Πλημμύρισε καλλιτέχνες η Μητρόπολη Αθηνών. Με δάκρυα στα μάτια τραγουδιστές, συνθέτες και ηθοποιοί αποχαιρέτισαν το Σάββατο (25/10) τον Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 81 ετών.
Σύσσωμο το καλλιτεχνικό στερέωμα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως και πλήθος κόσμου, βρέθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών για να αποτίσει φόρο τιμής στον αείμνηστο τραγουδοποιό. Δήμητρα Γαλάνη, Αλκίνοος Ιωαννίδης και Σταμάτης Φασουλής ήταν μερικοί από τους καλλιτέχνες που συγκίνησαν με τους επικήδειούς τους.
«Ήξερες ακριβώς τι θα παίξεις για τα παιδιά»
«Έχουν γράψει κι έχουν πει για σένα αυτές τις μέρες πανέμορφα πράγματα. Λόγια ψυχής. Τελικά κατάφερες και μας έκανες όλους ποιητές και ενωμένους. Πραγματικά ο κόσμος τα έχει πει όλα, τα νιώθει όλα. Και πως αλλιώς θα ήταν άλλωστε αφού μας έχεις δώσει τέτοια δώρα; Θέλουμε με κάποιο τρόπο να σου ανταποδώσουμε με αυτό το μεγάλο ευχαριστώ;» δήλωσε στον επικήδειο λόγο της η Δήμητρα Γαλάνη.
«Σε ένα από αυτά που γράφηκαν διάβασα “ο Σαββόπουλος είναι ο ρυθμός μέσα μας”. Από κει πιάστηκα, γιατί αυτόν τον ρυθμό, αλλά της καρδιάς μου θα ακολουθήσω, για να με οδηγήσει τώρα να σε αποχαιρετήσω. Το έργο σου είναι και θα είναι πάντα ολοζώντανο, νέο, αιώνια κληρονομιά μας. Εσύ όμως θα λείπεις. Θα μου λείπεις. Γιατί είσαι τόσο βαθιά ριζωμένος μέσα μου; Γιατί ο λόγος σου ήταν το πιο φωτεινό μονοπάτι της ζωής μου. Είναι πραγματικά δύσκολο όταν έχεις να θυμάσαι στιγμές. Γιατί ήμουν εκεί στα γλέντια μας με τις κιθάρες και τα τραγούδια. Πρίμο σεκόντο. Γιατί κρεμόμουν από το στόμα σου κάθε φορά που θα μιλούσες; Γιατί έφηβη στεκόμουν στην ουρά για να πάρω τον καινούργιο σου δίσκο; Για τον κόμπο που είχα στο λαιμό από τη συγκίνηση κάθε φορά που σε έβλεπα στις παραστάσεις σου. Γιατί πρώτα έπαιξα με την κιθάρα μου στη λατρεμένη μου Άσπα, την παιδική μου φίλη, τα τραγούδια σου, λίγο πριν σε συναντήσει στο δρόμο της ζωής σου. Και τελικά για την τελευταία αυτή Καθαρή Δευτέρα που περάσαμε μαζί με την οικογένειά σου. Ξεκουράσου, ξεκουράσου τώρα, Διονύση», πρόσθεσε η ερμηνεύτρια.
«Ήξερες ακριβώς τι θα παίξεις για τα παιδιά που θα έρθουν και που θα κατανοούν όλο και καλύτερα την κάθε πολύτιμη λέξη σου. Για να μαθαίνουν που πατούν και που πηγαίνουν, ποια είναι η ταυτότητά τους και για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίσουν να αγαπούν και να είναι περήφανοι για αυτή τη γλώσσα, για ό, τι ελληνικό υπάρχει ακόμα μέσα μας και γύρω μας. Για αυτόν τον πολιτισμό που τόσο αγάπησες και τραγούδησες για αυτή την ταλαίπωρη πατρίδα τελικά. Άσπα, αγαπημένη μου, εφηβική μου φίλη. Έχεις την οικογένειά σου, τα υπέροχα παιδιά και τα εγγόνια σου που σε κρατάνε στην αγκαλιά σου, στην αγκαλιά τους, για να σου απαλύνουν όσο γίνεται αυτό το τεράστιο κενό. Πενήντα οκτώ χρόνια. Θεέ μου, είναι μια ολόκληρη ζωή. Όλα. Θέλω να ξέρεις ότι είμαι και θα είμαι πάντα κοντά σου. Στο καλό! Πολύ αγαπημένο μας Διονύση! Σε ευχαριστούμε για όλα», είπε κλείνοντας η Δήμητρα Γαλάνη.
Ιωαννίδης: «Χωρίς εσένα άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν κι εμείς»
Από την πλευρά του, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μίλησε στον επικήδειο λόγο του για τον «παιδικό του ήρωα» τον Διονύση Σαββόπουλο και μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του εξιστόρησε την πρώτη του εμπειρία με τον αείμνηστο τραγουδοποιό.
«Η πρώτη μεγάλη συναυλία που παρακολούθησα ήταν δική σου όταν με πήγε ο πατέρας μου στο κεντρικό στάδιο της Λευκωσίας να σε δω την εποχή που η Κύπρος έκειτο μακράν και δεν πάταγε καλλιτέχνης στο νησί. Έτσι ήρθες κι έστησες γιορτή. Σου άρεσαν οι γιορτές, τα μπουλούκια, τα συμπόσια, τα πανηγύρια, οι φιέστες, οι επέτειοι… Προετοιμαζόμουν και τα περίμενες σαν παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα. Σε αποχαιρετούμε σήμερα σαν έναν άνθρωπο σημαντικό για το τραγούδι και τον πολιτισμό, σημαντικό για τη σκέψη, το αίσθημα και την αισθητική μας, δηλαδή για ολόκληρη τη ζωή μας. Χωρίς εσένα άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν κι εμείς», ήταν τα πρώτα λόγια του συνθέτη και τραγουδιστή.
Φανερά συγκινημένος πρόθεσε: «Σε αποχαιρετώ και εκ μέρους των παιδιών και μαθητών σου, των τραγουδοποιών της χώρας. Υπάρχουμε γιατί προϋπήρξες. Μας πήρες παιδάκια μέσα από το πικάπ του σπιτιού μας και μας άνοιξες την πόρτα σε ένα περιβόλι του τρελού, γεμάτο τραγούδια. Τρισυπόστατος, ένωσες τον συνθέτη, τον ποιητή και τον ερμηνευτή, ανεβάζοντας την ένωση αυτή σε θεόρατο ύψος. Μας έμαθες την αλφαβήτα της ιερής μας τέχνης. Παραμέρισες θαρραλέα εμπόδια και οδοφράγματα, δείχνοντας μας δρόμο στο άπειρο. Μας είπες “γράψτε τα τραγούδια σας και τραγουδήστε τα. Μας ανέθρεψες, μας στήριξες, μας ελευθερώσες. Μαζί με τους αγαπημένους σου δασκάλους, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Τσιτσάνη φωταγώγησες τις πλατείες, τα θέατρα, τα σπίτια και τις καρδιές μας».
«Είπες κάποτε ο συνθέτης αυτό κάνει: Ενώνει τα κομμάτια της ψυχής μας σε ένα. Ε, λοιπόν το έκανες πολύ καλά. Ένωσες τα κομμάτια μας. Κάποιους μας ένωσες συχνά και εναντίον σου. Ήσουν γεμάτος αντιφάσεις. Ένας συντηρητικός με καρδιά επαναστάτη. Ένας αυστηρός δάσκαλος με ρούχα παλιάτσου, ένας λόγιος καραγκιοζοπαίχτης, ένας δύστροπος γέροντας με ψυχή ζαβολιάρικου παιδιού, ένας βλοσυρός που του άρεσαν τα ανέκδοτα, ένας ασκητής με ακριβά γούστα, ένας αμήχανος σοφός, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη… Δεν ξέραμε πότε ήσουν ρόλος και πότε ο εαυτός σου. Ίσως ούτε και εσύ. Δυσκολεύτηκες. Σε ένιωθα. Μας δυσκολεύεις και εμάς μας τσαντίζεσαι. Ψάχναμε πού να σε κατατάξουμε, πώς να σε καταλάβουμε. Μα τι θέλαμε επιτέλους; Να είσαι προβλέψιμος; Και ποιος τα έγραφε αυτά τα απρόβλεπτα τραγούδια; Σου ζητούσαμε να πειθαρχήσεις στην εικόνα που σου δίναμε. Όμως μόνο ένας απείθαρχος μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε. Ήσουν ανεξήγητος. Στην τελευταία σου συναυλία πιο ευάλωτος και πιο σίγουρος από ποτέ», συνέχισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
«Ακριβέ μου δάσκαλε, τον τελευταίο καιρό έγινες τρυφερός. Ζήτησες τις συγγνώμες σου, είπες τα σ’ αγαπώ σου. Αξιώθηκα κι εγώ να σου το πω ξανά, μετά απο χρόνια, πως σ’αγαπώ πριν από λίγες μέρες. Σου το επαναλαμβάνω ολόψυχα και τώρα εδώ, στο ξόδι σου, εκ μέρους των γνωστών και αγνώστων ποιητών μιας αντι ποιητικής εποχής, των σημερινών καλλιτεχνών, μιας Ελλάδας που παραμένει οικόπεδο και αποικία, αλλά που την αγάπησες, την τίμησες και την πλουτίσες, εκ μέρους του κάθε ακροατή που χώρεσε στα τραγούδια σου και του κάθε παιδιού που σε περιέχει, χωρίς να το ξέρει, σε ευχαριστώ. Φεύγεις, γιορτινός και αιώνιος, αφήνοντάς μας τα ανεκτίμητα δώρα του περάσματος σου από την γη», πρόσθεσε κλείνοντας την ομιλία του στην κατάμεστη Μητρόπολη Αθηνών.
Φασουλής: «Δε θα σου πω αντίο, θα σου πω καλή αντάμωση»
Ο Σταμάτης Φασουλής εκφώνησε έναν επικήδειο απευθυνόμενος στον Διονύση Σαββόπουλο σαν να βρισκόταν ζωντανός μπροστά του τονίζοντας πως δεν θα του πει αντίο αλλά «καλή αντάμωση».
«Διονύση μου, τι πράγματα είναι αυτά αγόρι μου; Ήρθα για να λυθεί μια παρεξήγηση, έτσι είπαμε, ξαφνικά… Αν κι εδώ ήρθα μιλώντας του για τελευταία φορά για να λυθεί μια παρεξήγηση των τελευταίων ημερών. Ακούμε παντού ότι “φεύγοντας ο Διονύσης το τραγούδι έγινε πιο φτωχό”, λάθος. Εσύ αφήνεις ένα ελληνικό τραγούδι, όχι πλούσιο, πάμπλουτο. Δεν ξέρω αν χωρίς εσένα θα ήταν τόσο πλούσιο. Το αγάπησες πολύ το ελληνικό τραγούδι, πάρα πολύ», ανέφερε ο Σταμάτης Φασουλής.
«Συζητάγαμε για τη ζωή γιατί αυτό που θέλαμε και ήθελε περισσότερο εκείνος ήταν να ακουμπήσει στην τέχνη, ήταν η ζωή, ήθελε τη ζωή να τη μεταφέρει στο τραγούδι και τη μετέφερε», πρόσθεσε ο γνωστός σκηνοθέτης.
«Δε θα ήθελα να κλάψω, όπως δεν έκλαψα για τη μητέρα μου. Δε θα παραδεχτώ ότι έφυγες. Δε θα σου πω αντίο, θα σου πω καλή αντάμωση», είπε κλείνοντας ο Σταμάτης Φασουλής.
Δείτε επίσης: Διονύσης Σαββόπουλος: Συγκίνηση στην κηδεία – Καλλιτέχνες γύρω από το φέρετρο
