Ποιο ακριβώς είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας;
- Από τον Βασίλη Βέργη
Αν ο Τσίπρας τέθηκε επικεφαλής της πορείας για το Πολυτεχνείο, λησμονώντας τι έλεγε όταν ήταν πρωθυπουργός υπέρ του Τραμπ, ή ότι η Aστυνομία… εμπνέεται από την «κανονικότητα – αναγκαστικότητα του ξύλου» και κοπανά όποιον νεαρό ή νεαρά εμφανίζεται στα πανεπιστήμια;
Να μείνουμε στην επικοινωνία, στη λεζάντα και την εικόνα ή να πάμε -επιτέλους- στην ουσία; Πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει ΜΕΤΡΟ σε τούτη τη χώρα; Γιατί περάσαμε από το ένα άκρο της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία αρνιόταν να βάλει τάξη στις ακρότητες των μπαχαλάκηδων και του Ρουβίκωνα, στο άλλο άκρο της σημερινής κυβέρνησης, η οποία επαναφέρει μέσα στα μούτρα μας το αστυνομικό κράτος.
Κι εμένα μου φάνηκε «κάπως», όταν είδα τον Αλέξη Τσίπρα στην κεφαλή της πορείας για το Πολυτεχνείο. Όχι, όμως, επειδή πιστεύω ότι κοροϊδεύει ή ότι θέλει να εκμεταλλευθεί πολιτικά το γεγονός. Με τσάτισε, γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λησμόνησε αρκετές φορές τις αριστερές του καταβολές όταν ΗΤΑΝ πρωθυπουργός.
Τότε, ναι, θα είχε μεγάλη αξία αν είχε μπει στην κορυφή της πορείας και πήγαινε να διαδηλώσει στην αμερικανική πρεσβεία. Τώρα που το έπραξε, απλά δικαιούνται όλοι οι ψηφοφόροι του (κυρίως εκείνοι που υπήρξαν ψηφοφόροι του και τον περασμένο Ιούλιο αποχώρησαν) να τον ρωτήσουν «Πού ήσουν, Αλέξη, όταν έπρεπε να κάνεις πράξεις αυτά που είχες υποσχεθεί;». Δεν θεωρώ, όμως, ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι αν ο Τσίπρας (ξανα)θυμήθηκε τώρα το Πολυτεχνείο, αλλά αν, ως πολιτικός -και, πολύ περισσότερο, ως πρωθυπουργός-, πορεύτηκε με βάση τις ΑΡΧΕΣ και τις ΑΞΙΕΣ που διαχρονικά πρεσβεύει η κορυφαία λαϊκή εξέγερση στη χώρα τον τελευταίο μισό αιώνα.
Δεν θεωρώ επίσης ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι αν ο Μητσοτάκης προτιμά να βλέπει στο Λονδίνο τένις ή να περνά τα Σαββατοκύριακά του στα Χανιά, όταν το σίδερο στην πρωτεύουσα «καίει», αλλά γιατί δεν «μαζεύει», επιτέλους, υπουργούς του, σαν τον Βορίδη. Ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ότι «επιστροφή στην κανονικότητα» σημαίνει δικαίωμα στην Αστυνομία να δέρνει αδιακρίτως.
Ας συμβουλέψει ο Μητσοτάκης τον Βορίδη ότι «αναγκαστικότητα στο ξύλο» (άλλη πάλι και τούτη η… ελληνικούρα!) θρέφεται μόνο σε μυαλά, τα οποία έχουν μεγαλώσει θεωρώντας ότι αυτό βγήκε από τον (δικό τους) παράδεισο. Και η διαδρομή του Μάκη Βορίδη στο παρελθόν έχει, ως γνωστόν, τέτοιους «παραδείσους»… Όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, όχι θεατής, και πρέπει να τον επαναφέρει στην τάξη.
Έχω γράψει αλλεπάλληλες φορές ότι από την Ελλάδα της «μούγκας», της απαγόρευσης και του χωροφύλακα προ 1981, φτάσαμε δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα της ασυδοσίας και του εξευτελισμού των πάντων, κυρίως μέσω social media. Η δημοκρατία, όμως, δεν καταλύεται μέσω αστυνομικού κράτους. Αυτά που γίνονταν στο παρελθόν δεν πρόκειται να επιστρέψουν, όσο κι αν κάποιοι το επιθυμούν. Και ανάποδα διαβάζεται, βεβαίως, αυτό:
Οι «μπαχαλάκηδες» δήθεν πολιτικής συνείδησης δεν έχουν κληρονομήσει κανένα δικαίωμα να μετατρέπουν την Αθήνα σε οικόπεδό τους και να την καίνε όποτε γουστάρουν. Όταν επιχειρούν να το κάνουν, πρέπει να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες του νόμου.
Υπάρχει, όμως, μια λέξη για όλα αυτά: «μέτρο». Δύσκολη η εφαρμογή του στη χώρα μας, αλλά αναγκαία συνθήκη. Και αυτό το μέτρο είναι υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης.
Η οποία, προφανώς, πήρε ένα μήνυμα από τη μαζικότητα της πορείας για το Πολυτεχνείο σχετικά με το πώς «εκφράζονται» οι νέοι (και όχι μόνο), όταν νιώθουν ότι το χέρι της εξουσίας επιθυμεί να (ξανά) πέσει πάνω στον σβέρκο τους…
