Ο διεστραμμένος Στάρμερ και η αδιανόητη χθεσινοβραδινή σφαγή στο Χάντινγκτον

Σε μια Βρετανία που πνίγεται από την αίσθηση της ανασφάλειας, η τραγωδία που διαδραματίστηκε χθες βράδυ στο Χάντινγκτον, στο Καμπριτζσάιρ, έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο βίαιο τρόπο πόσο κούφιες είναι οι πολιτικές υποσχέσεις. Δέκα επιβάτες ενός απλού τρένου, που κατευθυνόταν προς το Χάντινγκτον γύρω στις 7:40 μ.μ., βρέθηκαν αντιμέτωποι με μαζική επίθεση με μαχαίρι, αφήνοντας εννέα από αυτούς σε κρίσιμη κατάσταση, με τραύματα που απειλούν τη ζωή τους. Η αστυνομία συνέλαβε δύο υπόπτους, ενώ η υπηρεσία Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας εμπλέκεται στην έρευνα, προσθέτοντας ένα στρώμα μυστηρίου και φόβου σε ένα γεγονός που μοιάζει να ξεπερνά τα όρια της “τυχαίας” βίας.

Αλλά η ειρωνεία δεν σταματά εδώ. Είναι αδιανόητο –όπως σωστά επισημαίνεται σε πρόσφατη ανάρτηση στο X– να επισκέπτεται ο πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ μια συγκεκριμένη περιοχή για να διακηρύξει μέτρα κατά της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, και μόλις επτά μήνες αργότερα, η ίδια πόλη να μετατραπεί σε σκηνή μαζικής σφαγής. Πίσω στις 15 Απριλίου 2025, ο Στάρμερ, συνοδευόμενος από την υπουργό Εσωτερικών Γιβέτ Κούπερ, βρέθηκε στο κέντρο του Χάντινγκτον για να συζητήσει το ζήτημα της εγκληματικότητας στις επιχειρήσεις και να ανακοινώσει την πρόσληψη 3.000 επιπλέον αστυνομικών γειτονιάς έως το Μάρτιο του 2026. Τότε, οι υποσχέσεις για “επαναφορά της εμπιστοσύνης στην αστυνόμευση γειτονιών” ηχούσαν σαν φάρος ελπίδας για τους κατοίκους μιας ήσυχης κομητείας, μακριά από τις πολυσύχναστες εγκληματικές εστίες του Λονδίνου.

Σήμερα, αυτές οι λέξεις μοιάζουν με χλευασμό. Το τρένο, ένας χώρος που θα έπρεπε να συμβολίζει την καθημερινή ρουτίνα των εργαζομένων Βρετανών –αυτών των “σπονδυλικών στηλών της χώρας“, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο χρήστης @10MarXmen στο X–, έγινε πεδίο μάχης. Επιβάτες μαχαιρώθηκαν αδιακρίτως, ενώ ένας ηλικιωμένος ήρωας μπλόκαρε τον δράστη από το να επιτεθεί σε ένα νεαρό κορίτσι, χρησιμοποιώντας ακόμη και ένα μπουκάλι Jack Daniel’s ως όπλο αντίστασης. Η εικόνα είναι σπαρακτική: ένοπλη αστυνομία σαρώνει τα βαγόνια, αίμα στους διαδρόμους, και μια ολόκληρη κοινότητα σε σοκ.

Και εδώ έρχεται το ακόμη πιο σκοτεινό στρώμα της τραγωδίας: η σύνδεση με την ευρύτερη πολιτική του Στάρμερ απέναντι στην ισλαμοφοβία. Ο πρωθυπουργός, που έχει ανοίξει την πόρτα για νομοθεσία κατά της “ισλαμοφοβίας” –ένα θέμα που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις για περιορισμό της ελευθερίας του λόγου–, φαίνεται να αγνοεί επιδεικτικά τις ρίζες τέτοιων βίαιων επεισοδίων. Σε μια εποχή όπου η μαζική μετανάστευση και η αδυναμία ελέγχου των συνόρων έχουν φουντώσει την εγκληματικότητα με μαχαίρια σε κάθε γωνιά της χώρας, η κυβέρνηση προτιμά να εστιάζει σε “κοινωνική συνοχή” και “θεραπεία πληγών” μέσω λιγότερων ελέγχων, αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ριζικά. Πόσοι Ισλαμιστές δράστες κρύβονται πίσω από τέτοια εγκλήματα, όταν η αστυνομία βιάζεται να αποκλείσει το “τρομοκρατικό κίνητρο” πριν καν στεγνώσει το αίμα; Η εμπλοκή της υπηρεσίας Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας δεν είναι τυχαία –είναι ένδειξη ότι η Βρετανία, παλιά καλή Αυτοκρατορία, έχει γίνει “ζώνη πολέμου” στα ίδια της τα εδάφη.

Η αντίδραση της κυβέρνησης; Οι ίδιες κλισέ φράσεις: “Απομονωμένο περιστατικό“, “Δεν υπάρχει ένδειξη τρομοκρατίας“, “Θέμα ψυχικής υγείας“. Αλλά το βρετανικό κοινό δεν πιστεύει πια. Οι επιβάτες του τρένου δεν ήταν πολιτικοί ή ακτιβιστές –ήταν απλοί άνθρωποι, που τώρα παλεύουν για τη ζωή τους. Και η ερώτηση καίει: Πόσες ακόμη τέτοιες νύχτες πριν η Βρετανία ξυπνήσει;

Η επίθεση στο Χάντινγκτον δεν είναι απλώς ένα στατιστικό. Είναι η απόρροια μιας πολιτικής που θυσιάζει την ασφάλεια στο βωμό της πολιτικής ορθότητας. Ο Στάρμερ έταξε ασφάλεια –μας έδωσε φόβο. Και όσο η κυβέρνηση αρνείται να ονομάσει τα αίτια της παρακμής της, τόσο θα πληθαίνουν τα θύματα. Μέχρι πότε;