Στη Γαλλία έχει ανοίξει μια συζήτηση για τη σύνθεση των τάξεων στις γειτονιές γκέτο. Αφορμή στάθηκαν τα παράπονα μίας μουσουλμάνας στον πρόεδρο Μακρόν, ότι το παιδί της δεν γνωρίζει αν όντως υπάρχουν παιδιά με το όνομα Pierre ή αν αυτό το όνομα υπάρχει μόνο στα βιβλία.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Και αυτό επειδή στο σχολείο του παιδιού της υπάρχουν μόνο μουσουλμανάκια. Τα γαλλικά media «έκλαψαν» που τα παιδιά αυτά γκετοποιούνται, γιατί οι Γάλλοι προτιμούν να αλλάξουν τα παιδιά τους σχολείο και να μη συναναστρέφονται μουσουλμάνους. Να υποθέσω ότι ουδείς από τους ευσυγκίνητους δημοσιογράφους δεν έσπευσε να πάει το παιδί του σε ένα σχολείο των γκέτο και να δώσει το καλό παράδειγμα.
Να υποθέσω, ωστόσο, ότι και η μητέρα με τη μαντίλα που παραπονέθηκε ότι οι Γάλλοι δεν γράφουν τα παιδιά τους στα σχολεία των γκέτο θεώρησε ότι φταίνε οι Γάλλοι. Δεν φταίει ότι όλες αυτές οι κοινότητες με τον τρόπο ζωής τους διέλυσαν τα σχολεία. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τα παιδιά τους να βλέπουν μαντίλες, να ακούν αμανέδες και να κινδυνεύουν από συμμορίες.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το κανάλι να ενδιαφερόταν για τους Γάλλους που είτε ξεσπιτώθηκαν για να αλλάξουν τα παιδιά τους σχολείο είτε ξεπουλήθηκαν για να τα πάνε σε ιδιωτικό, προκειμένου να τους παρέχουν κάποια στοιχειώδη παιδεία. Οπως κάνουν και οι Έλληνες στις γειτονιές γκέτο. Τα σχολεία, οι μαθητές και οι γονείς τους πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα αυτής της αθρόας εισροής μουσουλμάνων από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Και αυτό είναι ένα θέμα που κανείς δεν αγγίζει. Ενώ υπάρχουν στοιχεία, δεν ανακοινώνουν επισήμως τίποτα. Μέσα στα σχολεία όλη η σχολική κοινότητα γνωρίζει ότι με την είσοδο αυτών των παιδιών το επίπεδο πέφτει κατακόρυφα, γιατί απλά δεν γνωρίζουν καθόλου τη γλώσσα της χώρας όπου ζουν. Ακόμη και αν τη γνωρίζουν, ελάχιστα από αυτά θα δείξουν κάποιο ενδιαφέρον για να προχωρήσουν και το αμελητέο ποσοστό τους δεν θα βελτιώσει το επίπεδο της τάξης. Ο δε εκπαιδευτικός δεν γνωρίζει τις γλώσσες τους, ώστε να μπορεί να τα βοηθήσει, και η γλώσσα του σώματος ή η νοηματική δεν ενδείκνυται για μάθημα. Είναι, επίσης, γνωστό σε όλη τη σχολική κοινότητα ότι τα σχολεία με πολλές εθνικότητες και ελάχιστους γηγενείς είναι σχολεία με συμμορίες ανά εθνικότητα, με παραβατικότητα, με πολλά προβλήματα και με μεγάλη σχολική διαρροή. Κανείς, όμως, δεν τολμά να μιλήσει. Στο πλαίσιο μιας πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης, όλα είναι αποδεκτά. Ακόμη και το να μένεις αγράμματος.
Σχολεία που αφήνονται στην τύχη τους, παιδιά παρατημένα, σχολεία-βιτρίνες μιας δήθεν κανονικότητας, που δεν υπάρχει. Αυτά είναι τα «σχολεία» των περιοχών γκέτο.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle