Τι να το κάνω εγώ το standing ovation (χειροκρότημα στο όρθιο) του Κογκρέσου προς τον κ. Μητσοτάκη όταν τα τουρκικά πολεμικά γκρέμισαν τις κεραίες των τηλεοράσεων στις πολυκατοικίες της Αλεξανδρουπόλεως και όταν το κόμμα του σε ανακοίνωσή του προ τα μέλη της ΕΑΒ έγραψε ότι «στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, η οποία έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας»;
Άποψη γνωστής κατευθύνσεως. Οι άνθρωποι έγιναν πλέον πολύ επικίνδυνοι. Ανιστόρητοι ή και εγκάθετοι ξεπερνούν την κυρία Ρεπούση και τον συνωστισμό της. Ήστε, λοιπόν, καλώς εσφάγισαν κατά τη Ν.Δ. οι τουλάχιστον 350.000 Πόντιοι, αφού ήταν για… ευγενή σκοπό και μέσα στο πλαίσιο της ασχετοσύνης τους.
Δυστυχώς δεν ζουν ο Ιστύλ αγάς, ο Βασίλ Ουστά, ο καπετάν Ευκλείδης, ο Σάββας Ασλανίδης, ο Κοτσά Αναστάς και τόσοι άλλοι ήρωες του Πόντου να τους καταχερίσουν και να μάθουν στους άσχετους της οδού Πειραιώς ελληνική Ιστορία.
