Εξεπλάγησαν δυσάρεστα παλαιοί φίλοι για την αυστηρή κριτική που άσκησε η εφημερίδα μας στην πρόεδρο της «Επιτροπής για το 2021» Γιάννα Αγγελοπούλου με αφορμή την αποστροφή της για την «ανθρωπιστική καταστροφή του Μικρασιατικού».
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Γνωρίζοντας ότι εκτιμώ την Αγγελοπούλου από την εποχή της συνεργασίας μας στον «Ελεύθερο Τύπο» έπεσαν από τα σύννεφα οι άνθρωποι. Η απάντηση είναι ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη. Εξακολουθώ να την εκτιμώ. Στη συνεργασία μας ήταν σπαθί και, όπως έχω πει κατ’ επανάληψιν, η πορεία του ελληνικού Τύπου θα ήταν άλλη αν, πρώτον, η Αγγελοπούλου δεν πολιτευόταν με το «γινάτι», δεύτερον, δεν υπέκυπτε στον πόλεμο που της είχαν κηρύξει οι παλαιοί εκδότες και δεν αποσυρόταν από την ενημέρωση.
Πολεμήθηκε, ναι, αλλά και παρέδωσε τα όπλα δε. Αν είχε μείνει θα είχε τραβήξει τον ανταγωνισμό προς τα πάνω και θα είχαμε γλιτώσει τα ιδιωτικά μονοπώλια. Ωστόσο, η αξιολόγηση των δημόσιων προσώπων δεν γίνεται με τα συναισθήματα, αλλά με τη λογική. Διαβάζοντας την ομιλία της και παρακολουθώντας τις πρώτες κινήσεις της στην προεδρία σχηματίζω την άποψη ότι η κυρία Αγγελοπούλου αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο εορτασμού για το 2021 αγνοώντας πλήρως την ατμόσφαιρα κατά την οποία θα εξελιχθεί το εγχείρημά της. Και αν κρίνω ακόμη και από τους τόπους όπου διεξήχθησαν οι πρώτες συνεδριάσεις της επιτροπής της, δεν έχει και κανέναν γνώστη των εξωτερικών να τη συμβουλεύει. Να της παρουσιάζει το καθημερινό βαρομετρικό χαμηλό στις εξωτερικές υποθέσεις μας.
Ρισκάρω δε την πρόβλεψη ότι αν συνεχίσει με την ίδια αμεριμνησία και ανεπανόρθωτα θα εκτεθεί, αλλά και τη θετική εικόνα που τη συνοδεύει από το 2004 θα θολώσει.
Εξηγούμαι: Η κυρία Αγγελοπούλου επέλεξε να μιλήσει ως ουδέτερος τρίτος για την «ανθρωπιστική καταστροφή του Μικρασιατικού» την ημέρα που:
α) τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη πέταξαν σπάζοντας το φράγμα του ήχου σε πεντακόσια μέτρα ύψος πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων της Παναγιάς, της Ρω, του Φαρμακονησίου, του Αγαθονησίου και άλλων νησιών του Αιγαίου μας.
β) ο Ερντογάν έκανε επίδειξη στρατιωτικού οπλισμού made in Turkey στα ελληνοτουρκικά σύνορα (τεθωρακισμένα στον Έβρο) και οπλισμένου drone στο αεροδρόμιο Λευκονοίκου στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.
γ) στελέχη του τουρκικού εθνικιστικού κόμματος Μπαχτσελί κομπορρημονούσαν και πάλι ότι «σας πετάξαμε στη θάλασσα το 1922».
Όταν λοιπόν έχεις ξυπνήσεις σε μια τέτοια μέρα δεν πας στο «Χίλτον» να μιλήσεις ψυχρά, με αγγλική ορολογία σε μετάφραση, ως ουδέτερος τρίτος για την «ανθρωπιστική καταστροφή της Σμύρνης», ως διπλωμάτης του ΟΗΕ. Και αν η κυρία Αγγελοπούλου δεν ήταν πατριώτισσα αλλά καμιά διεθνίστρια, ταγάρι πρώτης, να το καταλάβαινα. Δεν θα έγραφα λέξη. Αλλά επειδή ξέρω πόσο βαθιά Ελληνίδα είναι, απορώ για το βάθος της ανοησίας εκείνου που έβαλε στο στόμα της τέτοια κουβέντα.
Η ατμόσφαιρα, όμως, υπό την οποία θα εξελιχθεί το φιλόδοξο εγχείρημά της δεν θα κριθεί σε μια μέρα. Θα κριθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020. Από τη γεύση που θα αφήσουν τα ελληνοτουρκικά το 2020 θα κριθεί ο εορτασμός του 2021. Αν θα γίνει ο εορτασμός του 2021. Το να είσαι συντηρητικός και να κρατάς μικρό καλάθι, λοιπόν, ανιχνεύοντας τον ορίζοντα δεν είναι λάθος. Τον εαυτό σου προστατεύεις και τη χώρα. Ναι, τη χώρα. Διότι σκεφτείτε τι γέλια θα ρίχνουν οι απέναντι αν τις ώρες που έχουν βάλει κάτω χάρτες του Αιγαίου και σχεδιάζουν πώς θα παραβιάσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μαθαίνουν ότι στην Αθήνα δεν υπερασπιζόμαστε την ιστορία μας, κάνουμε σχέδια να τους καλέσουμε στη… χαρά μας και τους λέμε «ε, δεν έγινε και τίποτε στη Σμύρνη, μια “ανθρωπιστική καταστροφή”».
Χώρος για ουδετεροπατρία δεν υπάρχει! Η κυρία Αγγελοπούλου πρέπει να καταλάβει ότι το 2020 δεν θα συζητάμε για την ιστορία όπως φαντασιώνονται μερικοί δίπλα της που θέλουν να την παρασύρουν ώστε να μιλήσουμε αντικειμενικά για τα «εγκλήματα του Ελληνικού Στρατού το 1922» (θέση που δεν είναι δική μας, αλλά των Τούρκων – βλέπε τελευταία ανακοίνωση τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών για το Ποντιακό). Το 2020, που είναι προπαρασκευαστική χρονιά του 2021, αντί να μιλάμε για την ιστορία, ίσως και να ζήσουμε την ιστορία! Εάν έχει ένα έργο, λοιπόν, η «Επιτροπή 2021» στη μεταβατική και επικίνδυνη χρονιά του 2021, είναι να αγκαλιάσει τον λαό και να θυμάται με τρόπο που να συσπειρώνει. Να θυμάται από πού ξεκινήσαμε.
Στη θέση της την πρώτη ολομέλεια θα την έκανα είτε στο Ναύπλιο είτε στο προαύλιο του Μητροπολιτικού Ναού της Αίγινας, όπου ορκίστηκε ο Καποδίστριας. Ή, αν δεν επιθυμούσε εκτός λεκανοπεδίου, στην αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως αυτό ιδρύθηκε μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, στην οδό Θόλου, στην Πλάκα. Εγκατάσταση που διατέθηκε για διαμονή ακόμη και σε πρόσφυγες της Μικρασίας. Ένα σωρό ιστορικά κτίρια συνδεδεμένα με την Εθνεγερσία υπάρχουν στην Αθήνα, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σε ξενοδοχείο βρήκε να πάει;
Στη θέση της, επίσης, αντί για άφθονη θεωρία, όπως διαπίστωσα ότι έχει ο προγραμματισμός της, θα επιχειρούσα να πω στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κοινωνικές ομάδες, ο ρόλος των οποίων δεν φωτίζεται επαρκώς από την ιστορία μας: Στους Αγιορείτες, οι μονές των οποίων έσωσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία αλλά και κειμήλια προσωπικοτήτων, όπως του Ρήγα Βελεστινλή. Στους Πομάκους, που πολέμησαν με τον Ελληνικό Στρατό το 1940. Σε Μακεδόνες πεσόντες στον ίδιο πόλεμο, όπως ο Νικόλαος Γρόιος, παππούς του Νίκολα Γκρούεφσκι (αυτομόλησε ο πατέρας του στη γείτονα).
Στους κατοίκους της ακριτικής Κάσου, που εορτάζουν κάθε χρόνο τον Ιούνιο τη μαύρη επέτειο του «Πατημού», του ξεκληρίσματός τους από τους Οθωμανούς (πήγα το 2018 εκεί, εκφώνησα τον πανηγυρικό και όταν είδα άγαλμα του Βενιζέλου σε ερημική παραλία κατάλαβα!)
Στη θέση της θα έλεγα, επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ιερείς. Η Εκκλησία εκποίησε τα τιμαλφή της, τα καντήλια της, ό,τι περιουσιακό στοιχείο είχε για να εξασφαλίσει χρήματα και να θρέψει τον πληθυσμό της Αθήνας στον λιμό της Κατοχής. Οι ιδέες, ενδεικτικές. Δεν ελπίζω, όμως. Τις καταθέτω για την ιστορία. Η κυρία Αγγελοπούλου από τα πρώτα της βήματα φαίνεται ότι κάνει τα ίδια λάθη που έκανε και στον «Ελεύθερο Τύπο»: Αντιπαθεί το κοινό της και αναζητά ένα ιδεατό για να του επιβάλλει «αλήθειες» που το προσβάλλουν. Δεν θα το βρει.
