Οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι καβγάς για το ονόρε στο λιμάνι, και μη ρωτήσετε ποιο λιμάνι.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ένα είναι το λιμάνι. Τα ήθη στα μέρη μας ήταν, και εν πολλοίς είναι, πως άντρας είναι αυτός που απαντάει στην προσβολή και, όταν η προσβολή είναι άμεση, ατάκα κι επιτόπου και η απάντηση στο δόξα πατρί. Όταν παίζαμε μπάλα στα 88 στρέμματα, δεν είχαμε διαιτητές, κίτρινες, κόκκινες κάρτες και τέτοια τσιτσιμπλίκια στο χωμάτινο γήπεδο που είχε και σταθερό παίκτη έναν… βράχο. Αι διαφοραί ελύοντο με έναν συνδυασμό ποδοσφαίρου με περίεργους κανόνες, πυγμαχίας και ελευθέρας πάλης. Δεν φωνάζαμε τη μαμά μας. Το αυτό και στα σχολεία και στις πλατείες. Απαντούσες στην προσβολή αυθωρεί και παραχρήμα, άλλως σε κογιονάρανε κι οι γάτοι στα κεραμίδια. Σκληρό μεν, σφυρηλατούσε χαρακτήρα δε.
Ρωτήστε και τους μπολσεβίκους που είχαν κάτι ντράβαλα στην Κριμαία με τη 2α Μεραρχία, τα επονομαζόμενα Πειραιωτάκια. Υπό πειραϊκάς συνθήκας, λοιπόν, θα προσθέσω και υπό μανιάτικες, κρητικές, αρβανίτικες και πολλές άλλες, υπό το κράτος του μέσου θυμικού του Έθνους μας, διότι δίκοπη είχαν οι Πειραιώτες αλλά κι οι Κεφαλλήνες φαλτσέτα, θα έπρεπε να έχουμε κάνει το τουρκικό Π.Ν. παλιοσίδερα και υφάλους για χταπόδια, να φυτέψουμε ένα Scalp στην καράφλα του Ερντογάν και σε όποιο αεροδρόμιο και ναύσταθμο φτάνουν τα αεροπλάνα μας, τα όπλα του Ναυτικού μας και να κάνουν τα άρματά μας και το Μηχανοκίνητο Πεζικό μας βιαία διέλευση του ποταμού και κόντρες ποιος θα φτάσει πρώτος στον Βόσπορο.
Επειδή οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι αλάνα στον Περαία ούτε η πλατεία Μέμου ή τα ντοκ του ΟΛΠ, στον διεθνή στίβο κάποια ισχύουν, κάποια όμως θέλουν ρέγουλα. Επειδή κάθε ηγέτης μας έχει πίσω του 10.000.000 Ελληνες και άλλα τόσα στη διασπορά και υπάρχουν διάφορα συμφέροντα και άλλων, ισχυρών, πρέπει να έχει αυστηρότητα αλλά ταυτόχρονα και μια ρέγουλα. Μην ακούτε τις δημοσκοπήσεις των Αποστόλων του Μαρασμού. Με δεδομένες τις ιταμές προκλήσεις του κράτους-συμμορία, ο μέσος Ελληνας εάν ερωτηθεί «υποχώρηση στις τουρκικές απαιτήσεις ή πόλεμος», θα απαντήσει «πόλεμος»!
Η κυβέρνηση πολύ καλά κάνει και έχει τους Μεμέτηδες στη θάλασσα και στον αέρα συνεχώς στη φέρμα και με το δάχτυλο στη σκανδάλη, εκπέμποντας συνεχώς δύο μηνύματα: α) της αποτροπής, τουτέστιν πως, αν τολμήσουν, δεν θα είναι σημειακό επεισόδιο αλλά πόλεμος διπλόφαρδος και β) πως αυτοί πάνε γυρεύοντας και όχι εμείς, απειλώντας τρεις χώρες-μέλη της Ε.Ε., εμάς την Κύπρο και τη Γαλλία. Παράλληλα χτίζουμε συμμαχίες, παραγγέλνουμε Rafale, τορπίλες, εκσυγχρονίζουμε οπλικά συστήματα, συζητάμε για νέες φρεγάτες.
Δεν πειράζει το ήπιο των δηλώσεων. Έτσι, μετριοπαθώς, κολωνακιώτικα, αλλά να βάζουμε σφαίρες στη γεμιστήρα, σεμνά και διαλλακτικά, σαν αρσακειάδες, αλλά να παραγγέλνουμε υποστρατηγικά όπλα, που, τι ωραία το είπε ένας πιλότος μας, θα μετατρέψουν τους Τούρκους από αντιπάλους σε απλούς στόχους.
Έτσι γλυκά γλυκά, στον πληθυντικό, να πολλαπλασιάσουμε όμως τους Scalp, να σιγουρέψουμε μια συμμαχία αμοιβαίας πολεμικής συνδρομής με τη Γαλλία, να φέρουμε ακόμη πιο κοντά Ισραήλ και Αίγυπτο, και οι Τούρκοι ξέρουν τι ηχεί δυνατότερα, ο λόγος ή οι πράξεις. Ο μεταλλικός ήχος του κλείστρου που οπλίζει και η μαυρίλα της κάννης, τα όπλα που μπορούν να τους κάνουν χώρα-λακκούβα, αυτά είναι πειστικά επιχειρήματα και τα ακούνε οι αυτάρες του Ερντογάν σαν τις καμπάνες της Αγια-Σοφιάς. Διότι ο Αδόλφος της Άγκυρας τότε θα ξέρει πως, εάν μας εξαναγκάσει να βγούμε στην αλάνα, στο αλήτικο παιχνίδι του η απάντηση θα είναι αλύπητο ξύλο, μαζί με τους Γάλλους, και θα τον κλάψει η μάνα του. Συγγνώμη που θα σας χαλάσω τα αγαπουλίνια, διεθνιστούληδες, αλλά σκοπός της αμυντικής ισχύος και των συμμαχιών της χώρας δεν είναι να παίξουμε τσιγκολελέτα αλλά να αφανίσουμε τον αντίπαλο, να του αλλάξουμε τον αδόξαστο, να τον σκοτώσουμε, καπούτ, να φάει χώμα, εάν μας επιτεθεί, ή να τον αλαλιάσουμε και προληπτικώς, αν είμαστε βέβαιοι, το υπογραμμίζω, πως ετοιμάζετε να μας επιτεθεί.
Ο Στρατός μας, το Π.Ν. και η Π.Α. έχουν όπλα ώστε α) να πολεμήσουν και νικήσουν τον αντίπαλο σπέρνοντάς του τον όλεθρο και β) να προσφέρουν με την ισχύ και την αποφασιστικότητά τους διπλωματική ισχύ στην κυβέρνηση. Και το κάνουν. Μπράβο είπαμε σήμερα στους κ. Φλώρο, Λαλούση, Πετράκη, Μπλιούμη; Κάθε μέρα να το λέμε και στηρίζουμε όλοι πάση δυνάμει.
Όλα αυτά, οι συμμαχίες, τα Rafale και οι άλλες προμήθειες οπλικών συστημάτων και εκσυγχρονισμού άλλων, έχουν όμως μια βουλησιακή προϋπόθεση: να μη δεχθούμε ποτέ διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης, πλην των αυστηρά περιορισμένων θεμάτων περί Χάγης για υφαλοκρηπίδα και συζήτηση για καθορισμό ΑΟΖ, χωρίς απειλές, με απόσυρση των τουρκικών πλοίων, παύση των παραβιάσεων και ούτε υπαινιγμό στην ατζέντα για ζητήματα αποστρατικοποίησης και κυριαρχίας νησιών. Αλλιώς, αν έχουν τα άντερα, αυτό σημαίνει το «μολών» και όχι «ελάτε», ας έρθουν στην αλάνα, στο πεδίο, που λέει ο τύπος με τα καρό σακάκια, που μόνο αν χάσεις στοίχημα τα φοράς ή αν είσαι μπατζανάκης του Ταμτάκου.
Δεν έχει νόημα να αγοράζουμε γαμάτα μαχητικά αεροπλάνα, με υποστρατηγικά όπλα, να συζητάμε για Belhara, εν γένει να εξαγγέλλουμε βαρβάτους εξοπλισμούς, να φτιάχνουμε συμμαχίες, για να καταλήξουμε σε εκβιαστική διαπραγμάτευση, γκριζάρισμα και ταπείνωση διά παραχωρήσεων. Πάμε καλά, να πάμε όμως ως το τέλος. Να βαδίσουμε όλο τον δρόμο της κοινής λογικής, των εθνικών συμφερόντων, της Ελευθερίας. Αλλιώς θα τα έχουμε τα Rafale για την παρέλαση στη Μελούνα, όταν θα γιορτάζουμε που γίναμε Ηγεμονία της Βλαχίας. Δίνεις στον Τούρκο το δάχτυλο, ζητάει όλο το χέρι, του δίνεις το χέρι, τα θέλει όλα και κάθε φορά κραυγάζει πως είναι αδικημένος. Το είπε και ο Μανώλης ο φίλος μας και απολογούμαι για κάθε πλάκα που έκανα ο αλιτήριος για την Μπριζίτ: O Τούρκος καταλαβαίνει μόνο από ισχύ.
Εύγε λοιπόν για τα αποτελέσματα στη σύνοδο, σκλήρυνση της θέσης μας απέναντι στην ασύμμετρη απειλή της εισβολής των λαθραίων, θέμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την τουρκική επιθετικότητα, αφού είναι δημιούργημα και όπλο της. Και θα πω κάτι απλό στον πρωθυπουργό. Εν προκειμένω ο δρόμος της σωφροσύνης είναι ο δρόμος της σκληρής αντίστασης, αφροσύνη θα ήταν η υποχώρηση στον τραμπούκο Ερντογάν. Στον δρόμο της υποχώρησης θα είναι μόνος, μαζί με τον… Ντόκο. Στον δρόμο της αντίστασης θα είμαστε όλοι πλάι του, γιατί αληθινό «κόμμα» του Ελληνα είναι η Ελλάδα και θα κερδίσει την υστεροφημία του. Θα έχουμε την ευκαιρία να μαλώνουμε για άλλα, π.χ. για τον δικαιωματισμό, αλλά να μπορούμε να το κάνουμε και στο Καστελόριζο, ε, και να βλέπουμε τις δικές μας εξέδρες άντλησης, στην ΑΟΖ μας, δίπλα του, και να μας διακόπτουν τα Rafale μας, μαζί με τα γαλλικά, που θα έρχονται από την Πάφο, έπειτα από άσκηση με τους Ισραηλινούς φίλους μας…