Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει να είναι βγαλμένη από την Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Απόστρατος στρατιωτικός με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη γυρίζει όλο τον κόσμο και όπου βρεθεί προσφέρει φιλανθρωπικό έργο σε όσους το έχουν ανάγκη.
Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει να είναι βγαλμένη από την Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Απόστρατος στρατιωτικός με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη γυρίζει όλο τον κόσμο και όπου βρεθεί προσφέρει φιλανθρωπικό έργο σε όσους το έχουν ανάγκη.
«Ολα άρχισαν από το δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου με την επιτυχία μου να εισαχθώ στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το δώρο του ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική και συγκεκριμένα στη Βοστόνη» αποκαλύπτει και συνεχίζει περιγράφοντας παραστατικά το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο: «Πτήση με το αεροπλάνο πρώτη φόρα και διάρκεια εννέα ώρες. Να φανταστείς, τότε επιτρεπόταν το κάπνισμα στο αεροπλάνο. Επειτα από έναν μήνα στην Αμερική κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ θα ταξίδευα στη ζωή μου τόσο πιο ολοκληρωμένος θα ένιωθα. Φυσικά, όσο ήμουν στην υπηρεσία ήταν δύσκολο να κάνω μεγάλα, πολλών ημερών ταξίδια, έτσι επέλεγα χώρες της Ευρώπης».
Οπως αναφέρει ο ίδιος, μέχρι στιγμής έχει ταξιδέψει συνολικά σε 65 χώρες και ως στόχο έχει να φτάσει και να ξεπεράσει τις 100 χώρες, ενώ τονίζει πως κάθε ταξίδι είναι διαφορετικό και σε κάνει να μαθαίνεις κάτι καινούργιο, όπως στο σχολείο. «Εχω ταξιδέψει σε 65 χώρες και σε αρκετές από αυτές πάνω από μία φορά, διότι, όταν επισκέπτεσαι μια χώρα για δεύτερη φορά, εμβαθύνεις πολύ πιο ουσιαστικά στον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Στόχος μου είναι να επισκεφθώ πάνω από 100 χώρες. Οι πιο περίεργες ήταν η Βολιβία, όπου τα μαγικά βοτάνια και ξόρκια, έχουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, εξ ου και ο δρόμος των μαγισσών στην πρωτεύουσα. Ακόμα μία ιδιαίτερη χώρα ήταν το Περού, κυρίως για το μυστήριο του πολιτισμού και των κατασκευών των Ινκας, που σίγουρα δεν τα κατασκεύασαν εξωγήινοι» διευκρινίζει χαμογελαστός.
Ενθυμούμενος τις δύσκολες στιγμές και τις άσχημες εικόνες που έχει αντικρίσει στα ταξίδια του, ο Δημήτρης περιγράφει γλαφυρά: «Τα βράδια στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βιετνάμ ήταν απίστευτα δύσκολα για μένα. Περπατούσα σε δρόμους που δεν ήταν τουριστικοί και σταματούσαν μηχανάκια δίπλα μου για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους, που ήταν ανήλικα φτωχά κορίτσια. Μου ήταν αδιανόητο, ειδικά όταν έμαθα ότι οι πωλητές ήταν οι ίδιοι οι πατεράδες τους. Περπατούσα στα στενά και έβλεπα παιδιά να προσφέρουν το σώμα τους για ένα πιάτο φαγητό. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες. Ηταν γροθιά στο στομάχι μου».
«Η βοήθεια στους συνανθρώπους μας αλλάζει τον τρόπο σκέψης μας»
Μιλώντας για το πώς προέκυψε το φιλανθρωπικό έργο στη ζωή του, ο απόστρατος αξιωματικός δηλώνει ότι από μικρός που έκανε ταξίδια στην Ευρώπη αναρωτιόταν πώς είναι η καθημερινότητα των κατοίκων υπανάπτυκτων περιοχών και αισθανόταν πως πάντοτε ήθελε να βοηθήσει όσους ανθρώπους βρίσκονται σε ανάγκη.
Η πρώτη επαφή με τον εθελοντισμό αναφέρει ότι έγινε σε ένα ταξίδι του στην Τανζανία. «Εντελώς τυχαία ήρθα σε επαφή με μια οργάνωση που διοργάνωνε ταξίδια προσφοράς σε περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Ετσι συμμετείχα σε ένα ταξίδι στην Τανζανία και συγκεκριμένα στο χωριό Γκόνγκο. Το έργο της οργάνωσης ήταν καταπληκτικό, είχαν φτιάξει σχολείο, ιατρείο, κλειστή αγορά, οπότε η ομάδα μας, με τη βοήθεια των ντόπιων, κατασκεύασε σπίτια από λάσπη και ένα θερμοκήπιο. Η δουλειά πολύ σκληρή, αλλά η ευτυχία τεράστια. Το μόνο που μπορούσαν να μας προσφέρουν ήταν ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι χαραγμένο στο χώμα ως δώρο. Τα χαμόγελα και η αγάπη των ντόπιων και ειδικά των παιδιών δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγες γραμμές. Είναι ευλογία να έρχεται ο γηραιότερος του χωριού στην Κένυα και να θέλει να σου φιλήσει τα χέρια επειδή απλά έβαψες το σχολείο. Σκοπός μας ήταν όχι μόνο να κατασκευάσουμε κάποια κτίσματα, πιο πολύ θέλαμε να εκπαιδεύσουμε τους ντόπιους να εκμεταλλεύονται τη φύση χωρίς να την καταστρέφουν».
Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι κερδισμένος από τέτοιου είδους ταξίδια, καθώς με το να βοηθάει τους συνανθρώπους μας άλλαξε τελικά τρόπο σκέψης και συνειδητοποίησε τι έχει νόημα στη ζωή. Σχετικά με τον σχεδιασμό των ταξιδιών του στο εξωτερικό, ο Δημήτρης από τη Θεσσαλονίκη αναφέρει ότι πραγματοποιεί ένα ταξίδι κάθε τρεις μήνες και πως το κόστος κάθε ταξιδιού εξαρτάται από το τι ψάχνει τελικά καθένας σε ένα ταξίδι, δηλώνοντας μάλιστα ότι ο ίδιος δεν έχει θέμα το φαγητό του να είναι από κάποια υπαίθρια αγορά ή να μείνει σε hostel, προκειμένου να χαμηλώσει το κόστος ενός ταξιδιού.
