Το σκηνικό είναι μουντό. Όπως ο καιρός τις τελευταίες ημέρες. Πάνω από τη χώρα απλώνεται ένα σύννεφο απαισιοδοξίας, παρά όσα μας λένε οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις.
- Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Η αγορά άνοιξε μετά την πανδημία, η εστίαση λειτουργεί ξανά, η κυκλοφορία των πολιτών είναι ελεύθερη, όμως η οικονομία εξακολουθεί να βρίσκεται σε κλίμα καραντίνας. Το μαρτυρούν οι έμποροι και οι εμπλεκόμενοι με την εστίαση. Ο κόσμος είναι κουμπωμένος. Οχι μόνο λόγω του συνεχιζόμενου φόβου (παίζει ρόλο και η πλύση εγκεφάλου στα media), αλλά και εξαιτίας της οικονομικής στενότητας ή της ανησυχίας για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν. Όλοι φυλάγονται και, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα δούμε ποσοστά ύφεσης που δεν θα πιστεύουμε.
Η απογοήτευση όμως είναι γενική και δεν αφορά μόνο τα απόνερα της καραντίνας και του κορωνοϊού. Όσοι εξακολουθούν να σκέπτονται (γιατί υπάρχουν και πολλοί που μονίμως είναι… πέρα βρέχει) γίνονται δέκτες συμπεριφορών και γεγονότων που μόνο αισιοδοξία για το μέλλον δεν προκαλούν. Σε όλους τους τομείς δυστυχώς:
• Ο πολιτικός κόσμος μονίμως μας απογοητεύει. Με συνεχείς κυβιστήσεις, μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα, αλαζονικές συμπεριφορές, κουτοπονηριές. Και τι δεν ζήσαμε τα τελευταία 10 χρόνια. Μνημόνια, ψεύτικα στατιστικά, υπουργούς υπαλλήλους των Γερμανών, «επαναστάτες» του γλυκού νερού, άσχετους που μας βύθισαν βαθύτερα, κυβερνήσεις που κουκούλωσαν φοροφυγάδες, αιματηρές περικοπές «για το καλό μας», ψέματα, κοροϊδία, «περήφανες διαπραγματεύσεις» που μας κατέστρεψαν, «Ζάππεια», ξεπούλημα των ασημικών της χώρας. Ποιος ξεχνάει τις μετεγγραφές βουλευτών, τους αντάρτες, τα νέα κόμματα που εξαφανίζονταν, τις καταγγελίες για δωροδοκίες…
• Η πρώτη πολίτης, νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τι να πρωτοπείς από τα πρώτα δείγματά της. Νομίζει ότι έγινε πρόεδρος σε ΜΚΟ και μάλιστα… άλλης χώρας.
• Η σημερινή κυβέρνηση. Πάρα τις επιμέρους επιτυχίες (με κορυφαία την υγειονομική διαχείριση του κορωνοϊού) απογοητεύει. Για τον λίγο χρόνο που έχει στην εξουσία προχώρησε σε μια σειρά από ανακολουθίες ή κωλοτούμπες (Πρέσπες, Ελληνικό, μείωση φόρων, τραγικές επιλογές προσώπων). Κόβει τους δεσμούς με τις ιδεολογικές της ρίζες, προωθεί συμφέροντα, έχει εμπάθειες και ακολουθεί «σημιτική» ατζέντα.
• Η Δικαιοσύνη, πυλώνας της δημοκρατίας μας. Με βάση όσα αποκαλύφθηκαν εξ αφορμής του σκανδάλου Novartis, η εικόνα της είναι θλιβερή. Δικαστές που ξεκατινιάζονται δημόσια, άλλοι που κάνουν τα πάντα για μια προαγωγή. Υποθέσεις που μένουν στα συρτάρια για χρόνια, ισχυροί που καλύπτονται, ελεγκτές της διαφθοράς που πηγαίνουν ταξίδι αναψυχής λέγοντας ψέματα πως πήγαν σε συνέδριο για αποκάλυψη φοροφυγάδων! Και, ακόμα, προσωπικές έριδες, εμπάθειες, επίκληση ψεμάτων. Οι τύχες σοβαρότατων υποθέσεων έπεσαν σε τέτοια χέρια!
• Η Εκκλησία. Εδώ κι αν υπάρχει απογοήτευση. Η ηγεσία της εδώ και καιρό έχει αποξενωθεί από το ποίμνιο και τον μέσο Ελληνα. Ασχολείται μόνο με τακτοποιήσεις και οικονομικής φύσεως συμφωνίες, σιωπά σχεδόν για τα πάντα, χαϊδεύει κάθε κυβέρνηση και δεν εμπνέει. «Λίγοι» είναι και οι περισσότεροι αρχιερείς. Άτολμοι, συμβιβασμένοι μικροδιοικητές.
• Ο πνευματικός κόσμος. Μοιάζει με ανέκδοτο να προσδοκούμε από εκεί την ελπίδα. Πνευματικά αναστήματα σήμερα δεν υπάρχουν. Οι ελάχιστοι που έχουν απομείνει είτε φιμώνονται είτε σιωπούν. Λείπουν οι «φάροι» του παρελθόντος, με εξαίρεση ίσως τον Μίκη.
• Τα μέσα ενημέρωσης, άλλος ένας πυλώνας της δημοκρατίας (υποτίθεται). Τα περισσότερα, υποταγμένα σε συμφέροντα, δεν διστάζουν να κάνουν το μαύρο άσπρο. Κρύβουν θέματα, παραποιούν ειδήσεις, γλείφουν σε εμετικό βαθμό, διαπλέκονται. Στις μέρες μας το φαινόμενο είναι ανεξέλεγκτο. Κυριαρχεί η μονοφωνία στην ενημέρωση όπως στα σκοτεινά καθεστώτα. Ίσως είναι κι αυτό αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που δημιουργεί εξαρτήσεις. Τα ελάχιστα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης παλεύουν να ακουστούν και βρίσκονται αντιμέτωπα με κάθε τύπου δυσκολίες που κατασκευάζει το «σύστημα» για να τα αποδυναμώσει.
• Οι δημοσιογράφοι. Άλλο ένα δράμα. Πάρα πολλοί «στρατευμένοι» φτάνουν στο σημείο να μιλούν όπως οι εκπρόσωποι των κομμάτων χωρίς αιδώ. Οι δεκάδες που έγιναν «ντελάληδες» πολιτικών αρχηγών στα κανάλια για να εξασφαλίσουν μια θέση βουλευτή αποδεικνύουν τι έχει συμβεί (κυρίως) τα τελευταία χρόνια.
• Οι εθνικοί ευεργέτες. Εδώ γελάμε! Άφαντοι. Τώρα με τον κορωνοϊό ευτυχώς ορισμένοι εξ αυτών ξύπνησαν. Όμως οι περισσότεροι εκπρόσωποι της οικονομικής ελίτ απολαμβάνουν τα πλούτη τους και αδιαφορούν για τους γύρω τους. Πολλοί δεν φορολογούνται καν στην Ελλάδα. Αν καμιά φορά προσφέρουν κανένα ξεροκόμματο (για τα δικά τους δεδομένα), σπεύδουν να το διαφημίσουν. Η κατάντια είναι τέτοια, που ό,τι σημαντικό γίνεται προέρχεται από τις διαθήκες του Ωνάση και του Νιάρχου! Σε εκείνους μείναμε…
• Παρακλάδια του κράτους, φορείς, οργανώσεις. Άλλη μια πληγή. Από τις προβληματικές ανεξάρτητες Αρχές έως τη συμπλεγματική Επιτροπή της Γιάννας για το 2021 το τοπίο είναι μαύρο! Άτολμοι υπάλληλοι προσκολλημένοι σε κυβερνήσεις και συμφέροντα, οργανώσεις χωρίς όραμα και προσφορά που κυνηγούν επιδοτήσεις, ιστορικοί και επιστήμονες με ύποπτο ρόλο και εθνικό κόμπλεξ!
Κλείνοντας, δύο επισημάνσεις. Στο σκηνικό απογοήτευσης που περιέγραψα η βασική ευθύνη είναι δική μας. Του λαού. Εμείς εκλέγουμε τις ηγεσίες. Κι επίσης εμείς τις ανεχόμαστε όταν παραστρατούν. Δεύτερον, ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Ίσως πολλές. Έχουμε ΚΑΙ καλούς πολιτικούς, ΚΑΙ άριστους δικαστές, ΚΑΙ ευαίσθητους επιχειρηματίες, ΚΑΙ έντιμους δημοσιογράφους. Δεν αρκούν όμως. Απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτή τη στιγμή φως στο τούνελ δεν φαίνεται από πουθενά!
