Πριν από λίγες ημέρες (04/09/2021) δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 4825, που αναμορφώνει τις διαδικασίες απελάσεων και επιστροφών πολιτών τρίτων χωρών στις πατρίδες τους, φιλοδοξεί να προσελκύσει επενδυτές, διευθετεί ζητήματα αδειών διαμονής, διαδικασιών χορήγησης διεθνούς προστασίας και αρμοδιότητας του υπουργείου Μετανάστευσης.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ανατρέχοντας κανείς στα άρθρα του νόμου, διαπιστώνει εύκολα ότι τα περισσότερα εξ αυτών προνοούν όχι τόσο για την αυτονόητη διοικητική απέλαση των λαθρομεταναστών όσο για την ανατροπή σχετικών διοικητικών αποφάσεων λόγω ενδεχόμενων παρατυπιών, καταχρηστικότητας ή λαθών των αρμόδιων υπηρεσιών. Και αυτό ίσως να ήταν αυτονόητο, αν είχαμε να κάνουμε με πραγματικούς πρόσφυγες, δηλαδή με ανθρώπους που έχουν πραγματικά αυτή την ιερή ιδιότητα, την οποία βίωσε κατ’ επανάληψη ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία. Αποτελεί όμως κανόνα στην εποχή μας αυτή η ιδιότητα να γίνεται επικλητέα από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με αυτήν και που προσπαθούν να εισέλθουν στην πατρίδα μας και την υπόλοιπη Ευρώπη δολίως.
Η αντιμετώπιση του νομοθέτη για τις περιπτώσεις αυτές γίνεται σαφής ήδη από το 2ο άρθρο του νόμου, όπου αναγράφεται το εξής: «Οι αρμόδιες κατά περίπτωση Αρχές μπορούν ανά πάσα στιγμή να χορηγούν αυτοτελή άδεια διαμονής για λόγους φιλευσπλαχνίας, ανθρωπιστικούς ή άλλους λόγους, σε πολίτη τρίτης χώρας, ο οποίος διαμένει παράνομα στην ελληνική επικράτεια (…). Στην περίπτωση έκδοσης της ανωτέρω άδειας διαμονής δεν εκδίδεται απόφαση επιστροφής. Εφόσον η απόφαση επιστροφής έχει ήδη εκδοθεί, τότε αυτή ανακαλείται ή αναστέλλεται».
Στο άρθρο 9, σε συνάρτηση και με το άρθρο 47, γίνεται αναφορά στην απασχόληση αλλοδαπών τρίτων χωρών, για τους οποίους θα προηγείται καταγραφή των θέσεων εργασίας βάσει σχετικών αιτήσεων των εργοδοτών. Η παραμονή τους θα επιτρέπεται μόνο για 9 μήνες τον χρόνο και μόνο για 5 συνεχόμενα έτη, η δε αμοιβή τους δεν μπορεί να είναι κατώτερη των προβλεπομένων.
Πέραν των τύπων, όμως, υπάρχει και η ουσία: λ.χ., υπάρχει δυνατότητα παράτασης του 9μήνου, επομένως στην πράξη μπορεί κάλλιστα να γίνει 12μηνο. Επίσης, η μόνη επιβάρυνση του εργοδότη είναι ένα παράβολο μόλις… 100 € ετησίως για κάθε εργαζόμενο. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό μόνο αντικίνητρο δεν είναι για να προσλαμβάνει κανείς αλλοδαπούς, αφού βοά ο εργασιακός χώρος από εργοδότες που εκβιαστικά ζητούν επιστροφή μέρους των αμοιβών τις οποίες έχουν καταθέσει σε τραπεζικούς λογαριασμούς, ακόμη και από Ελληνες εργαζομένους (πόσο μάλλον για αλλοδαπούς). Αν υπήρχαν πραγματικό ενδιαφέρον και μέριμνα για την απασχόληση του εγχώριου εργασιακού δυναμικού, τότε το παράβολο θα έπρεπε να είναι υπερπολλαπλάσιο, ώστε να είναι ασύμφορη η απασχόληση αλλοδαπών, προς όφελος των Ελλήνων.
Στο άρθρο 11 γίνεται λόγος για τους αλλοδαπούς με εργασία εξ αποστάσεως, που καλούνται να αποδείξουν ότι δεν επιβαρύνουν τα προνοιακά συστήματά μας και ότι έχουν καθαρές απολαβές που ξεπερνούν τις… 3.500 €. Προφανώς, η διάταξη στοχεύει στην προσέλκυση υψηλού επιπέδου αλλοδαπών εργαζομένων, τη στιγμή που τα Ελληνόπουλα με 2 μεταπτυχιακά αναζητούν εναγωνίως μια θέση «ενοικιαζόμενου» προσωπικού με απολαβές 800 €, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε μετανάστευση!
Στο άρθρο 35 γίνεται λόγος για το περίφημο Ταμείο Αλληλεγγύης για τη χρηματοδότηση δήμων. Ενα Ταμείο, οι πόροι του οποίου προέρχονται κυρίως (25.000.000 €) από το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, από τα χρήματα του ελληνικού λαού δηλαδή, άμεσα ή έμμεσα, ενώ σχετικές δαπάνες που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τη δημοσίευση του νόμου «λογίζονται κανονικές, κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης, εξαιρουμένων των διατάξεων περί παραγραφής, εκκαθαρίζονται και πληρώνονται, σε βάρος των οικείων πιστώσεων του τρέχοντος οικονομικού έτους 2021» (άρθρο 42).
Με το άρθρο 51 προνοείται επίσης η «κατά παρέκκλιση των κείμενων εθνικών διατάξεων περί δημοσίων συμβάσεων» πρόσληψη ιατρικού, νοσηλευτικού, διοικητικού, υποστηρικτικού κ.λπ. προσωπικού των δομών φιλοξενίας, στη θέση όσων τέθηκαν σε αναστολή εργασίας λόγω μη εμβολιασμού τους (!), ενώ προβλέπεται ακόμη και η ανάθεση διαφόρων εργασιών σε τρίτους (ιδιωτικά ασθενοφόρα, ιατρικά εργαστήρια κ.λπ.).
Γίνεται πάντως προσπάθεια να μπει μια τάξη και να υπάρξει έλεγχος στην ασυδοσία των ΜΚΟ (άρθρο 40), αλλά τα θεσπιζόμενα πρόστιμα είναι γελοία για μηχανισμούς που ουσιαστικά εμπορεύονται ανθρώπους, ενώ και μόνο η πρόβλεψη ότι το Λιμενικό μπορεί να εγκρίνει το να προβαίνουν ακόμη και σε διασώσεις προκαλεί θλίψη για το αξιόμαχο και επαρκές των μηχανισμών των αρμόδιων υπηρεσιών.
Τέλος, με το άρθρο 46 προβλέπεται ακόμη και η απονομή μεταλλίων και διπλωμάτων σε όσους «συνέβαλαν ουσιαστικά στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης και των επιπτώσεών της στις τοπικές κοινωνίες». Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Είτε πρόκειται για βραβεύσεις στην αλλοδαπή (λ.χ., από τη γερμανική κυβέρνηση, το 2014) είτε για εγχώριες (λ.χ., βραβεία «Ευρωπαίου Πολίτη», 2016), η οσμή της εθνικής μας αποδόμησης είναι πάντα η ίδια…
*Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
