H συνάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη στο Μέγαρο Μαξίμου πέρασε μάλλον στα ψιλά της ειδησεογραφίας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ωστόσο, πέραν της γενικής έκπληξης -με δεδομένο το παρελθόν στις σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών-, εξάγονται, θεωρώ, ευρύτερα συμπεράσματα για τις σχέσεις της κυβέρνησης με την ελληνική επιχειρηματική τάξη και σε εθνική και σε γεωπολιτική κλίμακα.
Ο Σαββίδης δεν είναι ο μόνος που δείχνει να αποκαθιστά τη σχέση του με το Μαξίμου. Είναι και άλλοι. Σε εθνική κλίμακα έχει σημασία η συνάντηση γιατί ο Μητσοτάκης σταδιακά δίνει τόπο στην οργή σε όσα ειπώθηκαν (ο Ιβάν είχε προβλέψει σε συνέντευξή του στον νυν βουλευτή της Ν.Δ. Δημήτρη Μαρκόπουλο ότι ο Κυριάκος δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός), εκτιμά τα ανοίγματα που του γίνονται και προσεγγίζει. Δεν το κάνει εκ λόγων ευγενείας μόνον ή γιατί είναι άγγελος. Δεν είναι! Με αυτόν τον τρόπο κόβει το οξυγόνο του πολιτικού του αντιπάλου Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στη ΔΕΘ δείπνησε μετά συζύγου στο «Makedonia Palace». Του κόβει την πρόσβαση στις δυνάμεις της αγοράς. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας επιχειρηματικές αντιθέσεις, επιχείρησε στη ΔΕΘ να σχηματίσει παρατάξεις: «Από εδώ εμείς με τον Σαββίδη (το ξενοδοχείο του οποίου τότε ήταν απαγορευμένο για νεοδημοκράτες), με τον Κόκκαλη, με τον Βαρδή κ.λπ., και από εκεί εσείς με τον Λάτση, τη Γιάννα, τον Μαρινάκη» κ.ο.κ.
Δεν πάνε έτσι στον καπιταλισμό αυτά. Οι επιχειρηματίες δεν ταυτίζονται αενάως με κόμματα. Συμπορεύονται για κάποια διαστήματα, αλλά δεν ταυτίζονται. Και αν χρειαστεί, στρίβουν. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Από τη ΔΕΘ έως σήμερα έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Ιβάν έδειξε στην κυβέρνηση, αλλά και στον διεθνή παράγοντα ότι δεν αποτελεί «ρωσική κακόβουλη επιρροή». Θα μείνει στο λιμάνι -όπως είπε στον πρωθυπουργό-, αλλά μέχρις εκεί. Το μήνυμα εστάλη και προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και παραδόξως ελήφθη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, για τον οποίο λέγεται ότι βάζει διαρκώς βέτο ο γνωστός παράγων του Λιμανιού, παρά την ηλικία του παραμένει ένας υπολογίσιμος παίκτης λόγω και της Intrasoft. Χωρίς την τεχνογνωσία της ο ΕΦΚΑ, μια από τις βασικές βάσεις δεδομένων της Ελληνικής Δημοκρατίας (μαζί με τους ΑΦΜ, τα δημοτολόγια, το Κτηματολόγιο και τον ΑΜΚΑ), αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή και μαζί του το ασφαλιστικό σύστημα. Οι σχέσεις Μαξίμου – επιχειρηματία καταγράφουν συνεχή βελτίωση, παρά τα εμπόδια από το… Λιμάνι για τη συμμετοχή του στο Ελληνικό και τη συνεργασία της Intrasoft με τον ΟΤΕ. Δεδομένου ότι ο Πέτρος Κόκκαλης μετείχε ως ανεξάρτητος στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και δεδομένου ότι η Ν.Δ. είχε επιτεθεί προεκλογικώς στον επιχειρηματία με ανακοίνωσή της για τη μετοχική σύνθεση αριστερόστροφου τηλεοπτικού σταθμού, αντιλαμβάνεται κανείς τη μεταβολή. Μείον ακόμη ένας για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Λίαν εντυπωσιακή είναι και η βελτίωση των σχέσεων του Μαξίμου με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Προεκλογικώς, η σχέση του πρωθυπουργού με τις ηγεσίες της ήταν στο ναδίρ. Οι απόπειρες προσέγγισης στο παρελθόν κατέληξαν σε αμήχανα δείπνα, κατά τη διάρκεια των οποίων ο πρόεδρος της Ν.Δ. έμοιαζε τότε περισσότερο απορροφημένος στο κινητό παρά στην επικοινωνία με τους γύρω του. Δεδομένων και εδώ των ιστορικών διακυμάνσεων που έχουν καταγραφεί στις σχέσεις Κωνσταντίνου Μητσοτάκη – Βαρδή Βαρδινογιάννη (ο δεύτερος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εκλογή του το 1985 χωρίς να ακούσει ποτέ «ευχαριστώ»), αποτελεί εξέλιξη το λιώσιμο των πάγων. Η σχέση του πρωθυπουργού με την πρόεδρο της «ΕΛΠΙΔΑΣ» Μαριάννα Βαρδινογιάννη δείχνει εξαιρετική. Μίλησε και στην εκδήλωση για τα 2.500 χρόνια από τη Μάχη των Θερμοπυλών.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον, η σχέση Μητσοτάκη – Αγγελοπούλου και η παρουσία του σε εκδηλώσεις που οργάνωσαν οι επιχειρηματίες Ευάγγελος Μυτιληναίος και Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος. Η Γιάννα στο παρελθόν είχε πει μερικές καλές κουβέντες για τον Τσίπρα, και όχι μόνο. Αλλά η Αριστερά κοιτάζει το συμφέρον της· κάποιοι το 2015 την είχαν προειδοποιήσει γι’ αυτό, αλλά δεν εισακούστηκαν. Σήμερα, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, έχει ρόλο και μάλιστα προβεβλημένο. Ηγείται της Επιτροπής 2021.
Στην πραγματικότητα λοιπόν -ανακεφαλαιώνω- βρισκόμαστε μπροστά σε μια μείζονα μεταβολή, που σε αυτήν τη φάση (δεν ξέρω τι θα γίνει αν διατηρηθεί η απλή αναλογική) πλήττει δύο παίκτες με αντίθετα συμφέροντα: τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι εφεξής προνομιακός συνομιλητής συγκεκριμένου τμήματος της αγοράς. Και τον γνωστό παράγοντα του Λιμανιού, ο οποίος θεωρεί πως όλα πρέπει να αρχίζουν και να τελειώνουν σε αυτόν. Ο Κυριάκος λέει «όχι» και κατά βάση τον ενοχλεί. Ο Σωκράτης δεν έχει πια σουίτα στο Καραϊσκάκη, αλλά έχει πιάσει στασίδι στην εξουσία. Ο Σαββίδης δεν πήρε τα 60.000.000 της ΕΡΤ, αλλά κρατά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, συμμαχεί με τον Μυτιληναίο και γίνεται δεκτός μετά τιμών στο Μαξίμου, έχοντας εξασφαλίσει και την έγκριση τρίτων.
Ο Πάιατ δεν θα ξαναπεί με τη γνωστή προφορά του τη λέξη limani. Η διαπλοκή του ενός, όπως γράφω έναν χρόνο, δημιουργεί πάντοτε αντισυσπειρώσεις. Στο μεγάλο limani τώρα άρχισαν και το καταλαβαίνουν. Και όταν η Novartis «πάει στον κουβά» την άνοιξη, θα το εμπεδώσουν πλήρως. Τα συμφέροντα των πρωθυπουργών με τους επιχειρηματίες ίσως συγκλίνουν για ένα διάστημα -εν προκειμένω μέχρι την εκδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία-, αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου αποκλίνουν. Προσγείωσις.
