Ήταν το «καλό παιδί» της Φίνος Φιλμ, ο «βενιαμίν», και, όπως έλεγε ο Φιλοποίμην Φίνος, «ο τελευταίος ζεν πρεμιέ» της θρυλικής κινηματογραφικής εταιρίας πριν αυτή κατεβάσει ρολά. Έμελλε χθες το απόγευμα ο Νίκος Γαλανός, ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός, να περάσει στο πάνθεον των μεγάλων, ύστερα από μάχη που έδινε το τελευταίο διάστημα με τον καρκίνο. Το πιο ζεστό χαμόγελο «έσβησε» για πάντα…
- Του Νίκου Νικόλιζα – εφημερίδα Espresso
Χθες το απόγευμα, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο μέχρι πρότινος πρωταγωνιστής στο σίριαλ «Γη της Ελιάς», που κρατούσε το ενδιαφέρον του κόσμου στο ζενίθ, δεν θα ξαναπαίξει. Δεν θα ξαναγελάσει, δεν θα λυγίσει μπροστά στις αντιξοότητες των γυρισμάτων. Ο Νίκος Γαλανός δεν ήταν απλά ένας ηθοποιός της σειράς. Είχε ρόλους που σε καθήλωναν. Αλλωστε, πρωταγωνίστησε σε μερικά από τα εμπορικότερα φιλμ του ελληνικού κινηματογράφου από το 1967 έως το 1974 και είχε καταφέρει με το χαμηλών τόνων προφίλ του, το αστείρευτο ταλέντο του και το σεξαπίλ του να κρατήσει σταθερό το κοινό του εδώ και έξι δεκαετίες.
Η «Espresso» είχε φιλοξενήσει τον αγαπημένο φίλο και εξαίρετο ηθοποιό στις σελίδες της το 2019. Και τότε είχε όρεξη να μιλήσει για τα πάντα. Η συνάντησή μας έγινε σε ένα καφέ της Κηφισιάς. Οσοι περαστικοί και θαμώνες βρέθηκαν μπροστά του εκείνο το πρωινό θυμάμαι με πόσο θαυμασμό και σεβασμό τού μιλούσαν. Μου μιλούσε πάντα με τόση φιλοσοφία, λες και είχε ρουφήξει όλη τη ζωή μονομιάς.
«Η στάση ζωής καθενός κρίνει και την εκτίμηση που έχει ο κόσμος στο πρόσωπό του. Η διάρκεια στον χώρο εξαρτάται από το αν ένας ηθοποιός είναι παρών όλα τα χρόνια, αν κρατάει μια σταθερή καλλιτεχνική πορεία που δεν μπερδεύει τον κόσμο για τα έργα που θα παίξει. Από εκεί προέρχεται και σεβασμός του κόσμου» μας έλεγε τότε, σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. Ο Νίκος Γαλανός είχε ένα «ελάττωμα»: με τον λόγο του και τη στάση ζωής του σου «απαγόρευε» να τον ρωτάς για την προσωπική του ζωή. «Τον πρώτο μου γάμο τον έκανα όταν ήμουν 18 χρόνων. Ανήκω σε μια γενιά όπου ο γάμος ήταν θεσμός. Εμείς το θέλαμε, ήμασταν 1,5 χρόνο μαζί και ύστερα από πέντε μήνες γάμου χωρίσαμε» είπε και πρόσθεσε πως ντύθηκε για δεύτερη φορά γαμπρός στα 35 χρόνια του. «Δεν ξέρω αν ήθελα παιδιά. Η καθημερινότητά μου πάντα ήταν απλή, δεν την παίρνω τόσο στα σοβαρά. Τη δουλειά μου, όμως, την αντιμετωπίζω σοβαρά, όπως και ένα φιλικό μου πρόσωπο ή μια σχέση μου. Αλλά την καθημερινότητα και τα “πρέπει” της καθημερινότητας, τα κλισέ της κοινωνίας, δεν τα θέλω».
Ωστόσο, στην εκπομπή «Προσωπικά», το 2021, είχε αναφέρει μια άλλη άγνωστη πτυχή της ζωής του, τον τζόγο: «Στην αρχή ήμασταν πέντε φιλαράκια, μετά σε σπίτια με τραπέζια που χαρτοπαίζαμε κάθε Σάββατο. Δύο φορές έτυχε, ήμουν με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο θέατρο και πήγα κατευθείαν να παίξω. Είχα παίξει δύο παραστάσεις, πήγαινα για χαρτιά μέχρι το πρωί και μετά ξανά στο θέατρο, κάτι πολύ επικίνδυνο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πρώτον, πως ήμουν ηλίθιος που έπαιζα χαρτιά, γιατί χρωστούσα λεφτά που είχα χάσει και θα έπρεπε να πουλήσω το αυτοκίνητό μου για να τα δώσω, και, δεύτερον, μια φορά θυμάμαι ότι στην απογευματινή παράσταση με πήρε ο ύπνος όρθιο και παραλίγο να πέσω». Ωστόσο, αρκετά παλαιότερα είχε μιλήσει και για τις θρησκευτικές του αναζητήσεις και για το πώς έφτασε στον βουδισμό: «Προσπάθησα να εμβαθύνω και σε θρησκευτική ιδεολογία. Θα το πω πάλι σε σένα για πρώτη φορά: ένα φεγγάρι, γύρω στο ’70, είχε έρθει εδώ ο Δαλάι Λάμα, ιδιωτικά. Ημασταν μια ομάδα γύρω στα 15-18 άτομα και είχαμε φέρει τον Δαλάι Λάμα. Με έχει βαφτίσει ο Δαλάι Λάμα. Ηταν η περίοδος τότε των αναζητήσεων μέσα από τον βουδισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν χριστιανός ορθόδοξος ή ότι δεν είμαι. Ημουν και είμαι. Ο βουδισμός είχε κάποια άλλα στοιχεία, δεν είναι τόσο ακραία θρησκευτικά, είναι λίγο πιο ανθρωποκεντρική η ιδεολογία και όχι τόσο αυτό που έχουμε εμείς στην Ορθοδοξία. Μετά προχώρησα και σε άλλες αναζητήσεις».
Γυρίζουμε στη συνέντευξη στην «Espresso», το 2021. Τον ρωτήσαμε αν ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός. «Δεν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός συνειδητά. Οταν ήμουν στο γυμνάσιο είχα καταλήξει ότι θα γίνω καπετάνιος. Ξαφνικά, δεν ξέρω τι συνέβη στο μυαλό μου και μπαίνω στη θεατρική σχολή του Μιχαηλίδη, χωρίς να έχω επηρεαστεί από κάτι». Οπως έλεγε, πίστευε πάντα στη θετική ενέργεια και στο πεπρωμένο. «Υπήρχαν ηθοποιοί που μου άρεσαν και δεν τους έχω ξεπεράσει ακόμα, όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Λόρενς Ολιβιέ. Και από Ελληνες μου άρεσαν ο Κούρκουλος και ο Φούντας. Αλλά, ως δίδυμο υποκριτικής, ο Χορν με τη Λαμπέτη» είχε αναφέρει στην ίδια συνέντευξη.
Την εποχή που κάναμε αυτή τη μοναδική συνέντευξη έπαιζε στο θεατρικό αριστούργημα «Οι φάλαινες του Αυγούστου», με την Τζένη Ρουσσέα και την Έρση Μαλικένζου. Εκείνο το πρωινό, πάντως, θυμηθήκαμε όλους τους παλιούς συναδέλφους του. Με τον Νίκο Κούρκουλο ο Γαλανός έπαιξε σε τρεις ταινίες που έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Ο ίδιος θυμάται το αληθινό ξύλο που έτρωγε στις σκηνές από τον μεγάλο ηθοποιό. «Ό,τι ξύλο έχετε δει με εμένα και τον Κούρκουλο στις ταινίες ήταν πέρα ως πέρα αληθινό! Στο φιλμ “Ορατότης μηδέν”, την πιο σκληρή σκηνή τη γυρίσαμε στη Χαλυβουργική κατακαλόκαιρο. Το σενάριο έλεγε πως έπρεπε να κυλιστούμε παίζοντας ξύλο από έναν λόφο. Ο λόφος αυτός ήταν από ρινίσματα σιδήρου, που έκαιγαν από τον ήλιο. Ο Κούρκουλος φορούσε ένα παντελόνι κι ένα μπλουζάκι. Εμένα, όμως, ο Φώσκολος με ήθελε γυμνό από τη μέση και πάνω. οταν τελείωσα και πήγα σπίτι μου, όλο το σώμα μου ήταν καμένο από τον καυτό σίδηρο όπου κυλιόμασταν και η πλάτη μου ήταν γεμάτη αμυχές, σαν να με είχαν γδάρει. Εκανα πολλές μέρες να φορέσω μπλούζα. Επίσης, στην ταινία “Ο Αστραπόγιαννος”, πάλι με τον Κούρκουλο, υποδυόμουν τον κακό αδερφό της αγαπημένης του Αστραπόγιαννου, της Νίκης Τριανταφυλλίδη. Η ταινία είχε γυριστεί σε ένα χωριό της Κορινθίας, τον Πλάτανο. Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, ο Νίκος Τζίμας, ήθελε να κάνουμε μια σκηνή με ξύλο. Και μου λέει ο Κούρκουλος: “Θα αντέξεις να σου ρίξω ένα χαστούκι;” Του λέω: “Ρίξ’ το”. Και μου ρίχνει με τη χερούκλα του ένα χαστούκι τόσο δυνατό, που πρήστηκε το μάγουλό μου. Την επόμενη μέρα δεν πήγα στο γύρισμα».
Αναμνήσεις
Σε εκείνο το οδοιπορικό της ζωής του, μέσα από τις μνήμες του, πάντα θα θυμάμαι ότι δεν σταμάτησε στιγμή να μιλάει για την Τζένη και την Αλίκη. «Η Τζένη με έβγαλε στο θέατρο εντελώς τυχαία. Είχα πάει να παρακολουθήσω μια πρόβα και με φώναξε σε ένα διάλειμμα για να με ρωτήσει αν θέλω να παίξω. Αλλαξε έναν ηθοποιό που είχε και πήρα εγώ τον ρόλο. Στις πρόβες, από σεβασμό και μόνο, της μιλούσα στον πληθυντικό. Κάποια μέρα, λοιπόν, μου λέει: “Σε παρακαλώ, σταμάτα να μου μιλάς στον πληθυντικό. Είμαστε συνάδελφοι, παίζουμε μαζί πάνω στη σκηνή”. Κάναμε πολλά χρόνια θέατρο με την Τζένη. Και μετά ήρθε η Αλίκη». Τότε, τον ρωτήσαμε πώς έγινε και μεταπήδησε στην «αντίπαλό της», κι αν του κράτησε κακία. Γελάει. «Η αλήθεια είναι πως η Τζένη ήθελε να είμαι μαζί της. Είχε αποφασίσει τότε να ανεβάσει στο θέατρο ένα έργο του Γιώργου Ρούσσου, την “Ασπασία”. Την ίδια περίοδο, η Αλίκη ανέβαζε τη “Βασίλισσα Αμαλία”, πάλι του Γιώργου Ρούσσου. Αρχικά, μου είχε κάνει πρόταση η Τζένη και θεωρούσε δεδομένο ότι θα μου έδινε τον ρόλο του Αλκιβιάδη. Τότε, όμως, με πιάνει η Αλίκη και μου λέει: “Νίκο, πήρα δικό μου θέατρο, θέλω να υποδυθείς τον Οθωνα στη ‘Βασίλισσα Αμαλία’”. Ρωτάω, λοιπόν, την Τζένη αν ο ρόλος του Αλκιβιάδη ήταν σημαντικός και μου απαντάει: “Ρώτα τον Ρούσσο για τον ρόλο αυτόν”. Δεν σου κρύβω ότι είχα συναισθηματικό δίλημμα, γιατί η Τζένη με είχε βγάλει στη δουλειά, ωστόσο επέλεξα να πάω στην Αλίκη, όπου ο ρόλος ήταν σίγουρος και σημαντικός. Το είπα στην Τζένη και μου λέει: “Ο,τι θέλεις κάνε”. Πικράθηκε που έφυγα, αλλά ύστερα από κάποια χρόνια ξαναπαίξαμε. Η Τζένη και η Αλίκη ήταν οι δύο πόλοι της υποκριτικής τέχνης εκείνη την εποχή, που κέντριζαν το κοινό τους. Και άφηναν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να ακούγεται ως “κόντρα”, γιατί συνέφερε τους πάντες».
Όταν του ζητήσαμε να μας πει ποια από τις δύο ήταν πιο φιλική απέναντί του, μας ξαφνιάζει. «Τώρα που το σκέφτομαι, η Τζένη και ο Κώστας έκαναν πιο φιλική και ζεστή παρέα με τους συναδέλφους που αγαπούσαν. Πηγαίναμε σπίτι τους, παίζαμε χαρτιά και γενικά ήταν πολύ φιλικό ζευγάρι. Υπήρχε η ζεστασιά του σπιτιού, της οικογενειακής θαλπωρής. Με την Αλίκη δεν υπήρχε το… σπίτι. Βγαίναμε έξω όταν κάναμε παρέα, αλλά δεν θυμάμαι να ανοίγουν το σπίτι τους. Ισως επειδή η Τζένη και ο Κώστας ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους. Και η αγαπημένη οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και στο φιλικό περιβάλλον. Ισως επειδή η Αλίκη και ο Δημήτρης είχαν “θέματα”, δεν υπήρχε η ζεστασιά που υπήρχε στο περιβάλλον της Τζένης».
Και ενώ ο Νίκος Γαλανός έχει καταξιωθεί θεατρικά στο πλευρό της Τζένης και το όνομά του ακούγεται, έρχεται στη ζωή του ο κινηματογράφος, πάλι τυχαία. «Κινηματογραφικά, ξεκίνησα με ταινία του Νίκου Φώσκολου, τη “Λεωφόρο του μίσους”, το 1968. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης μου έλεγε συνέχεια: “Ρε συ, πρέπει να πας στον Φίνο. Μόλις σε δουν, θα κάνεις μεγάλη καριέρα”. Κάθε βράδυ, ο Ανδρέας με “έψηνε” στο θέατρο. Και μια μέρα αποφασίζω και πηγαίνω στον Φίνο. Βρίσκω τον διευθυντή της εταιρίας, τον Μάρκο Ζέρβα, συστημένος από τον Μπάρκουλη. Μόλις με βλέπει εκείνος αμέσως με αγκαλιάζει και μου λέει: “Μικρέ, ο Δημόπουλος ετοιμάζει μια ταινία με τη Μάρω Κοντού. Θα τον φωνάξω να τα πούμε”. Ερχεται ο Δημόπουλος, με κοιτάζει, με ξανακοιτάζει και λέει στον Ζέρβα: “Δεν νομίζω ότι θα δέσει ως ζευγάρι στην ταινία με τη Μάρω. Είναι πολύ πιτσιρικάς”. Η ταινία όπου δεν έπαιξα ήταν το “Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη”, και τον ρόλο πήρε ο μεγάλος Αλέκος Αλεξανδράκης. Υστερα από έναν μήνα, με παίρνει ξανά τηλέφωνο ο Ζέρβας για να πάω για κάστινγκ σε ταινία του Φώσκολου. Με κοιτάζει ο Φώσκολος και μου δίνει να διαβάσω το κείμενο του ρόλου. “Σε θέλω, ρε γαμώτο, για πρωταγωνιστή, αλλά τον έχω δώσει σε άλλον” μου λέει. Και τελικά, μου έδωσε τον ρόλο στη “Λεωφόρο του μίσους”. Θυμάμαι, δε, ότι, όταν είδε ο Φίνος σε πρώτη προβολή την ταινία, με φώναξε και μου είπε: “Είδα την ταινία. Θα σκίσεις, είσαι πολύ καλός. Εγώ θέλω να μείνεις σε μένα, μαζί μου. Αν θέλεις κι εσύ, υπόγραψε το 6ετές συμβόλαιο”. Κι έτσι μπήκα στη Φίνος Φιλμ, όπου έκανα συνολικά 18 ταινίες. Στην έβδομη ταινία με φωνάζει η Αλίκη. Ο λόγος της περνούσε στη Φίνος Φιλμ όσο κανενός άλλου. Τότε ήταν η περίοδος που είχε αποφασίσει να μην παίξει σε άλλες ταινίες με τον Δημήτρη και ήθελε να αλλάξει παρτενέρ. Και μου λέει: “Θα κάνουμε το ‘Ενα αστείο κορίτσι”’. Και έκτοτε ήμουν στο πλευρό της Αλίκης και κινηματογραφικά και θεατρικά».
