Η λαθρομετανάστευση δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν την παλίρροια, ούτε φυσική καταστροφή, σαν ένας κυκλώνας.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Είναι μια πολιτική. Και, όπως όλες οι πολιτικές, έχει πίσω της συμφέροντα και πρόσωπα, αυτουργούς, συναυτουργούς και άμεσους και απλούς συνεργούς. Κατ’ αρχάς, ας συμφωνήσουμε, τουλάχιστον όλοι όσοι αγαπάμε αυτόν τον τόπο, πως η παράνομη μετανάστευση και ο δι’ αυτής εξισλαμισμός είναι υβριδικός πόλεμος σε βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης, της Δύσης, του χώρου που έχει οικοδομηθεί με πυλώνες την Αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και τον Χριστιανισμό.
Τα χαρακώματα της πρώτης γραμμής αυτού του πολέμου είναι εδώ, στον Εβρο και στα νησιά. Και, απέναντί μας, κύριος εχθρός, που χρησιμοποιεί τους λαθρομετανάστες ως όπλο, είναι η ισλαμοφασιστική Τουρκία. Οταν, πριν από πολλά χρόνια, ο Τουργκούτ Οζάλ είπε «γιατί να κάνουμε πόλεμο; Θα στείλουμε μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνους μετανάστες», το αντιμετωπίσαμε σαν ακόμα μία ακραία λεκτική απειλή. Να όμως σήμερα, που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως ο Τούρκος ό,τι λέει το εννοεί, απλά μπορεί να περιμένει δεκαετίες για να σε βρει μπόσικο, αδύναμο, παρηκμασμένο, ώστε να το τολμήσει.
Κανένας εθνικός ή διεθνής κανόνας δικαίου ή σύμβαση δεν μας υποχρεώνει να αυτοκτονήσουμε. Και το Ευαγγέλιο λέει να δώσουμε τον έναν χιτώνα μας, όχι την Πατρίδα μας, να γυρίσουμε το άλλο μάγουλο, όχι να κάτσουμε να μας κόψουν το κεφάλι. Και εγώ, επειδή είμαι αμαρτωλός, ούτε το άλλο μάγουλο γυρίζω ούτε θέλω η Πατρίδα μου να το γυρίζει, και θέλω να κοπεί το χέρι που θα τολμήσει να απλωθεί πάνω της.
Η Τουρκία, και με τη δική μας συναίνεση, παίρνει δισεκατομμύρια για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού. Το να ελπίζεις πως θα αντιμετωπίσεις τη λαθρομετανάστευση με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να δίνεις δισεκατομμύρια στο καρτέλ του Μεντεγίν ή της Σιναλόα πιστεύοντας πως θα αντιμετωπίσεις το πρόβλημα των ναρκωτικών. Οι Τούρκοι παντελονιάζουν το δυτικό χρήμα, ξοδεύοντας μόνο μέρος αυτού για την περίθαλψη αυτών που η ίδια κουβαλάει στη χώρα. Πολλοί από αυτούς έρχονται από την Ασία και την Υποσαχάρια Αφρική χωρίς βίζα και με πάμφθηνα εισιτήρια χωρίς επιστροφή, σχεδόν όλοι σουνίτες μουσουλμάνοι.
Στη συνέχεια, διακινητές της τουρκικής μαφίας ή όργανα του κράτους, ΜΙΤατζήδες, τζιανταρμάδες, στρατιωτικοί, τους οδηγούν στα σύνορά μας, για να αποπειραθούν να περάσουν τον Εβρο, ή στις ακτές, όπου επιβιβάζονται σε βάρκες που συχνά συνοδεύουν ή ρυμουλκούν πλοία της τουρκικής ακτοφυλακής έως τα δικά μας χωρικά ύδατα, όπου μετά νομίμως τους απωθεί το Λιμενικό μας. Από εδώ μεριά, τους περιμένουν οι εγχώριοι ή αλλοδαποί συνεργάτες των διακινητών – δουλεμπόρων, ΜΚΟτζήδες με βρόμικο μάτι και βαθιές τσέπες, που καθοδηγούν, διευκολύνουν την παράνομη είσοδο στην Ελλάδα, και μετά ένα ολόκληρο κύκλωμα που κονομάει από μισθώματα, προμήθειες κ.λπ.
Όταν δεν ορίζεις τα σύνορά σου, όταν μπαινοβγαίνει όποιος θέλει, δεν είσαι κράτος. Η Τουρκία είναι εχθρός μας, είναι ο μεγαλύτερος λαθροδιακινητής στον κόσμο. Είναι κράτος-συμμορία, όπου το κράτος ταυτίζεται με το παρακράτος και τη μαφία, και όλοι μαζί έχουν μερτικό στο παράνομο χρήμα, αλλά και υπηρετούν έναν κοινό στόχο: τον ισλαμικό εποικισμό των χωρών των «απίστων», την κατάκτηση μέσα από την παράνομη μετανάστευση, ενώ η ευρωγραφειοκρατία χρηματοδοτεί, επιδοτεί αθρόα αυτή την αυτοκτονική, καταστροφική πολιτική.
Αντί να διευκολύνουμε τον εχθρό μας, την Τουρκία, οφείλουμε να την καταγγείλουμε, να της κόψουμε και το τελευταίο ευρώ, να αναδείξουμε τον εγκληματικό της ρόλο απέναντι στους διεθνείς και τους εθνικούς μας νόμους και όλης της Ευρώπης, και το ότι έχει πλέον μετατραπεί σε απροκάλυπτη απειλή έναντι όλων των ευρωπαϊκών εθνών.
Οφείλουμε επίσης να αναζητήσουμε συμμάχους μέσα στην Ευρώπη, όπως εκτός από τη Γαλλία και τις χώρες του Βίσεγκραντ, αντί να τους επιτιθέμεθα, ευθυγραμμιζόμενοι με τον Φερχόφστατ και τη γενιτσαρική γραφειοκρατία, ζητώντας επιτέλους την αυστηρή φύλαξη όλων των ευρωπαϊκών συνόρων και την υιοθέτηση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής για το Φρούριο «Ευρώπη», όπου η παράνομη μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα, όπως δεν είναι δικαίωμα κανένα ποινικό αδίκημα.
Στην υπεράσπιση της ασφάλειας, της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής και κοινωνικής συνοχής θα βρούμε πολλούς και ανέλπιστους συμμάχους, διότι οι λαοί της Ευρώπης βράζουν, δυσανασχετούν πολύ με την τεράστια αναντιστοιχία των πολιτικών των Βρυξελλών με τις επιθυμίες των πολιτών, τη βαθιά αντίθεση της ευρωγραφειοκρατίας στην παράξενη συμμαχία της με το Ισλάμ, το παρακράτος των ΜΚΟ και τα τουρκικά συμφέροντα.
Ακραίος είναι ο δοσιλογισμός των ψευτοελίτ μπροστά στην πολιτική της καταστροφικής ισλαμοποίησης και όχι το καθήκον της αντίδρασης σε αυτήν. Η υπεράσπιση του τρόπου ζωής μας, της πνευματικής κληρονομιάς και της ταυτότητάς μας, της ελευθερίας μας, είναι ο ευγενέστερος σκοπός, το ιερότερο καθήκον, και δεν εκπληρώνεται με τσάι και συμπάθεια. Ο αντίπαλος είναι φανατισμένος, σκληρός, επιδιώκει την καταστροφή μας. Πρέπει λοιπόν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και, μέσα από μια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία, με τόλμη και επιμονή, να συντρίψουμε τα σχέδια της υποταγής.
