Ποντίκια στο Πανεπιστήμιο του Richmond έμαθαν κάτι που πολλοί Αμερικανοί αντιμετωπίζουν με δυσκολία κάθε μέρα: να οδηγούν… επιτυχημένα, γράφει το sciencealert.com! Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου κατάφεραν να μάθουν σε ποντίκια να οδηγούν μικροσκοπικά αυτοκίνητα, με αντάλλαγμα… δημητριακά και σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνάς τους, επιβεβαιώνουν ότι η οδήγηση μειώνει τα επίπεδα άγχους στα ζώα!
Τα μικρά αυτά οχήματα περιλάμβαναν έναν χώρο για τους επιβάτες – ποντίκια όπου υπήρχαν τρεις μεταλλικές μπάρες, σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις: αριστερά, δεξιά και ευθεία. Όταν το ποντίκι άγγιζε μία από αυτές τις μπάρες το αυτοκίνητο μετακινείτο προς την αντίστοιχη κατεύθυνση της μπάρας.
Στο πλαίσιο της μελέτης, 17 ποντίκια εκπαιδεύτηκαν κατά τη διάρκεια μηνών να οδηγούν σε έναν είδος αρένας από πλεξιγκλάς διαστάσεων 150 x 60.
Οι μελετητές σύντομα παρατήρησαν ότι τα ποντίκια μπορούσαν να μάθουν να οδηγούν.
Στην πραγματικότητα, συνειδητοποίησαν ότι τα ποντίκια που είχαν μεγαλώσει σε ένα “εμπλουτισμένο περιβάλλον” (ένα φυσικό περιβάλλον, μεγάλο και πολύπλοκο, με πολλά ερεθίσματα) οδηγούσαν πολύ καλύτερα από τα ποντίκια που είχαν μεγαλώσει σε κλουβιά.
“Είναι πραγματικά απίθανο να βλέπεις σε ποιο βαθμό είναι καλύτερα”, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Κέλι Λάμπερτ, μια από τους συντάκτες της μελέτης από το Πανεπιστήμιο του Ρίτσμοντ, στη Βιρτζίνια.
Επιπλέον, τα περιττώματα των αρουραίων, τα οποία συλλέχθηκαν και αναλύθηκαν, έδειξαν ότι σε όλους τους αρουραίους που οδηγούν, το επίπεδο της ορμόνης δεϋδροεπιανδροστερόνης, η οποία εξουδετερώνει το άγχος, ήταν υψηλότερο, γεγονός που θα μπορούσε να σχετίζεται με την ικανοποίηση του ζώου που έχει μάθει μια νέα δεξιότητα.
Η Λάμπερτ και οι συνεργάτες της θέλουν να πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα αυτά θα ανοίξουν το δρόμο για νέες συμπεριφορικές θεραπείες στον τομέα της ψυχιατρικής, οι οποίες θα έχουν ως στόχο ανθρώπους και όχι ζώα.
“Δεν υπάρχει θεραπεία για την σχιζοφρένεια ή την κατάθλιψη”, είπε η ίδια και προσέθεσε: “Έχουμε καθυστερήσει, πρέπει να λάβουμε υπόψη τα διάφορα ζωικά μοντέλα, τις διαφορετικές ασχολίες και να αποδεχτούμε ότι η συμπεριφορά μπορεί να αλλάξει τη νευροχημική μας κατάσταση”.
