχησε» μαζί του και σε αυτό. Ηταν δεν ήταν 15 χρονών ο Τόλης, όταν πήγε και γράφτηκε στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη. Εκεί βρήκε την κλίση του και μαζί με αυτή και τον εαυτό του. Παράλληλα, έγινε μέλος του μπαλέτου του Γιάννη Φλερύ και το 1958, σε ηλικία 18 ετών, έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο σε σκηνοθεσία Θάνου Τράγκα. Ο πρώτος του μεγάλος έρωτας, που κατέληξε σχεδόν αμέσως σε γάμο, ήταν με την ηθοποιό Αλέκα Στρατηγού. Οι δυο τους γνωρίζονται το 1959 και ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας έναν χρόνο αργότερα.
Η συνέχεια τους βρίσκει να αγωνίζονται παρέα για να κάνουν κάτι σπουδαίο στον χώρο της τέχνης. Δεν θέλουν, όμως, αφεντικά κι έτσι αποφασίζουν να στήσουν τη δική τους θεατρική επιχείρηση. Δυστυχώς το φιλόδοξο εγχείρημά τους αποτυγχάνει, γεγονός που τους οδηγεί στη χρεοκοπία και για ένα διάστημα ζουν με τη σύνταξη της μητέρας της Αλέκας. Κάποια στιγμή, μέσω ενός μαέστρου ο Τόλης πηγαίνει στην Columbia, όπου ηχογραφεί μερικά δισκάκια 45 στροφών, που, ωστόσο, δεν γνωρίζουν επιτυχία. Τότε αποφασίζει να μάθει μπουζούκι. Κάτι πρέπει να κάνει για να ξεχρεώσει.
Πολύ σύντομα, όμως, ως μόνη λύση στα μάτια του ίδιου και της γυναίκας του φαίνεται να είναι η ξενιτιά. Μαζί φεύγουν στην Αμερική, όπου ο Τόλης αρρωσταίνει σοβαρά με φυματίωση κάνοντας αιμοπτύσεις. Αρον άρον τα μαζεύουν και γυρίζουν στην Ελλάδα. Στα πάτρια εδάφη ο Τόλης ξαναβρίσκει την υγειά του και τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν καλύτερα. Ολα, εκτός από τον γάμο του με την Αλέκα Στρατηγού, που έχει ήδη τελειώσει. Κάπου παρακάτω γνωρίζει τη φτασμένη, τότε, ντίβα του πάλκου Καίτη Μπελίντα, η οποία του προτείνει να δουλέψει μαζί της. Παράλληλα παίρνει… φωτιά και το μπουζούκι του, αρχίζοντας να γράφει τραγούδια. Οχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για άλλους καλλιτέχνες. Κάπως έτσι έρχεται σε επαφή με τη Δούκισσα και της δίνει το «Μ’ έμαθες να σ’ αγαπώ». Το ειδύλλιό τους ανθίζει μαζί με τη συνεργασία τους.
Μεγάλη επιτυχία
Ο Τόλης υπογράφει συμβόλαιο ως συνθέτης με την εταιρία ΦΙΛΙΠΣ και το τραγούδι «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν» σημειώνει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Το 1967 παίρνει μέρος ως τραγουδιστής στο έργο «Πέντε άνθρωποι ζητούν μεροκάματο», ερμηνεύοντας το κομμάτι του Γιώργου Ζαμπέτα «Η βαλίτσα», που είχε δημιουργηθεί αρχικά για τον Γιάννη Πουλόπουλο, το οποίο και σηματοδοτεί επίσημα πια την έναρξη της λαμπρής καριέρας του ως τραγουδιστής. Ο Ζαμπέτας εμπιστεύεται με κλειστά μάτια τη φωνή του και του δίνει στη συνέχεια το τεράστιο (και διαχρονικό!) σουξέ «Αγωνία», το οποίο πουλάει 200.000 αντίτυπα. Ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει γίνει πια μεγάλος και τρανός. Το είδωλό του φιγουράρει στα εξώφυλλα των περιοδικών της εποχής, οι γυναίκες τον κυνηγούν και οι άντρες τον ζηλεύουν. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1970 ο Γιάννης Βογιατζής τραγουδάει το «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά». Το κομμάτι, όμως, ήταν γραφτό να συνδεθεί περισσότερο με τον δημιουργό του, Τόλη Βοσκόπουλο, ο οποίος το συμπεριλαμβάνει σε δίσκο του το 1971, όταν δηλαδή προβάλλεται στον κινηματογράφο η ομώνυμη ταινία όπου έπαιζε κι εκείνος. Το φιλμ κόβει 300.000 εισιτήρια. Αριθμός ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής.
