Πόσο αποδοτική είναι η στρατηγική μας για την αντιμετώπιση της Τουρκίας; Το εθνικό μας σχέδιο καταφέρνει τελικά να συγκρατεί ή να βάζει «φρένο» στην τουρκική επιθετικότητα; Και, αν τελικά δεν επαρκεί, υπάρχει κάποιο σχέδιο που μπορεί να μας βοηθήσει να βελτιώσουμε τη θέση μας και να βγούμε «νικητές» από αυτή την αντιπαράθεση;
- Από τη Γιώτα Βαζούρα
Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το νέο βιβλίο -το 25ο κατά σειρά- του καθηγητή και πρώην υπουργού Διεθνών Σχέσεων Γιάννη Βαληνάκη, μια εξαιρετικά φιλόδοξη έκδοση στην οποία γίνεται μια κριτική αξιολόγηση της μέχρι σήμερα πορείας μας, αλλά και η σκιαγράφηση μιας άλλης εθνικής στρατηγικής, η οποία συνδυάζει τη διεκδικητικότητα με τη σύνεση, μοχλεύοντας «έξυπνα» και συνεκτικά όλα τα διπλωματικά, ευρωπαϊκά, συμμαχικά και στρατιωτικά εργαλεία του Ελληνισμού, με στόχο μια εθνικά επικερδή εξομάλυνση.
Ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια εξόχως επιθετική Τουρκία που διεκδικεί έμπρακτα και εμμονικά ελληνικά νησιά – και όχι μόνο θαλάσσιες «Γαλάζιες Πατρίδες». Γι’ αυτό έχει άμεση ανάγκη από μια νέα, φιλόδοξη, διεκδικητική και αποτελεσματική στρατηγική που να διαρρηγνύει το ψευτοδίλημμα «διάλογος ή πόλεμος».
Αυτήν ακριβώς τη διαφορετική στρατηγική επιχειρεί να θέσει στον δημόσιο διάλογο το παρόν βιβλίο, που φιλοδοξεί να αποτελέσει, κατά τον συγγραφέα, «μια σημαντική ψηφίδα στην εθνική προσπάθεια για μια αποτελεσματική εθνική στρατηγική προκειμένου να μη βρεθεί η χώρα απροετοίμαστη, αν και όταν εκραγεί το πρόβλημα Τουρκία. Επιπλέον, επιχειρεί να σκιαγραφήσει ένα συνολικό και πολύπλευρο σχέδιο, κάτι σπάνιο στη χώρα μας, για την επικερδή αντιμετώπιση της Τουρκίας».
Μελετητής των Ελληνοτουρκικών για δεκαετίες, ο καθηγητής κ. Βαληνάκης, στο βιβλίο του, το οποίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια για την καλύτερη κατανόησή του, καταθέτει την άποψή αλλά και τις πλήρως τεκμηριωμένες προτάσεις του. Η εκθετική διεύρυνση του τουρκικού αναθεωρητισμού συνόρων, της επιθετικότητας και της στρατιωτικής ισχυροποίησης της γείτονος, υποβαθμίζεται δυστυχώς μέσα από καθησυχαστικά αφηγήματα, τα οποία αποδίδουν τις τουρκικές απειλές και διεκδικήσεις «σε εσωτερική κατανάλωση» και τροφοδοτούν αστήρικτες ψευδαισθήσεις πως με τον τρέχοντα διάλογο η Τουρκία είτε από μόνη της είτε υπό διεθνή πίεση ή με βάση το διεθνές δίκαιο θα παραιτηθεί από τις παράλογες αξιώσεις της. Συνεπώς συσκοτίζεται η γιγάντωση της απειλής, όπως και η αποτυχία της ακολουθούμενης αποτρεπτικής στρατηγικής, καθώς μέχρι σήμερα ουδόλως απέτρεψε ή συρρίκνωσε τις αναθεωρητικές απαιτήσεις της Τουρκίας – αντίθετα, αυτές καθημερινά διευρύνονται.
Το αποτέλεσμα είναι να εμπεδώνεται στο πολιτικό σύστημα και στην ελληνική κοινωνία μια ανησυχητική άγνοια κινδύνου. Δεδομένου ότι η ακολουθούμενη στρατηγική δεν ακυρώνει τις διεκδικήσεις και την επιθετικότητα της Αγκυρας (αυτή είναι άλλωστε η αποστολή της), απαιτείται να αναθεωρηθεί ή και να αντικατασταθεί από μια νέα προσέγγιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού.
