Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το όραμά μας ως έθνος, ως λαός, ως κοινωνία, ως κράτος. Αν ρίξουμε μια ματιά στον πλανήτη γύρω μας, θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν το σύνολο των λαών έχουν κάποιο όραμα, έναν στόχο που θέλουν να επιτύχουν, αυτό που λέμε «κυρίαρχη ιδεολογία» και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται το σύνολο των αντίστοιχων κρατών. Είναι η δύναμη που συνέχει τα κράτη και τα οδηγεί. Εμείς όμως τι στόχο έχουμε;
Η Τουρκία για παράδειγμα σήμερα έχει ως όραμα την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται. Όλα τα τουρκικά κόμματα, αν και διαφωνούν στις λεπτομέρειες και ανταγωνίζονται για την εξουσία, εντούτοις δεν διαφωνούν ως προς το κεντρικό όραμα. Τα πάντα λοιπόν, πολιτική, εσωτερική και εξωτερική προπαγάνδα, εξοπλισμοί, οικονομία, διπλωματία, διεθνείς σχέσεις κ.λ.π. προσανατολίζονται προς αυτόν τον στόχο. Με τον τρόπο αυτό μεγιστοποιούν την προσπάθεια και πορεύονται.
Οι ΗΠΑ έχουν ως στόχο να διατηρήσουν την κοσμοκρατορία τους που εξασφαλίζει ισχύ και πλούτη. και οι διαφωνίες μεταξύ ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών δεν αφορούν τον υπέρτατο στόχο, αλλά τους τρόπους επίτευξή του, είτε με ισχυροποίηση του εσωτερικού (ρεπουμπλικάνοι), είτε με την επιβολή μέσω της παγκοσμιοποίησης (δημοκρατικοί). Οι εξοπλισμοί, η αντίθεση με Ρωσία και Κίνα, η δημιουργία της AUCUS, η ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ, η ενίσχυση της Ουκρανίας, η ισχύς του δολαρίου κ.λ.π., κατατείνουν στη διατήρηση του imperium των ΗΠΑ.
Η ανερχόμενη οικονομικά και πολεμικά Κίνα ασφυκτιά στα ασιατικά όριά της και στοχεύει στην επιβολή του δικού της imperium στον πλανήτη. Προς την κατεύθυνση αυτή προσανατολίζονται όλες οι ενέργειες του κινέζικου καθεστώτος.
Φυσικά δεν χρειάζεται καν να πούμε οτιδήποτε για τη Γερμανία, η οποία βρήκε τρόπο μέσω της ΕΕ και της Ευρωζώνης, να ικανοποιήσει το παλιό όραμα των ναζί, για κυριαρχία στην Ευρώπη κατ’ αρχήν και στη συνέχεια να επεκταθεί και πέραν αυτής, κυρίως προς τα ανατολικά.
Σε ότι αφορά σε εμάς, αρχικά το όραμα της απελευθέρωσης του σκλαβωμένου γένους και στη συνέχεια η κυρίαρχη ιδεολογία της «Μεγάλης Ιδέας» δημιούργησαν τη σημερινή Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερη, αν δεν γίνονταν τα λάθη που έγιναν.
Σήμερα όμως ποιο είναι το όραμά μας;
Σήμερα δεν έχουμε κάποιο όραμα, κάποιον πάνδημο στόχο, κάποια δηλαδή κυρίαρχη ιδεολογία που θα συντόνιζε όλες τις προσπάθειες του έθνους και θα πολλαπλασίαζε την ισχύ και την αποτελεσματικότητά μας. Ούτε εθνικό στόχο έχουμε, ούτε οικονομικό στόχο, ούτε πολιτιστικό, τίποτε απολύτως.
Βαδίζουμε εκεί και ως έτυχε, κάνοντας διαχείριση της κρίσης και προσπαθώντας να χάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα. Ζούμε δηλαδή όχι για να κερδίσουμε, αλλά για να χάσουμε, ούτε καν για να μη χάσουμε. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η πολιτική του κατευνασμού απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η αναζήτηση ξένου προστάτη, που δήθεν θα μας σώσει και όχι προς την απόκτηση δικής μας εσωτερικής δύναμης. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται απόψεις περί «μοναχοφάηδων» και Χάγης. Δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει κυρίαρχη ιδεολογία η πράσινη ανάπτυξη και τα διάφορα «πράσινα άλογα», όταν μάλιστα αυτή δεν αφορά την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, αλλά ξένα συμφέροντα.
Δυστυχώς όμως. Χωρίς κάποια κυρίαρχη ιδεολογία – στόχο, η κρίση θα βαθαίνει, η σάπια ολιγαρχία που είναι δημιούργημα της απουσίας στόχου, θα συνεχίζει να πλουτίζει σε βάρος του φορολογούμενου λαού, ο λαός θα σπρώχνεται στη μιζέρια και η πατρίδα θα συνεχίσει να πέφτει στο σπιράλ της παρακμής.
Τι θα πρέπει να γίνει;
Και επειδή η στείρα κριτική χωρίς προτάσεις συμβάλει σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση, η πρόταση του γράφοντος είναι η κατ’ αρχήν πλήρης και απόλυτη κυριαρχία της Ελλάδας επί της ΑΟΖ που αναπαριστά ο «χάρτης της Σεβίλλης» σε Αιγαίο, Ιόνιο και Μεσόγειο. Βλέπουμε δε για περαιτέρω, ανάλογα με τις εξελίξεις. Αυτό, δηλαδή η πλήρης προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, που είναι και απόλυτα συμβατό με το διεθνές δίκαιο, από μόνο του θα θέσει τη χώρα μας σε κεντρικό ρόλο – κόμβο στον πολυπολικό κόσμο που θα δημιουργηθεί. Για να το επιτύχουμε όμως, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά και εννοείται στρατιωτικά τον τουρκικό κίνδυνο. Προς αυτή την κατεύθυνση αναγκαστικά θα συντονιστούν όλες οι δυνάμεις του τόπου, κάτι που θα αναζωογονήσει την ελληνική οικονομία, με μπροστάρη την νέα ελληνική πολεμική βιομηχανία. Να γίνουμε δηλαδή παραγωγοί όπλων και όχι καταναλωτές όπλων.
Ακούγονται άραγε κάπως σκληρά όλα αυτά; Ας γνωρίζουν λοιπόν όσοι διαφωνούν με τη θέση αυτή, ότι έτσι κι αλλιώς οι πόλεμοι είναι στο DNA των ανθρώπων και δεν θα σταματήσουν ποτέ. Τουλάχιστον ας έχουμε εξασφαλισμένη ειρήνη, όντες ετοιμοπόλεμοι και διαθέτοντας ισχύ.
