Με την εξαίρεση του Προέδρου της Δημοκρατίας, που κακώς όμως προτάσσει τη συνείδηση μιας Ευρώπης απούσας και απολύτως συνυπεύθυνης για όσα συμβαίνουν σήμερα στη Συρία, ολόκληρο το συστημικό πολιτικό φάσμα της χώρας εξακολουθεί να σιωπά και να παρακολουθεί απαθές τις αγριότητες του Ερντογάν σε μια ξένη χώρα.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η υπόθεση της Συρίας, και ειδικότερα αυτή η δεύτερη τουρκική εισβολή, έπρεπε να έχει γίνει σημαία για την Ελλάδα στην προσπάθειά της να πείσει την παγκόσμια κοινότητα ότι τόσο η ίδια όσο και η Κύπρος απειλούνται από έναν εξαιρετικά απρόβλεπτο και επεκτατικό γείτονα, που χρησιμοποιεί στρατιωτική βία για τις επιδιώξεις του.
Σημαία, ξαναλέω, έπρεπε να έχει γίνει για την ελληνική κυβέρνηση το «ντου» στη Συρία, πρώτον γιατί αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, όπως άλλωστε οι συνεχιζόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο, και δεύτερον γιατί ανοίγει τον ασκό του Αιόλου με άμεσο κίνδυνο την αναβίωση του Χαλιφάτου και την εξαγωγή (ή… επανεισαγωγή) τζιχαντιστών ισλαμοκανίβαλων σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά η τουρκική στρατιωτική επιχείρηση οδηγεί σε «απελευθέρωση» χιλιάδων τζιχαντιστών που μέχρι χθες φρουρούσαν σε στρατόπεδα οι Κούρδοι, προσφέροντας πρωτίστως υπηρεσίες στην Ευρώπη, όχι στην Αμερική!
Από τους θρησκόληπτους αυτούς εγκληματίες πολέμου κάποιοι θα μείνουν εκεί, για να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις του Χαλιφάτου στην τουρκική «ζώνη ασφαλείας», και κάποιοι άλλοι θα μας έρθουν πεσκέσι στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η εισβολή της Τουρκίας βασίζεται σε μια εντελώς σαθρή νομιμοποιητική βάση: «Κινδυνεύουν τα νότια σύνορά μου, υπάρχει συνεχής προσφυγική ροή, οπότε μπουκάρω και δημιουργώ μία ζώνη ασφαλείας ως “μαξιλάρι” για να εγκαταστήσω φίλα προσκείμενους πληθυσμούς». Μόνο που, αν τέτοιου είδους καταστάσεις δικαιολογούσαν και επέτρεπαν μονομερείς στρατιωτικές δράσεις, η Ελλάδα έπρεπε να έχει εισβάλει 5-6 φορές στην Αλβανία κατά τη δεκαετία του 1990.
Η Τουρκία ποδοπατά το διεθνές δίκαιο και την κοινή λογική. Το ίδιο κάνει και στη γειτονιά μας. Γιατί όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν επιχειρεί τον παραλληλισμό; Γιατί δεν πρωτοστατεί στην εκστρατεία κατά της εθνοκάθαρσης των (φίλων και συμμάχων) Κούρδων της Συρίας, φανερώνοντας το πραγματικό πρόσωπο της γειτονικής χώρας;
Θα σας πω εγώ γιατί. Γιατί το ίδιο κάνει και η υπόλοιπη Ευρώπη, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, που έχει επιβάλει σιωπητήριο κι ας κάνει ότι… συγχύζεται η Μέρκελ εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας. Με το ζόρι έβαλαν τις «στρατιωτικές επιχειρήσεις» στη Συρία (γενικώς και αορίστως) στην ατζέντα του σημερινού Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων, μαζί με τις εξελίξεις στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και στη… Βενεζουέλα! Προτιμούν να συζητούν για την ανάγκη στήριξης στην αγαπημένη τους Ουκρανία και τα δύο νέα ευρωπαϊκά «πουλέν», τα Σκόπια και την Αλβανία.
Με το ζόρι θα ψελλίσουν και δυο λόγια περί επικείμενων κυρώσεων στην Τουρκία, που αφήνουν τον «σουλτάνο» αδιάφορο. Τον τρέμουν τον Ερντογάν που τους απειλεί με ορδές λαθροεισβολέων και το μόνο που ξέρουν είναι να τον κανακεύουν, ρίχνοντας υπογείως τις ευθύνες στον Τραμπ.
Κι αντί η Ελλάδα να τους ξεμπροστιάσει και να τους εκθέσει μήπως τους δυσκολέψει να φερθούν τόσο πρόστυχα όταν έρθει η σειρά μας, προτιμά να κάνει το παγόνι, λες και αποτελεί ακόμη βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, χωρίς καμία αμφιβολία…
