Eίμαι λάτρης της ελληνικής φύσης και θεωρώ πως η ισορροπία που οφείλουμε να έχουμε ως κοινωνία ανθρώπων με το περιβάλλον μας είναι ανεκτίμητη και χρήζει της διαρκούς προστασίας μας. Από την άλλη, δεν αντιλαμβάνομαι τη συνήθεια της Ε.Ε. και του κράτους να προσπαθούν με εξειδικευμένους και άκρως ενοχλητικούς και επιβαρυντικούς στην καθημερινή λειτουργία μας φόρους να στοχεύουν (ανεπιτυχώς!) στη δημιουργία μιας οικολογικής συνείδησης στους πολίτες.
- Από τον δρα Απόστολο Κρητικόπουλο*
Θα εξηγήσω τη θέση μου με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Φανταστείτε ότι ζείτε σε μια πολυκατοικία όπου ο διαχειριστής (κράτος) έχει επιβάλει κανόνες υπολογισμού των κοινοχρήστων με εξατομικευμένο και ακριβή τρόπο.
Κάθε φορά που κάποιος μπαίνει ή βγαίνει από την πολυκατοικία, πρέπει να το αναφέρει μέσω ειδικής εφαρμογής ώστε να υπολογίζεται πόσο συμβάλλει στην καθαριότητα για την είσοδο. Κάθε φορά που κάποιος πάει στον κήπο. Κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί το ασανσέρ, καθώς και από ποιον όροφο το μετακίνησε. Κάθε φορά που κάποιος ανοίγει το θυροτηλέφωνο ώστε να υπολογίζεται σωστά η κατανομή ρεύματος που χρειάστηκε για να ανοίξει η εξώπορτα. Σας φαίνονται αστεία όλα τα παραπάνω; Και εμένα μου φαίνονται φαιδρά με έναν δυστοπικό τρόπο.
Ως ελεύθερος άνθρωπος που είμαι, δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω στην πολυκατοικία που περιέγραψα. Όμως, αυτό το συναίσθημα απελπισίας βιώνω όποτε πάω στο σούπερ μάρκετ και παρακολουθώ πόσο χρόνο χάνουμε να μετράμε τις σακούλες ώστε να πληρώσουμε τον «οικολογικό» φόρο που επέβαλε ο πρόεδρος Γιούνκερ της Ε.Ε. πριν από πέντε έτη.
Ως καταναλωτές αισθανόμαστε μόνο τον χαμένο χρόνο καθώς και τα επιπλέον λίγα χρήματα που αποδίδουμε κάθε φορά, και όχι το τεράστιο κύκλωμα υπολογισμού για κάθε επιχείρηση καθώς και τον επιπρόσθετο κόπο της εταιρίας για απόδοση των συγκεκριμένων τελών στην κυβέρνηση.
Αντί το κράτος ως διαχειριστής της κοινωνίας που ζούμε να απλοποιεί τον φοροσυλλεκτικό μηχανισμό του, με απλούς τρόπους καταμερισμού των εξόδων του και όσο το δυνατόν λιγότερη αλληλεπίδραση με τον πολίτη και τις επιχειρήσεις για να συλλέξει τα ανταποδοτικά τέλη, έρχεται από 1ης Ιουνίου 2022 και προσθέτει ακόμα έναν «φόρο ανακύκλωσης» σε κάθε συσκευασία που περιέχει ένα από τα πιο πολυχρησιμοποιημένα πλαστικά (πολυβινυλοχλωρίδιο-PVC).
Λες και κάποιος σαδιστής γραφειοκράτης που κινεί τα νήματα απολαμβάνει να προκαλεί τη σπατάλη χιλιάδων ωρών εργασίας κάθε χρόνο και ταλαιπωρίας για όλους μας μέσω της δυσνόητης περιπλοκότητας που εισάγει κάθε φορά. Οφείλει ο νομοθέτης να σκεφτεί πολύ πιο απλά και να διευκολύνει τις ζωές των πολιτών.
*Διδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
