Έχω και άλλοτε σημειώσει από αυτή τη στήλη (21 Νοεμβρίου 2017, σελ. 12) ότι το έτος 1973 ήμουν επί πτυχίω φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών και…
- Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο
… με την ιδιότητα αυτή βρισκόμουν μέσα στο Αμφιθέατρο Σαριπόλων της σχολής τον Φεβρουάριο του ίδιους έτους επί δύο ημέρες, κατά την κατάληψη που είχε εκεί πραγματοποιηθεί προς διαμαρτυρία για την υποχρεωτική στράτευση συναδέλφων μας.
Κατέληγα δε στο άρθρο εκείνο ότι θεωρώ τα τότε γεγονότα της Νομικής Αθηνών σπουδαιότερα των γεγονότων του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου του ίδιους έτους.
Τούτο για τους εξής λόγους: α) Δύο μήνες μετά τα γεγονότα της Νομικής ξέσπασε το Κίνημα του Ναυτικού του Μαΐου του 1973, που απέδειξε ότι υπήρχαν σοβαρές διαφωνίες στους κόλπους τού τότε κρατούντος καθεστώτος, κυρίως εν σχέσει προς τη μακρά διάρκεια της έκτακτης -στρατιωτικής- διακυβέρνησης. β) Την 1η Ιουνίου του ίδιου έτους ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος αποφάσισε να επισπεύσει ραγδαία τις εξελίξεις: Κήρυξε διά συντακτικής πράξεως έκπτωτη τη μοναρχία, αντικατέστησε το πολίτευμα σε αβασίλευτη δημοκρατία, ανέθεσε τη διακυβέρνηση σε γενικά εκτιμώμενο πολιτικό πρόσωπο, τον Σπύρο Μαρκεζίνη.
Ο τελευταίος ανήγγειλε ότι θα διεξαχθούν κοινοβουλευτικές εκλογές τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους, 1974, ενώ διακήρυξε και ότι στις εκλογές εκείνες θα είναι νομιμοποιημένο προς συμμετοχή το ΚΚΕ, το οποίο τα μεταπολεμικά χρόνια ήταν εκτός νόμου! γ) Αμέσως μετά την εξέλιξη αυτή ανήγγειλαν (πρώτοι…) ότι θα κατέλθουν στις προκηρυχθείσες εκλογές ως αρχηγοί κομμάτων: Ο Γ. Ράλλης ως αρχηγός μιας «λάιτ» Δεξιάς, ο Η. Ηλιού ως αρχηγός μιας «λάιτ» Αριστεράς και ο Σπ. Μαρκεζίνης ως αρχηγός δεξιού μεν κόμματος, αλλά και «καλυπτικού» όσων ψηφοφόρων συμπαθούσαν μεν τον Παπαδόπουλο, αλλά δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν… αυτόν, αφού ο τελευταίος δεν μπορούσε (ούτε ήθελε) να μπει σε «κοινοβουλευτικό κάδρο»! δ) Ο κυριότερος, όμως, λόγος για τον οποίο τα γεγονότα της Νομικής Αθηνών θεωρώ ότι ήσαν σπουδαιότερα αυτών του Πολυτεχνείου είναι ότι εκεί δεν υπήρξε ούτε «από μακριά» αναρχικό στίγμα!
Αντιθέτως, είχαν συμπράξει: Δεξιοί (οπαδοί των Καραμανλή – Παν. Κανελλόπουλου, ακόμη και του βασιλιά…), κεντρώοι (οπαδοί των στελεχών της παλιάς Ένωσης Κέντρου, είτε ακολούθησαν μετά τον Α. Παπανδρέου είτε όχι), οπαδοί των δύο κομμουνιστικών ρευμάτων, του «ευρωκομμουνιστικού» (που κυβέρνησε τη χώρα από το έτος 2015 έως και τον Ιούνιο του 2019…) και του δογματικού ΚΚΕ, ακόμη και οπαδοί της Χριστιανικής Δημοκρατίας του εξαίρετου διανοουμένου και συγγραφέως Νίκου Ψαρουδάκη, αλλά και μέλη φοιτητικών σωματείων της Εκκλησίας, που ζητούσαν άμεση φιλελευθεροποίηση του τότε καθεστώτος…
Ε, λοιπόν, ενώ η Νομική Αθηνών οδήγησε τα πράγματα, με πρωτοφανή ομοψυχία, προς φιλελευθεροποίηση, ενώ προκηρύχθηκαν κοινοβουλευτικές εκλογές με σαφέστατη αμεσότητα, ενώ η κατάσταση δεν «έφερνε» καθόλου προς «αντιεξουσιαστικό κλίμα» και «μπαχαλάκηδες» της συμφοράς, μόνον λίγες ημέρες μετά τις εξελίξεις αυτές κάποιοι οργάνωσαν το «Πολυτεχνείο». Το οποίο, ήδη επί 46 χρόνια, διαμορφώνει στη χώρα μείζον «αναρχικό» πρόβλημα, ενώ έξι μόνο μήνες μετά την πραγματοποίησή του οδήγησε στην καταστροφή της Κύπρου και τράβηξε τις κουΐντες για να αρχίσει να παίζεται στη χώρα ευρύτερο εθνομηδενιστικό δράμα… Ποιοι έπαιξαν αυτό το δραματικό για τη χώρα παιχνίδι;
