«Οταν άρχισα να παίζω στους Black Sabbath, υπήρχε η ενέργεια της αλήθειας για εμάς. Πιστεύαμε σε αυτό που λέγαμε, στη μουσική που φτιάχναμε και στις ζωές που ζούσαμε». Bill Ward, από την προσωπική ιστοσελίδα του. Ηλεκτρονική διεύθυνση: www.billward.com
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ο Bill Ward είναι ο ντράμερ της πρώτης, αυθεντικής σύνθεσης του βρετανικού συγκροτήματος Black Sabbath. Είναι ο άνθρωπος που μαζί με τον κιθαρίστα Tony Iommi, τον μπασίστα Geezer Butler και τον τραγουδιστή Ozzy Osbourne ίδρυσαν, με την κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 1970, ένα νέο μουσικό είδος: το heavy metal.
Ο ίδιος αποδίδει ένα μέρος της παγκόσμιας επιτυχίας και του συγκροτήματός του και του ιδίου προσωπικά στην «ενέργεια της αλήθειας» – μια φράση που προξενεί εντύπωση, μια και όλοι έχουμε συνηθίσει να την ακούμε ως «δύναμη της αλήθειας». Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δύναμη και την ενέργεια;
Ο Bill Ward, αναφέροντας τη λέξη «ενέργεια» για να ορίσει αυτό που οδήγησε τον ίδιο και το συγκρότημά του στην κορυφή, ίσως άθελά του, προσεγγίζει το θέμα ορθά κι ακριβοδίκαια. Δύναμη στη Φυσική είναι «κάθε αίτιο που προκαλεί την κίνηση, την ηρεμία ή τη μεταβολή της κινητικής κατάστασης των σωμάτων», ενώ ενέργεια είναι «η ιδιότητα υλικού σώματος να παράγει έργο· ό,τι μπορεί να μεταβληθεί σε μηχανικό έργο ή ό,τι παράγεται με την κατανάλωση μηχανικού έργου». Ο ντράμερ των Black Sabbath δεν μίλησε για τη «δύναμη της αλήθειας», δηλαδή για το αίτιο, αλλά για την «ενέργεια της αλήθειας», το αποτέλεσμά της και την ιδιότητα με την οποία «χρωμάτισε» αυτή η αλήθεια τις ζωές των μελών του συγκροτήματος.
Στα ανθρώπινα πράγματα μάλλον είναι πιο αρμοστό να μιλάμε για την ενέργεια της αλήθειας παρά για τη δύναμη. Το αίτιο της αλήθειας είναι ο Θεός, ουδέν έτερο, ουδέν λιγότερο από Εκείνον. Για τα ανθρώπινα πράγματα, που αντικρίζονται μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της θνητότητας και της ατέλειάς μας, μπορούμε να αναφερόμαστε στο αποτέλεσμα της αληθούς στάσης μας, της υποκειμενικής, απέναντι σ’ εμάς και στον κόσμο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Bill Ward διευκρινίζει ότι η «ενέργεια της αλήθειας» ήταν η ειλικρινής αντιμετώπιση της ζωής, της τέχνης και της επικοινωνίας από την πλευρά του συγκροτήματος.
Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους – χωρίς αυτό να κόβεται με την πάροδο του χρόνου. Αυτό το νήμα είναι αγωγός μηνυμάτων για τις αλήθειες που βιώνει κάποιος εντός του και θέλει να τις μεταδώσει, με οποιαδήποτε μορφή. Μπορεί να είναι κάποιος παθιασμένος με την τέχνη του μουσικός, που αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στο έργο του. Οι σύγχρονοί του μπορεί να αδιαφορήσουν, αλλά η αλήθεια της φλόγας του θα ταξιδέψει μέσα από το νήμα και θα φτάσει στους επόμενους, τους μεθεπόμενους, τους ανθρώπους του απώτατου μέλλοντος. Το ίδιο και με τους εργάτες οποιασδήποτε πτυχής του επιστητού – συγγραφείς, ερευνητές επιστήμονες, ποιητές, πολιτικούς, πολεμιστές κ.ά.
Το πρόβλημα ξεκινά ακριβώς τη στιγμή που η αντίληψη που έχουν τα πρόσωπα ή τα ευρύτερα σύνολα για την «ανάγκη» τους πείθει ότι πρέπει να θυσιάσουν την ενέργεια της αλήθειας τους για την… επιβίωση. Δέχονται, δηλαδή, να πεθάνουν εσωτερικά και στη συνέχεια να αφανιστούν ολότελα για να μην κινδυνεύσουν να στερηθούν κάτι, να πεινάσουν και να… πεθάνουν από την έλλειψη των αγαθών. Ανταλλάσσουν ευτελείς χάντρες και καθρεφτάκια, τα οποία εξασφαλίζουν ψευδόμενοι στους εαυτούς τους και τους άλλους με τη νέκρωσή τους! Από οντότητες ολόκληρες κι αυθεντικές γίνονται σκιές. Μπαίνουν κρυφά στον Αδη, μόνοι τους, δίχως να έχει φτάσει ακόμη η στιγμή να διαβούν κανονικά τις πύλες του.
Αυτό έχει πάθει η Ελλάδα, αυτό έχει φάει σαν σαράκι τις σάρκες των γενεών μας. Απομακρυνθήκαμε από την ενέργεια της αλήθειας μας και ξεμένουμε στα μισά του δρόμου, ανήμποροι, περιμένοντας βοήθεια από τη Δύση, από εκεί, δηλαδή, που δεν θα έρθει ποτέ και δεν πρέπει κιόλας να έρθει.
