Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου είναι ένας ιερέας που τολμά να μιλά με παρρησία και θάρρος, ένας φλογερός κήρυκας που πάντα συγκλονίζει τις ψυχές των πιστών με τον δυναμικό λόγο του. Πρόκειται για έναν ιερέα που συνδυάζει επίσης την ιατρική και την θεολογία με το σπουδαίο ιεραποστολικό του έργο στην Αφρική, τόσο στην Ουγκάντα όσο και στο Καμερούν.
- Από τον Σωτήρη Λέτσιο
Ο π. Ευάγγελος μίλησε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» για το δυστύχημα των Τεμπών και την στάση της Εκκλησίας στο θέμα αυτό, για την πρόσφατη δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερώνυμου σχετικά με την στοχοποίηση της Εκκλησίας, ενώ αναφέρεται επίσης και στην στάση των ιερέων απέναντι σε θέματα που αφορούν στην πολιτική.
Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει και σήμερα να είναι συγκλονισμένη από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και ν’ αναρωτιέται για τα αίτια αυτού του συμβάντος…
Δεν μπορώ να κρίνω την Πολιτεία για το τι έκανε και τι δεν έκανε. Αυτό θ’ αποδειχθεί με τον χρόνο. Όσο δε για τους ανθρώπους, τους απλούς πολίτες, αυτοί είναι τόσο πικραμένοι από την καθημερινότητα της ζωής τους, με αποτέλεσμα αυτές οι αγωνίες να τους καταπνίγουν και να μην είσαι σε θέση να σκεφτούν αυτό το γεγονός. Όσο τους το θυμίζει κάποιος έχει καλώς, μετά αυτό περνά σε δεύτερη μοίρα. Ναι μεν υπάρχει ενσυνείδητα μέσα τους το γεγονός και αμέσως αυτό βγαίνει έξω, αλλά η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη για τον πολύ κόσμο. Προστίθεται και αυτό σε άλλο ένα κακό της μοίρας μας. Η Εκκλησία έχασε για ακόμη μια φορά την ευκαιρία να παρουσιαστεί πραγματικά. Όπως η Πολιτεία είπε ότι θα έχει έναν ψυχολόγο για να βοηθά τις οικογένειες, έτσι θα έπρεπε να υπάρχει μια ομάδα ιερέων προετοιμασμένη για να συμπαραστέκεται με αφορμή τέτοια καταστροφικά γεγονότα. Πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τον ψυχολόγο αλλά έναν παπά. Από αυτές τις οικογένειες των Τεμπών πάρα πολλοί θα ήθελαν έναν παπά να τους επισκεφτεί, να τους πει δυο λόγια, να τους στηρίξει. Ποιος μπορεί να σου πει ότι το παιδί σου ναι μεν πέθανε, αλλά υπάρχει η Βασιλεία των Ουρανών; Ποιος θα το πεί αυτό; Τα κόμματα; Οι ψυχολόγοι; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κάτι άλλο. Βγαίνει η μάνα και λέει:’‘Θάβω δύο φορές το παιδί μου. Μια όταν μου το έφεραν στο φέρετρο και άλλη μια φορά, επειδή βλέπω ότι δεν πρόκειται να δικαιωθώ. Δεν μπορώ να μάθω τι έγινε και ποιος φταίει!”. Ως Εκκλησία δεν μπορούμε να σιωπήσουμε και να μην είμαστε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους ουσιαστικά, επειδή το κράτος θέλει να υπάρχει μια ησυχία. Πάνω σε αυτό που σας είπα μπορώ να σας αναφέρω ως παράδειγμα ένα γεγονός που συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Πήρε φωτιά ένα σπίτι στην Καβάλα και κάηκαν δύο παιδιά. Ήταν ο μεγάλος αδελφός που είχε τρέξει για να σώσει τον μικρότερο. Την κηδεία αυτή θα έπρεπε να την κάνουν όλα μαζί τα μέλη της Ιεράς Συνόδου! Επειδή το παιδί αυτό τήρησε φανερά το εξής: ”Την ψυχή μου υπέρ του αδελφού μου θύσσου”. Και το έκανε, θυσιάστηκε χωρίς να το σκεφτεί. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει η Ιερά Σύνοδος και για τα Τέμπη.
Έπρεπε να παραστεί και εκεί όλη η Ιερά Σύνοδος;
Έτσι νομίζω! Μα, πήγε ο Αρχιεπίσκοπος στα Τέμπη; Ούτε αυτός πήγε…
Τι άλλο θα έπρεπε να πράξει η Εκκλησία με αφορμή το θέμα των Τεμπών;
Νομίζω, ότι θα έπρεπε να χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες τουλάχιστον για εννιά ημέρες σε όλη την χώρα και μόνο για δέκα λεπτά την ημέρα. Για να μην πω για σαράντα ημέρες! Δηλαδή τι άλλο περιμένετε για να θρηνήσετε; Δεν είναι αμαρτία να πεθαίνει ένας αρχιεπίσκοπος και να τον έχουμε τρεις ημέρες πεθαμένο και να χτυπάνε οι καμπάνες; Δεν άξιζαν αυτά τα παιδιά για να χτυπάν οι καμπάνες σε όλη την χώρα;
Ο μαχητικός λόγος απουσιάζει σήμερα από τις τάξεις των κληρικών;
Ο μαχητικός λόγος είναι επικίνδυνο πράγμα. Το τονίζω αυτό! Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι για τον μαχητικό λόγο. Πρέπει και η ζωή μας να συμβαδίζει με τον λόγο μας. Το να συμπαραστεκόμαστε στον λαό είναι πολύ πιο απλό, ήσυχο και σιωπηλό. Και μπορεί να γίνεται αυτό. Και πάρα πολλοί ιερείς και επίσκοποι της Εκκλησίας μας το εφαρμόζουν αυτό, εφόσον βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα διοικητικά.
Διατηρείτε ακόμη και σήμερα την επικοινωνία με τα μέλη των οικογενειών που έχασαν δικούς τους ανθρώπους στα Τέμπη;
Ναι, διατηρώ αυτή την επικοινωνία, επειδή παραβρέθηκα στα μνημόσυνα κάποιων από αυτών των παιδιών-στο Καστράκι Μετεώρων-και μίλησα πάντα με την άδεια του εκεί επισκόπου. Έκανε ο επίσκοπος το μνημόσυνο και κατόπιν είπα και εγώ κάποια λόγια. Επίσης, θα πρέπει να σας αναφέρω ότι το Πάσχα στο Καμερούν βάπτισα 57 παιδιά και τους έδωσα τα ονόματα των παιδιών, τα οποία έχασαν την ζωή τους στα Τέμπη. Το έμαθαν αυτό οι συγγενείς στην Ελλάδα και συγκινήθηκαν. Ανέλαβα επίσης την υποχρέωση να πάρω τις φωτογραφίες των βαπτισμένων παιδιών και να επισκεφτώ σιγά-σιγά όλα τα σπίτια των κεκοιμημένων παιδιών. Θα κάθομαι για λίγο μαζί με τις οικογένειες και θα τους δίνω τις φωτογραφίες, προκειμένου να βάλλουν και τις φωτογραφίες των παιδιών που έχουν βαπτιστεί στο Καμερούν, δίπλα στο καντήλι όπου έχουν τοποθετήσει τις φωτογραφίες των παιδιών τους. Π.χ στην οικογένεια που έχασε την κόρη και ονομαζόταν Ιφιγένεια, θα δώσω την φωτογραφία με το παιδί που πήρε και αυτό το όνομα Ιφιγένεια. Όχι για να δώσουν αυτοί οι γονείς κάτι, ούτε για να έχουν έγνοια για να το σπουδάσουν κ.λ.π. Απλώς και μόνο για να γνωρίζουν ότι σε ένα μέρος του κόσμου ένα παιδί πήρε το όνομα Ιφιγένεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα διασωθεί το όνομα της Ιφιγένειας, που σκοτώθηκε στα Τέμπη, όταν όλοι θα το έχουν ξεχάσει!
Πώς κρίνετε την πρόσφατη δήλωση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου, ο οποίος μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι η Εκκλησία δεν πολιτεύεται και δεν κομματίζεται, όπως και ότι δεν θ’ ανεχθεί την χρησιμοποίηση της Εκκλησίας για την επιδίωξη αλλότριων σκοπών…
Ο Αρχιεπίσκοπός μας, οι επίσκοποι μας, όταν τους θέτουν κάποιοι δημοσιογράφοι διάφορα ερωτήματα και διλήμματα-χωρίς να έχουν αυτά διερευνηθεί-είναι υποχρεωμένη η Εκκλησία να πει, ότι τηρώντας εμείς τις αρχές μας έχουμε μια αποχή και δεν μπορούμε να συστήσουμε. Μπροστά στην δημοσιογραφική λαίλαπα που ψάχνοντας όλο και βρίσκει κάτι, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να κρατήσει αυτή την στάση. Και πολύ καλά έκανε ο Αρχιεπίσκοπος και είπε αυτό. Νομίζω ότι εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα των δημοσιογράφων, εκτός εάν υπάρχει κάποιος λόγος που έχει στηθεί όλο αυτό. Σιωπούμε! Δεν είμαι μόνο μέλος της Εκκλησίας, αλλά είμαι και ελεύθερος πολίτης. Εγώ θα κανονίσω πώς θα είναι μέσα μου αυτά τα δύο. Φυσικά, δεν έχει κανείς ιερέας δουλειά να κατευθύνει τους ανθρώπους. Αλλά όμως είμαι και πολίτης, με βλέπουν στον δρόμο και ρωτάνε την γνώμη μου.”Να κάνεις ό,τι θέλεις παιδί μου. Ευλογημένο! Μα, δεν μπορώ να σου την γνώμη μου!”.
…Εννοείτε, την γνώμη σας για τις εκλογές…
Με συγχωρείτε! Εάν βάλλω κριτήρια για τις εκλογές, αμέσως καθοδηγώ τους ανθρώπους. Επειδή, εάν τους πω π.χ μην ψηφίσεις αυτόν που βλασφήμησε την Θεοτόκο, αμέσως-αμέσως φεύγουν πολλά κόμματα! Εγώ θα τους πω το εξής: Ποιο κριτήριο θα βάλεις στην καρδιά σου για ν’ αποφασίσεις; Τον Χριστό ή τον χρυσό; Εάν μου πει τον Χριστό, τότε να ψάξει να βρει πού είναι άνθρωποι εν χριστωμένοι. Όταν οι Χριστιανοί είχαν από πάνω τους τούς αυτοκράτορες που τους έψηναν το ψάρι στα χείλη, δεν είχαν δικαίωμα να κουβεντιάσουν και να πούν: ”Αυτόν τον αυτοκράτορα δεν θα τον υποστηρίξουμε, αλλά θα υποστηρίξουμε τον Μέγα Κωνσταντίνο”; Δηλαδή τι θα έλεγε η Εκκλησία την εποχή εκείνη; ”Παιδιά μου να κρατήσετε την θέση σας και να υποστηρίξετε και τον Μαξέντιο;”. Ε, τότε, γιατί τον γιορτάζουμε τον Μέγα Κωνσταντίνο; Οι χριστιανοί δεν πήγαν με τον Κωνσταντίνο; Πολιτική πράξη ήταν αυτή! Και ο Κωνσταντίνος-άνθρωπος πολιτικά σκεπτόμενος-αναγνώρισε το 10% της αυτοκρατορίας, τόσο ήταν τότε το ποσοστό των χριστιανών, και είπε το εξής: ”Είναι 10% οι χριστιανοί αλλά είναι υγιείς άνθρωποι. Και σε όποιες θέσεις μπήκαν βοήθησαν με τις ικανότητές και τις γνώσεις τους”. Λοιπόν, καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου! Μας συμφέρει να μην μιλάμε. Ούτε από εδώ, ούτε από εκεί. Αυτό νομίζω…
