Η Μαρκέλλα Γιαννάτου έχει διαγράψει σημαντική πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, αφού εκτός από την υποκριτική έχει ασχοληθεί με τις αφηγήσεις, αλλά και με το τραγούδι. Το τηλεοπτικό της ντεμπούτο ως ηθοποιός το έκανε τη σεζόν 2005-2006 στην καθημερινή σειρά του ANT1 «Έρωτας». Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε αρκετές πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στην σειρά «Μάγισσα».
Με αφορμή τι νέο της ρόλο, η γνωστή ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Gala, όπου αναφέρθηκε στην κόρη της Μελία-Αφροδίτη την οποία απέκτησε, από τη σχέση της με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο, ενώ αποκάλυψε τον λόγο που την οδήγησε να κάνει ψυχανάλυση.
Πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητα σου;
Εντελώς. Ακόμη δεν αισθάνομαι όμως ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Δεν ένιωσα αυτό που μου έλεγαν άλλες μαμάδες ότι με το που είδαν το μωρό άλλαξε η ζωή τους. Εμένα δεν μου συνέβη αυτό. Είναι λίγο περίεργο. Μου πήρε έναν μήνα να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν κλοτσάει κάτι στην κοιλιά μου.
Δύσκολη εγκυμοσύνη;
Όχι, το αντίθετο, ήταν πολύ εύκολη. Δούλευα μέχρι που μπήκα στον μήνα μου. Μάλιστα μου έκαναν πλάκα όλοι στο γύρισμα. Το αστείο τους ήταν «κάτσει να δούμε στο Youtube πώς κόβουμε των ομφάλιο λώρο» γιατί περίμεναν ότι θα γεννούσα εκεί. Πιο πολύ με δυσκόλεψε η επιστροφή στη δουλειά, λίγες ημέρες μετά τον τοκετό, γιατί μου έλειπε το μωρό. Αισθανόμουν ότι κάτι δεν έκανα καλά που την είχα αφήσει σπίτι και εγώ έτρεχα στο γύρισμα.
Έχεις ενοχές;
Έχω ναι. Νιώθω ελλιπής μαμά, ότι δεν κάνω όσα θα έπρεπε να κάνω. Πολλές φορές όταν επιστρέφω σπίτι από το γύρισμα και κάθομαι μαζί της και τα λέμε, είμαι τόσο κουρασμένη που πάνω στο τέταρτο θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εκεί νιώθω ενοχές, σκέφτομαι ότι πρέπει να μιλήσω μαζί της λίγο ακόμα.
Πώς τα βγάζεις πέρα με τα καθημερινά γυρίσματα και το μωρό;
Ευτυχώς έχω τη μαμά που παράτησε τη δουλειά της και την πόλη της (την Κέρκυρα) και ήρθε να με βοηθήσει. Χωρίς εκείνη δεν θα μπορούσα να το κάνω. Της έχω πλήρη εμπιστοσύνη και επιπλέον είναι και παιδίατρος και νεογνολόγος, οπότε είναι τέλειος συνδυασμός. Θα φύγει βέβαια σε λίγο καιρό και έχω αρχίσει να αγχώνομαι.
Κάνεις ψυχανάλυση;
Ναι, βέβαια, εδώ και δώδεκα χρόνια. Λέμε ότι έχουμε τους φίλους μας και μιλάμε, αλλά το να είσαι σε ένα δωμάτιο με έναν άνθρωπο που ουσιαστικά σε καθοδηγεί να ακούσεις τι λες εσύ για σένα είναι πολύ σημαντικό και με βοηθάει και στη δουλειά πολύ.
Γιατί ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις;
Όταν πρωτοξεκίνησα είχα κρίσεις άγχους, με έπιανε δύσπνοια, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πήγα σε πνευμονολόγους και δεν μου βρήκαν τίποτα. Και κάποια στιγμή πήγα στο «Σωτηρία» μετά από ένα φριχτό βράδυ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου και νόμιζα ότι πεθαίνω και μου είπε ο πνευμονολόγος: «Να φωνάξω τον ψυχίατρο;». Έπαθα σοκ και έφυγα. Μετά όμως άρχισα να το ψάχνω λίγο, γιατί δεν είχα ιδέα τότε τι είναι η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάλυση. Κατέληξα στην ψυχανάλυση γιατί νομίζω ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Θεωρώ ότι οι ώρες που περνάω στον ψυχαναλυτή είναι οι μόνες που δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου.
Έχεις μετανιώσει για πράγματα;
Φυσικά. Όταν ακούω άλλους ανθρώπους να λένε ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό. Πόσο σωστά τα έχουν κάνει όλα; Υπάρχουν δυο – τρία πράγματα που δεν τα είχα κάνει, ίσως αν ήμουν καλύτερα. Ίσως. Μπορεί να είναι μια φαντασίωση κι αυτό.
