Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά ιδρύθηκαν το 1958, στην πρώτη χρυσή οκταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε που ο Εθνάρχης κινητοποίησε όλο το ελληνικό επιχειρείν, και ιδιαιτέρως τους δυναμικώς ανερχόμενους εφοπλιστές μας Νιάρχο, Ωνάση, Λιβανό, στην εφαρμογή του σχεδίου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
καταμερισμός ήταν στοχευμένος: ο Νιάρχος και ο Λιβανός στα ναυπηγεία, ο Ωνάσης στην Ολυμπιακή Αεροπορία κοκ. Κάπως έτσι. η Ελλάς νίκησε τη μοίρα της 10 σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη του αιματηρού Εμφυλίου Πολέμου. Κάπως έτσι άνοιξαν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το θαύμα της χρυσής οκταετίας.
Ο νέος ηγέτης της ΕΡΕ έχρισε τότε εθνικούς πρωταθλητές τους εφοπλιστές μαζί με άλλες δυνάμεις της εποχής, όπως ο Μποδοσάκης και ο Ανδρεάδης, χωρίς όμως να τους επιτρέψει να ανακατεύονται στα πόδια του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Μια ματιά στις μελέτες που εκπόνησε προσφάτως η Τράπεζα της Ελλάδος για το οικονομικό θαύμα αυτής της περιόδου πείθει για την ορθότητα των επιλογών εκείνων.
Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που ιδρύθηκαν από τον Σταύρο Νιάρχο, ήταν και παραμένουν τα μεγαλύτερα σε χωρητικότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Τα οικονομικά τους αποτελέσματα ήταν από την αρχή εντυπωσιακά. Πλοία από όλο τον κόσμο δεξαμενίζονταν και επισκευάζονταν σε αυτά. Ακόμη και σούπερ τάνκερ. Ο σοσιαλισμός, όμως, είχε άλλη γνώμη… Από το 1985 και μετά, που τα ναυπηγεία -μείζον έγκλημα- κρατικοποιήθηκαν επειδή θεωρήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ «στρατηγικής σημασίας» για την εθνική οικονομία, πήραν την κάτω βόλτα.
Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός πήρε το πάνω χέρι και, παρέα με τους κατά τεκμήριο ανίκανους μανδαρίνους που τα διηύθυναν, τέκνα της μετριοκρατίας της εποχής, τους έδωσε τη χαριστική βολή. Σοσιαλιστές και κομμουνιστές έκαναν (όχι απαραιτήτως σε συντονισμό) ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να χάσουν τα ναυπηγεία τη σημασία που είχαν για την παγκόσμια ναυλαγορά. Λόγω των ιδεοληψιών τους.
Έχω ακούσει άπειρες φορές σε παρέες εξοργισμένους ανθρώπους της ναυτιλίας να διηγούνται τον καημό τους: την εξώθησή τους να φύγουν από την Ελλάδα και να επιλέγουν κορεατικά και κινεζικά ναυπηγεία, προκειμένου να είναι σίγουροι ότι τα δεξαμενόπλοια που «χτίζουν» θα είναι παραδοτέα στην ώρα τους. Ή επισκευασμένα στην ώρα τους. Με στόχο, βεβαίως, να ανταποκρίνονται στους χρόνους εκτέλεσης των ναυλωτήριων συμβολαίων τους. Στα χρόνια που έφυγαν, συνδικαλιστές όχι μόνο στα συγκεκριμένα ναυπηγεία αλλά και σε άλλα εφήρμοζαν πιστά τους «κανονισμούς» για τα διαλείμματα, τα δικαιώματα, τις αναπαύσεις, που κατ’ αρχάς είναι όλα σεβαστά βεβαίως. Τα πλοία, όμως, καθυστερούσαν να επισκευαστούν και να καθελκυστούν στο νερό. Οι ρήτρες ενεργοποιούνταν.
Και οι εφοπλιστές πλήρωναν. Μία φορά, δύο, τρεις, απηύδησαν, πήραν των ομματιών τους και αναχώρησαν για την Απω Ανατολή. Οι μετέπειτα ιδιωτικοποιήσεις των ναυπηγείων από το ΠΑΣΟΚ με την είσοδο επιχειρηματιών, όπως ο Σάφα, ή εταιριών γερμανικών, όπως η Τhyssen, ελάχιστα απέφεραν.
Το μόνο θετικό: η αποκατάσταση της ευστάθειας των γερμανικών υποβρυχίων τη μερίμνη του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Τούτων δοθέντων, είναι ασφαλώς εκ πρώτης όψεως ευχάριστη εξέλιξη το γεγονός ότι τα ναυπηγεία αγοράστηκαν αντί τιμήματος 62.500.000 ευρώ από τον Μυτιληνιό εφοπλιστή Γιώργο Προκοπίου. Τον πρώτο ισχυρό και σημαντικό που επενδύει σε αυτά μετά τον Σταύρο Νιάρχο. Είναι σημαντικό, γιατί με την είσοδο Προκοπίου επέρχεται ισορροπία Ανατολής – Δύσης στον ευρύτερο Πειραιά. Παύει το μονοπώλιο της κινεζικής Cosco, η οποία ενδεχομένως να καλόβλεπε την επέκτασή της μέχρι την Ελευσίνα και τον Σκαραμαγκά. Είναι σημαντικό, γιατί η ελληνική ναυτιλία αποκτά επιτέλους δική της βάση επισκευών και οικοδόμησης πλοίων στη Μεσόγειο. Είναι επίσης σημαντικό, γιατί θα ανοίξουν και πάλι δουλειές σε λαϊκές περιοχές της επισκευαστικής ζώνης οι οποίες επλήγησαν από την ανεργία. Ο Γιώργος Προκοπίου δεν είναι μια τυχαία περίπτωση.
Αν και κάποιοι -σοσιαλιστές ασφαλώς- επιχείρησαν κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ το 2010 να τον στοχοποιήσουν με την κατηγορία ότι φοροδιέφευγε και ότι δήθεν αυτός μαζί με άλλους επιχειρηματίες ευθυνόταν για τη χρεοκοπία της χώρας, εκείνος στάθηκε όρθιος. Απέδειξε ότι η επιλογή του να επενδύσει σε ακίνητα στη στεριά ήταν πράξη πατριωτική και όχι προς ψόγον, όπως προσπαθούσε να αποδείξει η εφημερίς «Πρώτο Θέμα» υπό την ιδιοκτησία εκείνης της εποχής. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο μεθοδικός Προκοπίου μεγάλωσε, αναδείχθηκε στον κορυφαίο παίκτη μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), είναι ο δεύτερος Ελληνας μετά τον Αγγελικούση σε αριθμό πλοίων, αλλά πρώτος σε τονάζ, και κυριαρχεί στις νέες διαδρομές μεταφοράς ενέργειας στον Βόρειο Πόλο. Η εξαγορά των ναυπηγείων από τον ίδιο είναι πράξη εθνικής προσφοράς. Υπό μία προϋπόθεση, όμως: ότι θα αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Ότι και το ΚΚΕ και άλλες πολιτικές δυνάμεις θα κατανοήσουν τη σημασία της μεταβολής – ο χθεσινός «Ριζοσπάστης» ανέδειξε ως είδηση με ένα μικρό «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα την εκτίμηση ότι είναι «στον αέρα οι εργαζόμενοι μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού». (Ενώ, πριν από αυτήν, όταν τα ναυπηγεία ήταν κλειστά και όλοι άνεργοι… πατούσαν γερά στο έδαφος.) Υπό την προϋπόθεση επίσης ότι θα πάψουν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις να προσεγγίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις με όρους τιμήματος. Ο Προκοπίου θα καταβάλει τίμημα 62.500.000 ευρώ.
Οι Γερμανοί της Thyssen τα «αγόρασαν» επί Σημίτη δωρεάν, με προίκα τα συμβόλαια του Πολεμικού μας Ναυτικού, και δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας.
Το μείζον για την πατρίδα μας δεν είναι πόσα δόθηκαν μόνο, αλλά να αξιοποιήσουμε όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην περιοχή, η νέα αρχιτεκτονική της οποίας είναι υπό διαμόρφωση. Το μείζον είναι ότι τα ναυπηγεία ευρίσκονται σε χέρια ελληνικά, και, υπό το φως αυτών των δεδομένων, είναι η πρώτη και πιο σημαντική ιδιωτικοποίηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν τεράστια σημασία, συνδεόμενα ως βάση επισκευών με τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης, της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης.
Η «αμερικανική» Αλεξανδρούπολη θα ανταγωνιστεί πρωτευόντως την Κωνσταντινούπολη και δευτερευόντως τον «κινεζικό» Πειραιά. Το υγροποιημένο φυσικό αέριο, μέσω των διασυνδετήριων κόμβων των Βαλκανίων, θα αποδειχθεί ρυθμιστής γεωπολιτικός και σταθεροποιητής πολιτικός. Ολα αυτά δεν είναι αστεία.
Και αν τυχόν στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά οικοδομηθούν και αξιόμαχες φρεγάτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, ακόμα καλύτερα. Το στοίχημα λοιπόν, ύστερα από αυτή τη σημαντική εξέλιξη, είναι να μην πολεμήσει το άρρωστο σύστημα τον Γιώργο Προκοπίου. Να μην τον κάνει να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που επένδυσε στην Ελλάδα. Να μην υπονομεύσει την ιδιωτικοποίηση. Γιατί, αν αποτύχει αυτός, αμφιβολία δεν υπάρχει καμιά: Δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του και δεν θα επενδύσει ευρώ στην Ελλάδα ουδείς άλλος.
