Eντάξει. Αντιλαμβανόμεθα ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας αναζητά ευκαιρίες για να εμφανίζεται στην κοινή γνώμη ως κύριος εκφραστής της Κεντροαριστεράς.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Γνωρίζουμε ότι η προϋπόθεση που του τίθεται από το βαθύ παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ για συνεργασία (στο οποίο δίδει τακτικώς εξετάσεις) είναι να επιτίθεται στη δεξιά παράταξη και σε πρόσωπα που θήτευσαν σε κορυφαίες θέσεις την περίοδο 2004-2009. Έχει τον οίκτο μας και την κατανόησή μας, λοιπόν, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν το επιχειρεί, διεκδικώντας μάλιστα -από τον καιρό της διακυβέρνησής του- το λάβαρο του βενιζελισμού. Συμπάσχουμε.
Προχθές όμως στη Βουλή ο κύριος Τσίπρας πέρασε τη γραμμή και διέπραξε ένα μείζον ατόπημα. Αξιοποιώντας κάποιες αόριστες αναφορές του πρωθυπουργού περί «ακινησίας», έσπευσε να επιτεθεί στον πρώην υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη. Ο οποίος, θαλερός σήμερα σε ηλικία 92 ετών, δεν παύει να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα εκ του σύνεγγυς και να διατυπώνει τους φόβους του για το ενδεχόμενο «μεγάλο τραπέζι» του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Θα αναγνωρίσουμε στον κύριο Τσίπρα ότι δεν ήρξατο χειρών αδίκων. Βρήκε και τα έκανε.
Ο πρωθυπουργός επανέλαβε σε μια αποστροφή της ομιλίας του -χωρίς πάντως να κατονομάσει κάποιον- όσα είπε ο καθηγητής Ηρακλείδης κατά του πρώην υπουργού σε μια σύσκεψη που έγινε στο Μαξίμου τον περασμένο Ιανουάριο. Είπε λοιπόν ο κύριος Μητσοτάκης γενικώς και αφηρημένως: «Είναι αλήθεια ότι κατά περιόδους η εξωτερική πολιτική της χώρας έμοιαζε να έχει μόνο αμυντικά χαρακτηριστικά και ρυθμούς μάλλον αργούς, που μετέθεταν τις όποιες εξελίξεις στο μέλλον. Η ακινησία όμως περιθωριοποιεί, όταν οι συσχετισμοί αλλάζουν γύρω μας αδιάκοπα. Η αδράνεια συχνά περιορίζει τις εθνικές στοχεύσεις. Κι όμως, η αναβλητικότητα δεν απέχει από την παθητικότητα. Συχνά οι σημερινοί συμβιβασμοί κινδυνεύουν να γίνουν οι αυριανοί ενδοιασμοί». Ο Τσίπρας, που δεν σκέφτηκε ότι το τσιτάτο Μητσοτάκη μπορεί να αφορούσε και τον ίδιο -ο οποίος στα Ελληνοτουρκικά φοβόταν τις αποφάσεις και έμεινε ακίνητος-, ερμήνευσε την αποστροφή αυτή όπως ήθελε.
Αναγνώρισε το «δόγμα της ακινησίας» Μολυβιάτη και ζήτησε από τον κύριο Μητσοτάκη τον λόγο επειδή δεν αναγνώρισε ότι υποχώρησε από αυτό! Αν δεν ήταν ανιστόρητος ο κύριος Τσίπρας, πέραν της μακράς επιτυχημένης διαδρομής του γκουρού της ελληνικής διπλωματίας (απελάθηκε από τη Μόσχα των σοβιέτ επειδή στήριζε τους Πόντιους ομογενείς), θα γνώριζε τρία βασικά πράγματα για τον άνθρωπο. Το πρώτο, βιογραφικό, είναι ότι ο Μολυβιάτης γνωρίζει άριστα τους Τούρκους από την κούνια του.
Ας αναζητήσει το «Χρονικό των Δέκα Ημερών» που έγραψε η μητέρα του Αγάπη Μολυβιάτη-Βενέζη (οικεία του Ηλία Βενέζη) για τις συνθήκες του διωγμού της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, για να μάθει «ποιον» έπιασε στο στόμα του. Το δεύτερο είναι ότι τον όρο «δόγμα της ακινησίας» υιοθέτησαν οι σημιτικοί για να τον πλήξουν επειδή ενταφίασε το Ελσίνκι. Αυτός εισηγήθηκε στον Κώστα Καραμανλή το πάγωμα της διαδικασίας επειδή γνώριζε εκ πείρας -ο ίδιος έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα τη συμφωνία Καραμανλή – Ντεμιρέλ στη Γενεύη το 1975- ότι, αν πηγαίναμε στη Χάγη το 2004, θα κερδίζαμε την υφαλοκρηπίδα και τα Ιμια, αλλά θα χάναμε ενδεχομένως το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων.
Θέση που ισχύει απολύτως και σήμερα μετά την αποκάλυψη τηλεγραφημάτων του Μπερνς, από τα οποία αποδεικνύεται ότι ο Σημίτης συζητούσε την απόσυρση του Ελληνικού Στρατού από τα νησιά του Αιγαίου! Κανείς πρωθυπουργός δεν μπορεί να το «σηκώσει» αυτό χωρίς να θεωρηθεί προδότης. Δεν ήταν λοιπόν δόγμα ακινησίας, αλλά δόγμα προάσπισης της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Και επειδή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εμφανίστηκε χθες ευαίσθητος για το «Οίκαδε» του Γεωργίου Βλάχου, ας αναλογιστεί πώς θα ονομαζόταν η εγκατάλειψη των νησιών του Αιγαίου στο έλεος των Τούρκων. Οίκαδε εις τη νιοστή. Το τρίτο πράγμα που πρέπει να ξέρει ο κύριος Τσίπρας είναι ότι η πολιτική Καραμανλή – Μολυβιάτη μόνο από ακινησία δεν χαρακτηριζόταν. Όχι μόνο γιατί Ελλην πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών επισκέφθηκαν την Άγκυρα πρώτη φορά έπειτα 50 χρόνια το 2005. Οι «ακίνητοι» Μολυβιάτης και Καραμανλής το έκαναν.
Όχι μόνο γιατί υιοθέτησαν μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, την οποία και πλήρωσαν επειδή παραήταν… υπερκινητικοί, αλλά κυρίως διότι, αν κάνουν τους μάγκες σήμερα ο κύριος Τσίπρας και άλλοι πρωθυπουργοί με τις τριμερείς συνεργασίες σε θέματα ενέργειας στη Μεσόγειο, αυτό στον Μολυβιάτη και βεβαίως στον Καραμανλή το οφείλουν. Αν δεν είχαν βοηθήσει τον Τάσσο να απορρίψει το Σχέδιο Ανάν, θα είχε ανακηρύξει ποτέ ΑΟΖ η Κύπρος; Θα έκανε έρευνες που ενοχλούν τους Τούρκους; Θα αξιοποιούσε μόνη χωρίς Τούρκο συνέταιρο τους πόρους της;
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η ακινησία του Μολυβιάτη σε Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό άλλαξε το ρολόι της Ιστορίας: Από εκεί που κυνηγούσαμε τους Τούρκους εμείς να τα βρούμε, μετέπειτα μας κυνηγούσαν αυτοί. Αλλά, όταν ερχόταν η ώρα της αλήθειας, ο Ερντογάν έκανε πάντα πίσω, γιατί δεν πατούσε καλά στα πόδια του. Και κάτι τελευταίο για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και όποιον άλλον ήθελε να λάβει το μήνυμα: Όταν ο πρέσβης των ΗΠΑ Μίλερ πήγε να τον πιέσει για το Σχέδιο Ανάν, ο Μολυβιάτης τον ρώτησε αν του μιλά με την επίσημη ιδιότητά του ή «ως ο Τομ προς τον Πέτρο». Και όταν ο Μίλερ τού απάντησε το δεύτερο, άκουσε τον Μολυβιάτη να του λέει: «Κι εγώ ως Πέτρος προς τον Τομ σού λέω, λοιπόν, μη διανοηθείς ποτέ ξανά στο μέλλον να υπαγορεύσεις στη χώρα μου την πολιτική που θα ακολουθήσει στις σχέσεις της με άλλο κράτος!» Αλέξη και λοιποί καμπαλέρος: Ούτε στο μικρό του το νυχάκι δεν φτάνετε. Άλλη πάστα.
