Δεν θυμάμαι ειλικρινά, στις τρεις και πλέον δεκαετίες δημοσιογραφικής μου προϋπηρεσίας, «αποκλεισμούς» εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας και πανελλαδικής εμβέλειας από τη συνέντευξη της ΔΕΘ, όπου υποβάλλει ερώτηση και το τελευταίο επαρχιακό μέσο. Αν δεν έπαιρνε ερώτηση το «Σερραϊκόν Θάρρος», γινόταν χαμός.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Μου φαίνεται, λοιπόν, εντελώς αδιανόητο. Ούτε στις πιο σκληρές περιόδους του ΠΑΣΟΚ, όταν κυριαρχούσε το «πνεύμα Μαρούδα», διανοείτο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να μη «δώσει ερώτηση» στον «Ελεύθερο τύπο». Κι ας έβγαινε η συγκεκριμένη εφημερίδα, στην οποία εκείνη την περίοδο εργαζόμουν, με τίτλους πρωτοφανούς σκληρότητας για το τότε πρωθυπουργικό ζεύγος, όπως «Ο απατεώνας και το τσόκαρο».
Κόντρες υπήρχαν, και σκληρές θα σας έλεγα. Εγώ προσωπικά, που κάλυπτα το υπουργείο Εξωτερικών, είδα κι έπαθα με τον Πάγκαλο, που με κυνηγούσε στους διαδρόμους έξαλλος, γιατί δημοσίευα τηλεγραφήματα που πρόδιδαν τις υποχωρήσεις στο Σκοπιανό. Αλλά δεν είχε τολμήσει ποτέ να μου αφαιρέσει τον λόγο. Εσπευδε πάντα να δεχτεί τις ενοχλητικές ερωτήσεις μου, απολαμβάνοντας να μου απαντάει με το γνωστό μειωτικό στιλάκι.
Ανταπαντούσα κι εγώ για να μην αφήσω το γάντι να πέσει κάτω και οι απολαυστικές, υπό μία έννοια, στιχομυθίες μας καταγράφονταν από την υπηρεσία ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών στο τέλος του μπρίφινγκ αυτούσιες. Χωρίς να λείπει ούτε «και». Θύμωναν, λοιπόν, οι κυβερνητικοί και είχαμε γερές κόντρες, αλλά δεν τους περνούσε από το μυαλό η εκδοχή της φίμωσης. Θα γινόταν σεισμός, αν δεν έπαιρνε τον λόγο η μεγάλη εφημερίδα της δεξιάς παράταξης.
Χθες ο μοναδικός σεισμός που συνέβη ήταν όταν ανέβηκε στο βήμα της συνέντευξης ο πρωθυπουργός. Και είχε -φαντάζομαι- φυσικά, όχι πολιτικά ούτε…μεταφυσικά αίτια. Επί τρία συναπτά έτη «φιμώνεται» η «δημοκρατία» και ουδείς συγκινείται. Μόνο που αυτή είναι κατ̓αναλογίαν σήμερα το μεγάλο ταμπλόιντ της δεξιάς παράταξης. Απλά αναφέρεται στον κόσμο και όχι στο κόμμα.
Δεξιά (κατ̓ όνομα) είναι επίσης η κυβέρνηση που αρνείται να δώσει στη «δημοκρατία» τον λόγο. Τον οποίο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ της είχε στερήσει.
Φανταστείτε να γράφαμε «Ο απατεώνας και το τσόκαρο» ή τα αντίστοιχα που εκστομίζονται σήμερα στους δρόμους για τον Κυριάκο και τη Μαρέβα τι ακριβώς θα είχε γίνει. Φυλακή θα είχαμε μπει, το λιγότερο.
Αλλά το σημερινό σύστημα εξουσίας φαίνεται πως ούτε την κόσμια, αντιπολιτευτική κριτική αντέχει. Όσοι δεν «αγοράζονται» για να λιβανίζουν τον Μωυσή φιμώνονται. Αν μπορούσαν να εξαφανιστούν και από προσώπου γης, αλά Λουκασένκο, ακόμα καλύτερα…
Δεν θα σχολιάσω τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, γιατί, πιστέψτε με, ντρέπομαι. Ο κύριος Μητσοτάκης συνοδευόταν στη Θεσσαλονίκη, όπως αποκαλύφθηκε, από έναν διαπρεπή Αμερικανό επικοινωνιολόγο διεθνούς κλάσης, από αυτούς που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κόβοντας τιμολόγιο… με την ώρα. Ουδείς συνάδελφος διανοήθηκε να ρωτήσει το απλούστατο: «με ποια ιδιότητα, για ποιες ακριβώς υπηρεσίες και από ποιον αμείβεται ο εν λόγω κύριος»; Αυτό θα είχαμε ρωτήσει, μεταξύ άλλων, εμείς ως «δημοκρατία». Και γἰ αυτό δεν πήραμε ποτέ τον λόγο.
Εξαιρετική αντίληψη κυβερνητισμού, διερωτώμαι όμως αν οι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας διαθέτουν πλέον συνδικαλιστικό όργανο για να τους υπερασπιστεί. Πρώτη η Ενωση Συντακτών οφείλει να καταγγείλει αυτή την απαράδεκτη πρακτική. Διεθνώς. Γιατί στο εσωτερικό τα συστήματα είναι… αγκαζέ. Αν δεν το πράξει, σημαίνει όχι μόνο ότι αποδέχεται, αλλά και ότι συμπράττει στη φίμωση ενός μεγάλου δημοσιογραφικού ομίλου, με καθεστωτικές πρακτικές τύπου Ερντογάν. Το θεωρώ κι αυτό αδιανόητο…
