Μια μεγάλη επέτειος για μια Μεγάλη Νίκη!

Στις 9 Μαΐου όλη η Ρωσία γιορτάζει τη Νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά της χιτλερικής Γερμανίας. Πριν από 80 χρόνια μπήκε τέλος στο καθεστώς που είχε φέρει στα όρια του αφανισμού τον πολιτισμό ολόκληρου του πλανήτη. Την ημέρα αυτή τιμούμε τον ηρωισμό των νικητών προγόνων μας, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων και των θυμάτων των κατακτητών, τιμούμε τη στρατιωτική αδελφοσύνη με τους συμμάχους μας στον αντιφασιστικό αγώνα. Για τη χώρα μας η Ημέρα της Νίκης είναι μια ξεχωριστή γιορτή που έχει ιδιαίτερο βάρος σχεδόν για κάθε πολίτη: Δεν υπάρχει στη Ρωσία οικογένεια που να μη θρηνεί νεκρό σ’ αυτόν τον πόλεμο.

• Αντρέι Μάσλοβ, Πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα

Στην επιθετική τους πολιτική ο Χίτλερ και οι συνεργοί του δεν είχαν ως μοναδικό στόχο την υφαρπαγή των εδαφών των κυρίαρχων χωρών: Σκοπός τους ήταν ο αφανισμός ολόκληρων λαών. Και όμως, όσο πιο πολύ απομακρύνεται χρονικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μάρτυρές του φεύγουν από τη ζωή τόσο περισσότερο διαστρεβλώνεται η αλήθεια για εκείνα τα γεγονότα. Βλέπουμε ξεκάθαρα τις προσπάθειες παραχάραξης της Ιστορίας του πολέμου, επανεγγραφής της, αποσιώπησης της αλήθειας και απροκάλυπτο ψέμα.

Ο σκοπός αυτής της εκστρατείας είναι η αποκατάσταση των ναζί εγκληματιών πολέμου και των συνεργών τους και ταυτόχρονα η υποτίμηση, η αμαύρωση και, τέλος, η άρνηση των άθλων και των θυσιών του Κόκκινου Στρατού και της αποφασιστικής συνεισφοράς της Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη ενάντια στον Χίτλερ και την απελευθέρωση της Ευρώπης. Αποτέλεσμα αυτών των αντιιστορικών συκοφαντιών είναι η ριζωμένη στη Δύση παράλογη εντύπωση για τη δήθεν εξίσου ευθύνη για την κήρυξη του πολέμου της Γερμανίας, εισβολέα, και της Σοβιετικής Ενωσης, βασικού στόχου του χιτλερικού επεκτατισμού και της πλέον παθούσας πλευράς με άνευ προηγουμένου ανθρώπινες και υλικές απώλειες.

Η αναθεώρηση της Ιστορίας έφερε τους πικρούς της καρπούς, συμβάλλοντας στην άνοδο του νεοναζισμού στις ευρωπαϊκές χώρες. Με την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία ο νεοναζισμός νομοτελειακά συνοδεύεται από τη ρωσοφοβία, που έγινε νόρμα στον ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο, όπως ο αντισημιτισμός στα προπολεμικά χρόνια. Πρόσφατο ορατό αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού μίσους είναι η εισβολή του καθεστώτος του Ζελένσκι στην περιοχή του Κουρσκ με άδοξη για το Κίεβο κατάληξη. Ουκρανοί επιδρομείς και ξένοι μισθοφόροι, μιμούμενοι τα ινδάλματά τους από τα Ες-Ες και τη Βέρμαχτ, «ξεχώρισαν» στην περιοχή του Κουρσκ για θηριωδίες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού, ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο, για πλιάτσικο και βεβήλωση των μνημάτων των μαχητών του Κόκκινου Στρατού. Δεν έκρυβαν τα κατορθώματά τους, αντιθέτως, περηφανεύονταν, επιδεικνύοντας τα ναζιστικά σύμβολα και προτρέποντας μπροστά στη κάμερα να σκοτώνουν όσο το δυνατόν περισσότερους Ρώσους.

Για να αποτραπεί η αναγέννηση της «καφέ πανούκλας», η Ρωσία με τη στήριξη των χωρών της παγκόσμιας πλειοψηφίας κάθε χρόνο καταθέτει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προς έγκριση το ψήφισμα για την καταπολέμηση της ηρωοποίησης του ναζισμού. Τα τελευταία χρόνια όλες οι χώρες της Ε.Ε. το καταψηφίζουν, γεγονός που δεν ξαφνιάζει, αν λάβουμε υπόψη τις τάσεις των τελευταίων χρόνων.

Ενα από τα κραυγαλέα παραδείγματα αλλοίωσης της Ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί η παντελής αγνόηση του οφθαλμοφανώς γενοκτονικού χαρακτήρα της πολιτικής της ναζιστικής ηγεσίας εις βάρος της Σοβιετικής Ενωσης. Στη μεταπολεμική περίοδο η αφανιστική πολιτική του Γ΄ Ράιχ στα σοβιετικά εδάφη δεν είχε ανάγκη από τεκμηρίωση.

Κάθε δεύτερο θύμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κάτοικος της Σοβιετικής Ενωσης. Η ναζιστική εισβολή πήρε 27,5 εκατομμύρια ζωές πολιτών της Σοβιετικής Ενωσης, από τους οποίους σχεδόν τα δύο τρίτα ήταν ο άμαχος πληθυσμός. Σήμερα τον μαζικό αφανισμό των Σοβιετικών πολιτών παρουσιάζουν σχεδόν αποκλειστικά ως έργο των Ες-Ες ή ακόμα και ως «παράπλευρες απώλειες» των πολεμικών επιχειρήσεων, όπως στην περίπτωση θανάτου εκατομμυρίων αιχμαλώτων Σοβιετικών μαχητών και κατοίκων των κατεχόμενων περιοχών από πείνα και ασθένειες.

Στην πραγματικότητα, οι χιτλερικοί ακολουθούσαν μια συνειδητοποιημένη και συγκεκριμένη στρατηγική με στόχο τον αφανισμό των πληθυσμών της Σοβιετικής Ενωσης, και στην υλοποίησή της δεν συμμετείχαν μόνο οι δυνάμεις των Ες-Ες, αλλά και η Βέρμαχτ και τα όργανα του ναζιστικού κόμματος, και τα στρατεύματα των δορυφόρων της Γερμανίας και οι συνεργάτες των Γερμανών.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε πως οι κατηγορίες περί γενοκτονίας γίνονται σύνηθες εργαλείο συκοφάντησης των χωρών που δεν ακολουθούν την πολιτική της Δύσης. Ωστόσο, η γενοκτονία είναι όρος Διεθνούς Δικαίου με συγκεκριμένες παραμέτρους, καταγεγραμμένες στη σχετική Διακήρυξη του ΟΗΕ του 1948. Η διαπίστωση του γεγονότος της γενοκτονίας απαιτεί λεπτομερή διερεύνηση από τους νομικούς και τους ιστορικούς, και όχι συναισθηματική προπαγανδιστική υστερία. Και αν εξετάσουμε αμερόληπτα τις διαστάσεις και τον χαρακτήρα των εγκλημάτων των ναζί στα κατεχόμενα εδάφη, και συγκεκριμένα στη Σοβιετική Ενωση, μπορούμε να ανακαλύψουμε όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας.

Το χαρακτηριστικό της γενοκτονίας είναι οπωσδήποτε η ύπαρξη πρόθεσης εκ μέρους των υπαιτίων της. Αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο: Οι «κατασκευαστές» των «γραμμών θανάτου» πάντα προσπαθούν να καλύψουν τα ίχνη τους. Αλλά στην περίπτωση του Γ΄ Ράιχ υπάρχουν ντοκουμέντα που επιβεβαιώνουν ότι ο αφανισμός του σοβιετικού πληθυσμού ήταν προγραμματισμένος.

Μια από τις πλέον γνωστές και τρανταχτές αποδείξεις αυτού είναι το «Σχέδιο Πείνας», παράρτημα του σχεδίου εισβολής στη Σοβιετική Ενωση «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», που αναπτύχθηκε από τον Χέρμπερτ Μπάκε, υφυπουργό Επισιτισμού και Γεωργίας της Γερμανίας, φίλο του ανώτατου αρχηγού των Ες-Ες Χάινριχ Χίμλερ. Σύμφωνα με αυτό το ντοκουμέντο, οι ναζί σκόπευαν να αφανίσουν στο ευρωπαϊκό μέρος της Σοβιετικής Ενωσης τουλάχιστον 30 εκατομμύρια ανθρώπους, λεηλατώντας τα χωριά και σταματώντας τον εφοδιασμό σε τρόφιμα και φάρμακα των κατεχόμενων πόλεων.

Η Μόσχα, εκατοντάδες άλλες πόλεις και οικισμοί στη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τη Βαλτική ήταν καταδικασμένοι σε αφανισμό και οι κάτοικοί τους σε αργό και βασανιστικό θάνατο.

Η ιστορία της προετοιμασίας του «Σχεδίου Πείνας» είναι επίσης γνωστή. Με την αρχή του ναυτικού αποκλεισμού από τους Βρετανούς το Γ΄ Ράιχ δοκιμαζόταν από έλλειψη τροφίμων. Για να την αναπληρώσουν, οι ναζί οικονομολόγοι πρότειναν την ολοκληρωτική λεηλασία της Σοβιετικής Ενωσης, κάτι στο οποίο συμφώνησε τόσο η πολιτική όσο και η στρατιωτική ηγεσία της Γερμανίας. Παράλληλα, με όπλο την πείνα, οι ναζί υπολόγιζαν γρήγορα και ανέξοδα να αφανίσουν τον ντόπιο πληθυσμό, μέτρο απαραίτητο κατά την άποψη του Χίτλερ για την κατάληψη του «ζωτικού χώρου» στην Ανατολή και την εγκατάσταση εκεί των Γερμανών αποίκων. Ιδεολογικά αυτό το τερατώδες σχέδιο στηριζόταν στις σοβινιστικές θέσεις για την υπεροχή της αρίας «ανώτερης» φυλής και τη μεθοδική απανθρωποποίηση των «μη αρίων» – Εβραίων, Τσιγγάνων, Σλάβων…

Ακριβώς αυτό το «Σχέδιο Πείνας» εφάρμοσαν οι ναζί κατά την Πολιορκία του Λένινγκραντ, στοχεύοντας να οδηγήσουν σε θάνατο από υποσιτισμό όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους. Εννοείται ότι η μελλοντική ύπαρξη της πόλης δεν προβλεπόταν, ακόμα και σε περίπτωση παράδοσής της: το μαρτυρεί η τύχη των προαστίων του Λένινγκραντ που έχουν καταλάβει οι Γερμανοί και που έχουν παντελώς ερημώσει από την τεχνητή ανθρωπιστική καταστροφή και τις μαζικές εκτελέσεις των κατοίκων από τους ναζί.

Επίσης, μην ξεχνάμε ότι στο έδαφος της Σοβιετικής Ενωσης οι ναζί αποφάσισαν να δώσουν «τελική λύση» στο εβραϊκό ζήτημα ακόμα πριν από τη διαβόητη Διάσκεψη της Βάνζεε το 1942. Μαζικές εκτελέσεις του εβραϊκού πληθυσμού από τις πρώτες κιόλας μέρες της εισβολής πραγματοποιούσαν τα Ειδικά Τάγματα Θανάτου (Αϊνζατσγκρούπεν). Γνωστά είναι τα πογκρόμ στο Κάουνας (25-29 Ιουνίου 1941) και στο Λβιβ (30 Ιουνίου-2 Ιουλίου 1941), όπου χιλιάδες άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν από τους συνεργάτες των ναζί, τις ομάδες Λιθουανών και Ουκρανών εθνικιστών. Στο τέλος η «εμπειρία» αφανισμού των Σοβιετικών Εβραίων εφαρμόστηκε σε όλα τα ελεγχόμενα από το Γ΄ Ράιχ εδάφη. Ετσι, από τις αρχές του πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενωσης, στόχος για την πολιτική ελίτ του Γ΄ Ράιχ ήταν τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Σοβιετικοί πολίτες άλλων εθνικοτήτων. Ο Βρετανός ιστορικός, ειδικός επί της ιστορίας του ναζισμού, Ανταμ Τουζ έγραφε σχετικά: «Η Βέρμαχτ εισέβαλε στη Σοβιετική Ενωση με σκοπό να υλοποιήσει όχι ένα, αλλά δύο προγράμματα μαζικών δολοφονιών».

Αυτή τη στιγμή στη χώρα γίνεται δουλειά πάνω στην τεκμηρίωση και τη νομική αξιολόγηση των ναζιστικών εγκλημάτων. Οι δικαστικές Αρχές στις πληγείσες από την κατοχή περιοχές προωθούν αποφάσεις για να αναγνωριστούν ως πράξεις γενοκτονίας τα εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπράξει οι Γερμανοί, οι σύμμαχοι και οι συνεργάτες τους στο έδαφος αυτών των περιοχών. Το 2023 η Κρατική Δούμα, Κάτω Βουλή της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης της Ρωσίας, υπερψήφισε τη δήλωση «Για τη γενοκτονία των λαών της Σοβιετικής Ενωσης από τη Γερμανία και τους συνεργούς της στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945».

Η διεθνής αναγνώριση της ναζιστικής γενοκτονίας εις βάρος του σοβιετικού πληθυσμού στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι απαιτούμενη όσο ποτέ άλλοτε: Πρωτίστως, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης απέναντι στα θύματα των ναζί δημίων. Το παράδειγμά μας είναι επίκαιρο και για τα άλλα κράτη που έχουν πληγεί από το Γ΄ Ράιχ. Ανάμεσά τους, δίχως άλλο, είναι και η Ελλάδα, που αντιστάθηκε ηρωικά στους κατακτητές και η οποία, όπως και η Σοβιετική Ενωση, υπέστη λεηλασία του εθνικού πλούτου, τη μαζική καταστροφή των χωριών, την αναγκαστική πείνα και ως αποτέλεσμα έχασε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.

Ως εκ τούτου, η Ημέρα της Μεγάλης Νίκης αποτελεί ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας, μια λαμπρή γιορτή προς τη μνήμη εκείνων που πέτυχαν ένα απίστευτο κατόρθωμα στο όνομα της ειρήνης, της καλοσύνης και της ευημερίας των μελλοντικών γενεών.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία