Πολύ ορθώς έπραξε πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και επισκέφθηκε την Αρμενία ως ενέργεια στήριξης απέναντι στο Αζερμπαϊτζάν. Φαίνεται, όμως, ότι οι διπλωματικές κινήσεις στο πεδίο άρχισαν και εξαντλήθηκαν εκεί.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ούτε μόνο το γεγονός ότι παρά τον αρχικό θόρυβο και τις παραιτήσεις τεσσάρων μόνο βουλευτών από την Επιτροπή Φιλίας της Βουλής Ελλάδας – Αζερμπαϊτζάν ουδείς άλλος εκ των μελών της, τόσο από τη Ν.Δ. όσο και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συγκινήθηκε και ευαισθητοποιήθηκε για να αποχωρήσει.
Σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται ότι συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο: Για παράδειγμα, λοιπόν, οι γνωρίζοντες έχουν να λένε ότι τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα Ελληνοαζερικό Κέντρο Νεότητας, το οποίο έχει αναπτύξει έντονες σχέσεις με το Μπακού, ανταλλαγές επισκέψεων και πολλές συνεργασίες σε διάφορα επίπεδα. Αυτό μέχρι πρότινος δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί μεμπτό.
Ούτε και τώρα ενδεχομένως, παρά το γεγονός ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι μία από τις τρεις μόνο χώρες (μαζί με το Πακιστάν και το Κατάρ) που στηρίζει την Τουρκία σε βάρος και της Ελλάδας. Ούτε κατ’ ανάγκην μεμπτό είναι ότι επικεφαλής του κέντρου αυτού βρίσκεται στέλεχος και πολιτευτής της Ν.Δ., ο Ιωάννης Παπαγρηγορίου.
Το μεμπτό είναι ότι την ίδια ώρα, ο πρόεδρος αυτού του Ελληνοαζερικού Κέντρου, εμφανίζεται και ως σύμβουλος του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου. Είναι δυνατόν ή πρόκειται περί… λάθους;
