Μεγάλωσε και ζει στην πολύβουη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπήκε στην πολιτική ύστερα από πρόσκληση του εμβληματικού δημάρχου της Αθήνας Μιλτιάδη Εβερτ, ενώ η πολιτική της καριέρα ταυτίστηκε και ταυτίζεται με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.
- Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Αυτά και πολλά άλλα δίνουν στην Ντόρα Βυζοβίτου το απόλυτο δικαίωμα να διεκδικεί την ψήφο των Αθηναίων ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον Κώστα Μπακογιάννη και τον συνδυασμό «Αθήνα Ψηλά». Η ίδια εξηγεί σήμερα στην «Espresso» το όραμά της για την Αθήνα.
Υποψήφια δημοτική σύμβουλος. Γιατί;
Το 1997, όταν εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ο Κώστας Καραμανλής, με εμπιστεύθηκε ως υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του κόμματος και του ιδίου. Κατά την πρωθυπουργία του τον ακολούθησα στο Μέγαρο Μαξίμου, ως διευθύντρια Εθιμοτυπίας και Δημοσίων Σχέσεων, αλλά και ως σύμβουλός του επί των πολιτιστικών θεμάτων, ενώ παραμένω συνεργάτης και σύμβουλός του μέχρι σήμερα. Εχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, αποφάσισα να είμαι υποψήφια για πρώτη φορά σε εκλογές, επειδή πιστεύω ότι η εμπειρία μου στην πολιτική συμπληρώνει την εμπειρία μου ως δημότη, και θέλω να τις αξιοποιήσω αμφότερες ώστε να γίνει η Αθήνα μας ακόμα καλύτερη.
Σε ποιον τομέα θα θέλατε να δραστηριοποιηθείτε, εάν εκλεγείτε;
Η απόφαση αυτή ανήκει στον Κώστα Μπακογιάννη. Προσωπικώς, δεν εποφθαλμιώ κάποιον συγκεκριμένο ρόλο πέραν αυτού της δημοτικής συμβούλου. Η πολιτική απαιτεί ομάδες και η μόνη ομάδα στον δήμο είναι το συμβούλιό του. Αυτός είναι ο τομέας που με συγκινεί, επειδή καμία πρωτοβουλία δεν μπορεί να επιβιώσει στον ατομισμό.
Ο Κώστας Μπακογιάννης έχει δεχθεί σφοδρή κριτική για τα έργα του. Γιατί η δεύτερη θητεία θα είναι καλύτερη;
Ακριβώς επειδή την έχει δεχθεί. Δεν απορρίπτει την κριτική, δεν την αγνοεί. Αντιθέτως, αξιολογεί όποιες ενστάσεις για να βελτιώνει το έργο του. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στην Αθήνα γίνεται έργο, πως μέρα με τη μέρα η πόλη μας γίνεται πιο ανθρώπινη, πιο λειτουργική, πιο πράσινη, πιο ανοιχτή. Οι αναγκαίες παρεμβάσεις προχωρούν, ο δήμος είναι επιτέλους παρών. Δεν συμμερίζομαι, λοιπόν, τη σφοδρότητα της κριτικής, αν και ελπίζω πως ο διάλογος δήμου και πολιτών θα συνεχίσει. Αρκεί να γίνεται στην υγιή βάση των κοινών μας στόχων και όχι ενός τεχνητού διχασμού, ο οποίος εθελοτυφλεί μπροστά σε κάθε ευκαιρία βελτίωσης. Η δεύτερη θητεία θα είναι καλύτερη, επειδή θα συνεχίσει να γίνεται έργο.
Τι χρειάζεται για να πάει η «Αθήνα Ψηλά»;
Το σημαντικότερο είναι να πολεμήσουμε την αποχή, επειδή στην κοινωνική συμβίωση η σιωπή είναι αδίκημα. Αν ενεργοποιηθούμε ως δημότες, στη βάση αυτού του ύψιστου καθήκοντος της ψήφου, τότε θα δούμε πόσο εύκολο είναι να βρούμε ανθρώπους με ξεκάθαρο όραμα, με γνώσεις, με ικανότητες και με όρεξη για δουλειά, ώστε να το κάνουν πράξη. Είναι, λοιπόν, στο χέρι μας να πάμε την Αθήνα πιο πάνω!
Η πολιτική είναι τελικά για εσάς DNA;
Η πολιτική δεν είναι κληρονομικό «μικρόβιο», αλλά κοινωνικό. Είναι οι άνθρωποι – οι ανάγκες, τα όνειρα και οι αγωνίες τους. Είναι η συνένωση δυνάμεων για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Ο καθένας μας ασπάζεται τον πολιτικό ρόλο που του ταιριάζει επειδή αναλαμβάνει την ευθύνη της συνειδητής κοινωνικής συνύπαρξης, την ευθύνη να είναι ο ίδιος λύση στα προβλήματα του συνανθρώπου του. Κάτι τέτοιο προκύπτει μόνο μέσα από την αρμονία των μεγάλων συνόλων. Αυτό είναι η πολιτική: μία μέθοδος για να θριαμβεύει το άτομο όχι ενάντια στο σύνολο, αλλά μέσω αυτού.
Μιλήστε μου λίγο για την οικογένειά σας. Πώς σας βοηθούν στον προεκλογικό αγώνα;
Με βοηθούν πρακτικά και συναισθηματικά. Η προεκλογική περίοδος έχει εξαιρετική ένταση και αγωνία, όμως η οικογένειά μου διευκολύνει την καθημερινότητά μας με κάθε τρόπο. Ο άντρας μου με κινητοποιεί και με ξεκουράζει εξίσου. Ο αδερφός μου είναι συνέχεια στο πλευρό μου, προσφέροντάς μου όλο του τον ελεύθερο χρόνο, τον οποίο, ως πολύτεκνος, σπανίως έχει στη διάθεσή του. Σημαντική είναι η αγάπη του Μπέμπη μου, του σκύλου που είχε υιοθετήσει ο μικρός μου αδερφός, ο Τάσος, ο οποίος πλέον δεν είναι μαζί μας. Ο Μπέμπης είναι η βόλτα μου στη γειτονιά, το σιωπηλό και διαρκές χάδι, και η ψυχή που άφησε δίπλα μου ο Τάσος. Η συγκινητικότερη βοήθεια, όμως, είναι της μητέρας μου, η οποία αντιμετωπίζει τα πρώτα στάδια του Αλτσχάιμερ. Για εκείνη η συμμετοχή της στην προεκλογική ένταση ήταν μια πρόκληση, την οποία καλοδέχτηκε, ανακτώντας μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το ότι ξανακάνω μεγάλες συζητήσεις με τη μητέρα μου, από το ότι η ίδια καταλαβαίνει πόσο απαραίτητη μου είναι πάντα.
Τι θυσίες κάνει μια γυναίκα για να είναι πρώτη στα κοινά;
Ολες οι γυναίκες έχουμε ζήσει στιγμές που μοιάζει σαν να τιμωρούμαστε λόγω του φύλου μας. Σε αυτό το πλαίσιο, ίσως η πιο επικίνδυνη θυσία είναι η παράδοση στη νοοτροπία πως για να τα καταφέρει μια γυναίκα πρέπει να φέρεται σαν άντρας. Βεβαίως, κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να ορίζει τη θηλυκότητά της όπως θέλει. Ομως, οφείλουμε να βοηθάμε η μία την άλλη ώστε να κατακτήσουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε τις δυνατότητές μας. Ετσι αντιλαμβάνομαι τη ζωή μου. Οχι ως θυσία, αλλά ως ευκαιρία.
