Συνταρακτικές εικόνες μεταφέρει ο Γιάννης Διαμαντάκος, ο Έλληνας προπονητής μπάσκετ της εθνικής Παλαιστίνης, που συμμετέχει στα προκριματικά της Ασίας, παρά τον πόλεμο κι ενώ έχει μέχρι και παίκτη που θρηνεί τον χαμό του αδελφού του, στη Γάζα!
Στην θεωρία, τα ερωτήματα μοιάζουν εφιαλτικά. Στην πράξη όμως κάποιος μπορεί να τα απαντήσει. Ο Έλληνας προπονητής με καταγωγή από την Μεσσηνία έχει την ευθύνη της εθνικής Ανδρών της Παλαιστίνης τα τελευταία δύο χρόνια. Κάθισε στον πάγκο στους αγώνες που έδωσε η ομάδα για τα προκριματικά του FIBA Asia Cup, όπως η δική μας Εθνική είχε υποχρεώσεις για τα παράθυρα του Eurobasket. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, η ομάδα του είχε αξιοπρεπή παρουσία στα δύο παιχνίδια της με την Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία, τα οποία έγιναν στην ουδέτερη έδρα της Τζέντα. Η Σ. Αραβία, άλλωστε, θα φιλοξενήσει και τελική φάση της διοργάνωσης το καλοκαίρι.
Η επιμονή της ομοσπονδίας της Παλαιστίνης να συμμετέχει στα προκριματικά, ενώ θα μπορούσε να αποσυρθεί, δείχνει πόσο σημαντικό θεωρείται να σταλεί το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται. Κι ο Διαμαντάκος, ο οποίος έχει αναλάβει τους τελευταίους μήνες τις αναπτυξιακές εθνικές ομάδες του γειτονικού Λιβάνου, σε αγόρια και κορίτσια, πήρε άδεια από την ομοσπονδία του Λιβάνου για να ενισχύσει την Παλαιστίνη σ’ αυτά τα ματς.
«Η προετοιμασία μας γι’ αυτά τα ματς ήταν απολύτως υβριδική», τονίζει ο Διαμαντάκος. «Το 70% των παικτών διαμένει, άλλωστε, στη Δυτική Όχθη, στα παλαιστινιακά εδάφη. Ακόμα και η μετακίνησή τους, τα χαρτιά τους για να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, είναι ένα ζήτημα δύσκολο. Όλα είναι δύσκολα σ’ αυτή την περιοχή. Πρέπει να διαχειριστείς ότι, πάνω απ’ όλα, έχουν τον πόλεμο στην πόρτα τους. Δικοί τους άνθρωποι, συγγενείς τους, φίλοι τους, συμπαίκτες τους πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, είναι εγκλωβισμένοι στη Γάζα και πεθαίνουν. Ενός παίκτη μου σκοτώθηκε ο αδελφός του πριν μία εβδομάδα. Δεν σκέφτηκε, όμως, ούτε στιγμή να αποσυρθεί από την ομάδα».
Παιχνίδια μπάσκετ στα παλαιστινιακά εδάφη δεν διεξάγονται από τις 7 Οκτωβρίου 2023, από την επίθεση της Χαμάς και την έναρξη των εθχροπραξιών από το Ισραήλ στη Γάζα. Σταμάτησε όλη η δραστηριότητα, όχι μόνο στη Γάζα, αλλά και στην Δυτική Όχθη, το πιο μεγάλο κομμάτι των παλαιστινιακών εδαφών. Αν εξαιρεθούν τρεις παίκτες, ένας Αμερικανός νατουραλιζέ, ένας που αγωνίζεται σε κολλέγιο στον Καναδά και ταξιδεύει για τα ματς και ένας που παίζει στη Β’ κατηγορία της Γερμανίας, όλοι οι άλλοι παίκτες δεν έχουν καμία αγωνιστική δραστηριότητα όλο αυτό το διάστημα. Κι όμως, δεν λυγίζουν.
«Για την Παλαιστίνη είναι θέμα εθνικής υπερηφάνειας το να συμμετέχει», ξεκαθαρίζει ο Διαμαντάκος. «Θέλουν, όμως, να έχουν και ανταγωνιστικό πρόσωπο, όχι μόνο να συμμετέχουν. Για να φτάσουμε σ’ αυτό τον όμιλο περάσαμε από την πρώτη προκριματική φάση, η οποία μάλιστα είχε φιλοξενηθεί στη Τζενίν, στη Δυτική Όχθη, τον Ιούνιο του 2022. Εκεί η ομάδα είχε αντιμετωπίσει το Ιράκ και το Κουβέιτ και πέτυχε 2/2 νίκες, πέρασε πρώτη από τον όμιλο».
Αυτή η πρωτιά είναι η κινητήρια δύναμη να συνεχίσει. «Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας, αλλά και οι παίκτες, θέλουν να δείξουν ότι η προσπάθεια αυτή δεν πήγε χαμένη. Στο τελευταίο παιχνίδι με την Ιορδανία κάποια στιγμή προς το τέλος της 3ης περιόδου χάναμε με 29 πόντους, αλλά κάναμε μια αντεπίθεση ψυχής στο τελευταίο διάστημα, παρ’ ότι οι παίκτες που αγωνίζονταν δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα από την κούραση! Το επιμέρους σκορ στην τελευταία περίοδο ήταν 31-14, τελικά χάσαμε με 6 πόντους και, όπως μου είπαν, η προσπάθεια της ομάδας συζητήθηκε πολύ στην Παλαιστίνη. Δόθηκε το μήνυμα ότι είμαστε εδώ, παλεύουμε. Έχουμε δύο ματς ακόμα, δεν έχουμε αποκλειστεί, θα τα παλέψουμε τα παιχνίδια, το επίπεδό μας δεν είναι κατώτερο των αντιπάλων, αν είχαμε κανονικά προπονήσεις και αγώνες θα δείχναμε καλύτερο πρόσωπο».
Η δική του σχέση με την περιοχή της Μέσης Ανατολής ξεκίνησε συμβατικά, αλλά εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. «Δέχτηκα μια πρόταση, όπως συμβαίνει με πολλούς προπονητές. Η ομάδα της Παλαιστίνης που με προσέγγισε έχει ελληνορθόδοξη διοίκηση και ιδιαίτερη σχέση με το πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Δεν μου έκρυψαν τίποτα, μου εξήγησαν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, όμως η κατάσταση που βρήκα εκεί πριν τον πόλεμο ήταν ανώτερη απ’ αυτή που περίμενα. Υπήρχε λίγκα οργανωμένη, με δέκα ομάδες, η καθεμιά με δικό της γήπεδο. Η ομάδα μας κατέκτησε το πρωτάθλημα στην δική μου πρώτη χρονιά εκεί και τότε η ομοσπονδία μου ζήτησε να αναλάβω και την εθνική ομάδα».
Όσοι εμπλέκονται με το μπάσκετ στην Παλαιστίνη θεωρούν το σπορ σαν μια ακόμα ευκαιρία να στείλουν μηνύματα. «Είναι πολύ σημαντικό για τον κόσμο να βλέπει ότι η ομάδα δεν συμμετέχει απλώς, αλλά μπορεί να κερδίζει, να είναι ανταγωνιστική. Οι παίκτες θεωρούν ύψιστο καθήκον τους να αγωνιστούν. Βλέπεις το πάθος τους κάθε στιγμή. Και για μένα είναι μια πρόσθετη δέσμευση. Γι’ αυτό ζήτησα άδεια από την ομοσπονδία του Λιβάνου, να μην τους εγκαταλείψω, και μου την έδωσαν αμέσως».
Στον Λίβανο, όπου έχει μεταφερθεί η δραστηριότητά του μετά την έναρξη του πολέμου, τα πράγματα είναι έτη φωτός μπροστά από την Παλαιστίνη και πολύ πιο ανεπτυγμένα απ’ όσο νομίζουμε. «Το μπάσκετ στο Λίβανο είναι μακράν το εθνικό σπορ! Όλοι θέλουν να παίξουν, αγοράκια και κοριτσάκια κατά χιλιάδες γράφονται στους συλλόγους, μαθαίνουν γρήγορα και το επίπεδο, για τα δεδομένα της Ασίας, είναι πολύ υψηλό. Στην περιφέρεια της Δυτικής Ασίας ο Λίβανος και το Ιράν είναι παραδοσιακά οι καλύτερες ομάδες. Το πρωτάθλημα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, αλλά θα ξεκινήσει μέσα στο Δεκέμβριο οπωσδήποτε. Υπάρχει ένα μεγάλο τηλεοπτικό συμβόλαιο που θα αποφέρει στις ομάδες 12 εκ. δολάρια για τρία χρόνια, και κανείς δεν θέλει να το χάσει».
Το μπάσκετ στην περιοχή εκείνη με τα δεκάδες θρησκευτικά δόγματα είναι σύμβολο ειρήνης και συναδέλφωσης. «Στον Λίβανο οι μικρές εθνικές ομάδες έχουν παιδιά απ’ όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες. Έχουμε σιίτες και σουνίτες, ελληνορθόδοξους και συρορθόδοξους και Μαρωνίτες και Δρούζους. Όσο είμαι εγώ εκεί δεν έχει υπάρξει κανένα θέμα με καυγάδες μεταξύ παιδιών γι’ αυτά τα θέματα. Ούτε μου έχουν πει ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Επίσης, οι μουσουλμάνοι είναι πολύ πιο προοδευτικοί, ακόμα και οι σιίτες. Δεν έχω δει κανένα κοριτσάκι να παίζει με μαντήλα. Τα παιδιά βλέπουν πολύ ΝΒΑ και Euroleague στις τηλεοράσεις τους, μιλάνε συνεχώς για μπάσκετ. Υπάρχει και χρήμα και διάθεση για ανάπτυξη, οπότε νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να φτάσουν σ’ ένα επίπεδο που να κοιτάζουν στα μάτια πολλές ευρωπαϊκές ομάδες. Θα φανεί αυτό στις επόμενες διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γενικά η Ασία έρχεται με μεγάλη ταχύτητα. Προπονήσεις δεν γίνονται αυτόν τον καιρό λόγω της κατάστασης, αλλά με έχουν ειδοποιήσει από την ομοσπονδία του Λιβάνου να είμαι έτοιμος. Με το που θα υπογραφεί η εκεχειρία του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ, το επόμενο πρωί αρχίζουμε προπονήσεις σε αγόρια και κορίτσια».
Πηγή: sdna
