Το λεγόμενο «Μεταναστευτικό / Προσφυγικό» αποτελεί σήμερα το μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία, αφού απειλεί να τινάξει στον αέρα τις κοινωνικές δομές της πατρίδας μας και να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεσή της.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Το πρόβλημα προϋπήρχε φυσικά, αλλά το τελευταίο διάστημα δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι επιχειρήθηκε ο συναισθηματικός εκβιασμός των πολιτών, με αφορμή τις εχθροπραξίες στη Συρία εκβιασμός, που συνεχίζεται και τώρα, μετά τη λήξη των μαχών, με το θέμα των ασυνόδευτων ανηλίκων.
Και στις δύο περιπτώσεις επιχειρήθηκε να αμβλυνθούν οι επιφυλάξεις των πολιτών μέσω των ταλαιπωρημένων οικογενειών ή των παιδικών προσώπων από περιοχές που σπαράσσονταν από πολεμικές συγκρούσεις.
Δεν σας κρύβω ότι αναρωτήθηκα αρκετές φορές μήπως οι επιφυλάξεις και οι φοβίες που εισέπραττα από ανησυχούντες συμπολίτες μου ήταν υπερβολικές και διόγκωναν ένα πρόβλημα, δίνοντάς του εξωπραγματικές διαστάσεις.
Μια απλή επίσκεψη σε περιοχές όπου αυτοί οι άνθρωποι εγκαθίστανται (νησιά, χώροι φιλοξενίας, αλλά και ανεξέλεγκτα παντού πλέον στη χώρα), αλλά και η αναδίφηση στον μη ελεγχόμενο, ακόμη, χώρο του διαδικτύου, όπου αναρτώνται μαρτυρίες και εικόνες από μια σκληρή πραγματικότητα, είναι αρκετά για να μας πείσουν για το ακριβώς αντίθετο, ότι, δηλαδή, στην ουσία πρόκειται για τις πτυχές ενός πολυδαίδαλου σχεδίου εποικισμού, του οποίου οι τραγικές μορφές των λίγων πραγματικών προσφύγων και των ακόμη λιγότερων ασυνόδευτων παιδιών είναι απλώς το πρόσχημα για την αποδοχή του. Η μη φύλαξη των συνόρων, οι ιδεοληψίες περί ανοιχτών κοινωνιών, η αστυνόμευση της σκέψης και της ελεύθερης έκφρασης αποτελούν τα μέσα για την υλοποίησή του.
Δεν θέλω να αναλωθώ σε συνωμοσιολογίες, διότι αυτές χρησιμοποιούνται συνήθως για την απαξίωση των συνωμοσιών, όπως συμβαίνει και με διάφορες άλλες ανόητες πρακτικές που μετατοπίζουν το ενδιαφέρον σε ανούσιες και γελοίες συζητήσεις. Τι μπορούμε, όμως, να κάνουμε για όλα αυτά; Καταρχάς, να δούμε το πρόβλημα στις πραγματικές διαστάσεις του.
Στη συνέχεια, να μιλήσουμε για τα αυτονόητα: για την ανάγκη φύλαξης των συνόρων, για τη φροντίδα της ασφαλούς επιστροφής των ανθρώπων αυτών στις πατρίδες τους, αφού αυτές είναι ασφαλείς είτε στο σύνολό τους είτε στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους (ακόμη και στη Συρία και στο Αφγανιστάν. Αυτό εξάλλου προβλέπεται και στον νέο νόμο περί διεθνούς προστασίας που ψηφίστηκε στις 31 Οκτωβρίου από τη Βουλή), αλλά και για την προσπάθεια επανασύνδεσης όσων ανηλίκων μπορούν να δώσουν στοιχεία για τις οικογένειες και τον τόπο διαμονής τους με τους δικούς τους ανθρώπους, προκειμένου να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον πολιτισμικά και κοινωνικά οικείο.
Στο κάτω κάτω της γραφής, μια πραγματικά ανθρωπιστική προσέγγιση στο θέμα αυτήν ακριβώς την πρακτική πρέπει να ακολουθήσει και όχι να εγκλωβίζει ανθρώπους σε ξένα και μη οικεία πολιτισμικά και κοινωνικά περιβάλλοντα ή να ενθαρρύνει τυχοδιωκτικά στοιχεία να εξακολουθούν να εισέρχονται παράνομα στη χώρα.
Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους, διότι σίγουρα δεν είναι ανάληψη ευθύνης η εικόνα ενός πρωθυπουργού που μυξοκλαίει ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών επειδή δεν εισακούστηκε η έκκλησή του για τα ασυνόδευτα από τους εταίρους μας στην Ε.Ε. ούτε η υποκριτική ανάληψη των σχετικών αρμοδιοτήτων από το Γραφείο του Πρωθυπουργού.
Για όλα αυτά πρέπει να πιεστεί η κυβέρνηση, ώστε να αρθεί με υπευθυνότητα ενώπιον των προκλήσεων, αλλά και ενώπιον των ευθυνών της απέναντι στους πολίτες, και όχι απλά μετακυλίοντάς τες οργανωτικά στους αυτοδιοικητικούς οργανισμούς της χώρας.
