Γιατί τρέχουμε τώρα στον Στέλιο Καζαντζίδη; Διότι, όσο νάναι, η επιρροή του είναι μέσα μας πολύ μεγάλη ακόμα. Τι να πούμε όμως σήμερα για τον Στέλιο; Έχουν γραφτεί εξάλλου τα πάντα γι’ αυτόν τον αληθινά μεγάλο. Ο Ζαμπέτας έλεγε κάποτε, πως όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε, σε καλοκαιρινό μαγαζί κοντά στο Μοσχάτο, ο ηλεκτρικός σταματούσε για λίγο, μόλις έφτανε κοντά στο μαγαζί! Διότι ο κόσμος ήθελε να ακούσει τον Στέλιο να τραγουδάει.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Κάθε σχόλιο δημοσιεύεται αυτόματα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το newsbreak.gr ουδεμία νομική ή άλλη ευθύνη φέρει.
Μ.Η.Τ. 252036
© 2025 — Το σύνολο του περιεχομένου και των υπηρεσιών του newsbreak.gr διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή επανεκπομπή του, σε οποιοδήποτε μέσο, μετά ή άνευ επεξεργασίας, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.
Made by MINOANDESIGN
Χρειαζόμαστε νέους μύθους -και θα τους βρούμε εις πείσμα των καιρών- αφού οι δοτοί κρατούντες της ημέρας μας απόκοψαν απ’ τους παλιούς της μακράς ιστορίας μας.
Όποιοι γράφουν για τον Στέλιο, να θυμούνται ότι τον πατέρα του τον σκότωσαν Χίτες, οι φιλομοναρχικοί παρακρατικοί γερμανοτσολιάδες του μοναρχοφασίστα Γεωργίου Γρίβα – του ανθρώπου που αργότερα θα διέταζε τις σφαγές του Αγ. Θεοδώρου και της Κοφίνου, ουσιαστικά φέρνοντας τους Τούρκους στην Κύπρο.
Όπως θυμόταν ο Καζαντζίδης τις επιδρομές στο χωριό από ταγματασφαλίτες: «Ο Κώστας Παπαδόπουλος ντυμένος με γερμανική στολή πήγαινε στα χωριά για επίδειξη τρομοκρατίας». Ο Παπαδόπουλος, για τους αμόρφωτους, έγινε αργότερα βουλευτής στο Κιλκίς με την ΕΡΕ του ψευδοεθνάρχη.
Το 1945, στα 14 του ο Στέλιος σατατέυτηκε στο ξύλο από τους μπάτσους της τάχα απελευθερεωμένης Ελλάδας, που τον μπουζουριάσαν έξι μερόνυχτα σε ένα κελί.
Στην θητεία του, τα φασιστοειδή της ελληνικής δεξιάς του φέρονταν αναλόγως: ‘Άσχημα καψόνια. Μου έβγαζαν το παντελόνι και με βάζανε να με το σώβρακο να περπατάω πάνω στα χαλίκια φορώντας δέκα κράνη στο κεφάλι που τα χτυπάγανε, και μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο εγώ βάδιζα στα τέσσερα. Ήμουν δηλαδή ένας τέλειος γελωτοποιός’.
‘Οταν τον έστειλαν στην Μακρόνησο: «Ήμουνα στις φυλακές όχι με τους αριστερούς αλλά με τα αποβράσματα του στρατού, ανθρώπους με χαρακιές στα χέρια, εγκληματίες, χασικλήδες». Εκεί ορίζεται υπεύθυνος για έξη μουλάρια :«Μια μέρα, ενώ τα περιποιόμουν, ένα από αυτά μου τράβηξε μια κλωτσιά και με χτύπησε στη βουβωνική χώρα. Μου κατέστρεψε τον αριστερό όρχι. Με άφησε ανάπηρο».
Επειδή οι περισσότεροι εδώ μέσα θαυμάζετε το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς, και έχετε ειδωλοποιήσει αποβράσματα σαν τον Γρίβα και σιχάματα σαν τον ψευδοεθνάρχη Καραμανλή (που ακόμη του ανάβετε κερί στο εικόνισμα), καλό είναι να μαθαίνετε και καμιά αλήθεια πέραν από τις φαντασιώσεις σας.
Αφήστε λοιπόν τον Στελάρα στον λαό του. Δεν μπορείτε να τα έχετε όλα. Και Στέλιος και ελληνική δεξιά δεν γίνεται. Είναι πράγματα αντίθετα.