Δεν αντιλαμβάνομαι, ειλικρινά, γιατί σοκάρονται κάποιοι στον ελληνικό μεταναστευτικό παράδεισο με τις εκδηλώσεις υπερηφάνειας και ομοψυχίας των Τούρκων που «χαιρετούν στρατιωτικά» τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας τους σε όλες τις άκρες της Γης. Δηλαδή τι ακριβώς περίμεναν; Να βρίζουν τον Ερντογάν που προασπίζει με τα όπλα ζωτικά τουρκικά συμφέροντα; Ή να μοιράζουν ροδοπέταλα στους Κούρδους, τραγουδώντας «make love, not war»;
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Προσωπικά κατάθλιψη και ένα είδος ενδόμυχου φθόνου μού προκαλεί αυτή η επίδειξη εθνικού φρονήματος από τους γείτονες που αποδεικνύουν ότι παραμερίζουν κάθε πολιτική διένεξη ή διαφορά όταν έρθει η ώρα να εμπλακεί η χώρα τους σε πολεμικές αναμετρήσεις. Με πάει πίσω, στη δική μας Ιστορία, μέρες που είναι, όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός συσπειρώθηκε πίσω από το ηρωικό «OXI» του «δικτάτορα» Μεταξά. Μόνο που τότε εμείς αμυνόμασταν «υπέρ βωμών και εστιών». Ενώ οι Τούρκοι μπουκάρουν σε μια ξένη χώρα για να διασφαλίσουν τα νώτα τους με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα: «εθνοκάθαρση, εκτοπισμός, αντικατάσταση πληθυσμών».
Είναι ηγέτης πολύ μεγάλου διαμετρήματος, δυστυχώς για εμάς, ο Ερντογάν. Δεν λογαριάζει, δεν χαμπαριάζει και κυρίως δεν… μασάει. Προκαλεί δε βαρύτατη μελαγχολία η σύγκριση με τους δικούς μας ψοφοδεείς πολιτικούς τού σήμερα, που δεν τολμούν ούτε τις αναιδείς παρεμβάσεις του Αμερικανού πρέσβη να… αναχαιτίσουν.
Ο «σουλτάνος» καταρρίπτει ρωσικά μαχητικά, καγχάζει δημόσια με τις παλινωδίες του Τραμπ, χλευάζει και απειλεί την «ισχυρή» Ευρωπαϊκή Ένωση. Και έτσι κερδίζει πόντους στο εσωτερικό της πατρίδας του, αλλά και στο διεθνές στερέωμα, όπου όλοι τον αντιμετωπίζουν με δέος.
Μέχρι και νομιμοποιητική βάση για την απρόκλητη εισβολή στη Συρία τού πρόσφεραν οι ΗΠΑ αποδεχόμενες την… αναγκαιότητά της στη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός: «Αντιλαμβάνονται», λένε «τις νόμιμες ανησυχίες της Τουρκίας για την ασφάλεια στα νότια σύνορά της». Που της επιτρέπουν να προχωρήσει σε κατάληψη και ντε φάκτο απόσχιση μιας πλατιάς λωρίδας συριακού εδάφους.
Άλλο το μέγεθος της Τουρκίας, θα μου πείτε. Ωραία δικαιολογία, θα σας πω εγώ. Δηλαδή, όταν έρθει η σειρά μας, τι περιμένετε να κάνουν ο Ερντογάν και οι Αμερικανοί; Να μας λυπηθούν επειδή είμαστε μικροί και ανήμποροι;
Ας μην ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι μόνο ζήτημα συγκριτικής ισχύος η διαφορά νοοτροπίας στις πολιτικές ελίτ των δύο χωρών. Η Ελλάδα τού σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την περήφανη «φτωχομάνα» του 1940. Έχει μολυνθεί για τα καλά με το μικρόβιο του εθνομηδενισμού που ξεκίνησε αριστερόστροφα και σήμερα διαποτίζει οριζόντια ολάκερο το πολιτικό φάσμα.
Η λογική του διαρκούς «κατευνασμού», του νεοραγιαδισμού, του δωσιλογισμού πάσης φύσεως προς τους ξένους έχει πάρει πλέον διαστάσεις διακομματικού δόγματος «πολιτικής ορθότητας».
Μόνο που, αν έρθει ποτέ η απευκταία στιγμή να πάρουμε τα όπλα, θα μας στοιχίσει πολύ ακριβά.
Σε αντίθεση με τους Τούρκους που επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη ομοψυχία και στοιχίζονται πίσω από τον ηγέτη τους, ασχέτως αν πολλοί από αυτούς τον κατακρίνουν για τις αυταρχικές μεθοδεύσεις του, εδώ θα έχουμε μια οργανωμένη πέμπτη φάλαγγα πολιτικών, ολιγαρχών, δημοσιολόγων, θεατρίνων και «δικαιωματιστών» πάσης φύσεως να υπονομεύουν την εθνική προσπάθεια. «Μη στέλνετε τα παιδιά μας στον πόλεμο, συνεκμετάλλευση και όχι κανόνια στο Αιγαίο» θα είναι το κεντρικό σύνθημα.
Το έδαφος ήδη προετοιμάζεται και οι αντιστάσεις κάμπτονται γιατί ο ενδοτισμός και η προδοσία παίρνουν τον μανδύα του «πολιτικού ρεαλισμού». Φανταστείτε να υπήρχε Έλληνας πολιτικός που να πρότεινε τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» στη Βόρειο Ηπειρο για την προστασία της μειονότητας. Θα τον είχαν στείλει στου Γουδή με ανάποδη διαδικασία, ως προδότη πολεμοκάπηλο.
Εδώ έχουμε φτάσει να παρακαλάμε ως εθνικοί μαζοχιστές για την ταυτόχρονη έναρξη ενταξιακής πορείας των Σκοπίων και της Αλβανίας, μη τυχόν και χάσει η ευρωπαϊκή κουρελού τέτοια τεφαρίκια.
Μπουκωνόμαστε με τα τουρκοσίριαλ των εθνικά ανάλγητων καναλαρχών, τις Οϊσέ και τις Φατιμά, τα «survivor made in Turkey», τις τουρκομπριζόλες του πάμπλουτου λιγδο-χασάπη, εσχάτως δε και την τουρκοενημέρωση σε πληρωμένες αποστολές Ελλήνων «δημοσιογράφων».
Τρίζουν τα κόκαλα του Γέρου, του Μελά και του Καλαποθάκη, αλλά ο Τούρκος «παραγωγός»-νταβατζής μάς κουνάει το δάχτυλο δηλώνοντας περήφανος για τον στρατιωτικό χαιρετισμό της Εθνικής του ομάδας.
Τι θα γιορτάσει η σημερινή πολιτική τάξη από τον ξεσηκωμό του 21; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει. Δεν το αφήνουν καλύτερα; Ας περιοριστούν σε κανένα μνημείο για μάρτυρες του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος κι ας βλέπουν με απαξίωση τους απέναντι να χαιρετούν στρατιωτικά. Σύντομα θα τους δουν και στο κατώφλι του σπιτιού τους…
