Ο υπογράφων θα επικαλεσθεί την πείρα του, που εκτείνεται σε χρονική περίοδο 40 χρόνων, για να εκφράσει από τη στήλη την οπτική του ως προς τα κριτήρια που (νομίζω ότι…) επικράτησαν στο σκεπτικό του πρωθυπουργού, ώστε να επιλέξει δευτερογενώς ένα μέλος του δικαστικού προσωπικού του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) ως υποψήφιο για την αρχηγία του κράτους.
- Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο
Λήγοντος του 2019, η κυβέρνηση προχώρησε στην, κατά την αντίληψή μου, πολιτική κίνηση να επιζητήσει δικαστική απόφαση-πιλότο από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς το ενδεδειγμένο ή μη (και για χρονικές περιόδους δημοσιονομικώς κρισιμότατες…) της καταβολής αναδρομικών σε εκατομμύρια πολίτες, λόγω της δραματικής ανατροπής των δικαιωμάτων τους από τις αξιοθρήνητες μνημονιακές μαχαιριές της τελευταίας δεκαετίας.
Η «πατάτα» είναι η πιο καυτή στα χέρια της κυβερνήσεως (μετά, βεβαίως, την αναμφισβήτητη πρωτιά της «πατάτας» του Μεταναστευτικού, που έριξε στα χέρια της η συμπαιγνία βορειοδυτικών «συμμάχων» με τον Ερντογάν…).
Το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι το κατεξοχήν δικαστήριο που έχει συμπαρασταθεί θερμά και ανεξάρτητα στους Έλληνες εν μέσω της μνημονιακής λαίλαπος, «τσούζοντας» προλαβούσες κυβερνήσεις… Συνήθως δε το στενό Δημόσιο δεν προσφεύγει στο ΣτΕ προς έκδοση δικαστικών αποφάσεων, αλλά προς αναζήτηση τυπικών εγκρίσεων.
Δικαστικές αποφάσεις από το ΣτΕ επιζητούν κατά πλήρη σχετική δικαιοδοτική προστασία κυρίως θιγόμενα από πράξεις της εκτελεστικής Αρχής ανεξάρτητα φυσικά και νομικά πρόσωπα. Αυτός είναι ο συνταγματικός προορισμός του Συμβουλίου της Επικρατείας. Γι’ αυτό ακριβώς συνεστήθη από τις αρχές ήδη του 20ού αιώνα. Πρόκειται, κατ’ αλήθεια, για Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι την τυχόν αντισυνταγματικότητα νόμων και κρατικών αποφάσεων είναι δυνατόν να διαπιστώσουν («παρεμπιπτόντως» όπως έχει οριοθετηθεί επιστημονικά) και άλλα -ανώτερα και κατώτερα- δικαστήρια…
Λοιπόν, ο πρωθυπουργός ήξερε ότι επί της αντισυνταγματικότητος των μνημονιακών περικοπών των συντάξεων και άλλων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών την τελευταία δεκαετία έχουν αποφανθεί τόσο το ΣτΕ (ιδίως στις κεφαλαιώδεις αποφάσεις του έτους 2015…) όσο και έτερα, ανώτερα και κατώτερα, δικαστήρια της χώρας. Φαίνεται έτσι ότι αποφάσισε να κινηθεί «μελετημένα», επιστρατεύοντας εμμέσως (διά του απολύτως μη ανεξάρτητου ΕΦΚΑ…) την Ολομέλεια του ΣτΕ σε ειδική και καθολική δίκη, επειδή φοβήθηκε ενδεχόμενη έκδοση σωρείας αποφάσεων για καταβολές αναδρομικών
Φοβούμαι, δηλαδή, ότι ο κ. Μητσοτάκης βρήκε λύση «από σπόντα» στο ζήτημα της Προεδρίας της Δημοκρατίας: να «κολακεύσει» εξωδικαστικώς τους συμβούλους-μέλη της Ολομέλειας του ΣτΕ, επιλέγοντας μνημονιακή συνάδελφό τους ως αρχηγό του κράτους (!) εν μέσω προϊούσης εξελίξεως της σοβαρότατης διαδικασίας συζήτησης και απόφασης επί της πιλοτικής δίκης για βαρύτατα δημοσιονομικά κόστη.
Ίσως στοχεύει να επιτύχει ευνοϊκή ψήφο των συμβούλων του ανώτατου δικαστηρίου επί του δημοσιονομικού ογκολίθου, εφόσον είναι ευνόητο ότι επί ικανό διάστημα οι συμμετέχοντες στην Ολομέλεια θα τελούν υπό αισθήματα συγκινήσεως και ευαισθησίας έναντι του πρωθυπουργού, διότι ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε ως αρχηγό του κράτους μιαν ευνοϊκή προς τις ευρω-μνημονιακές δεσμεύσεις συνάδελφό τους, έστω και εφεξής απουσιάζουσα από τη διαδικασία και μη δυναμένη να επηρεάσει ουδόλως και κανέναν… Πιθανώς, βεβαίως, να κάνω λάθος…
Νομίζω, όμως, ότι τέτοιας σημασίας πολιτικές αποφάσεις, αφορώσες, μάλιστα, την επιλογή ενός δικαστού ρουτίνας ως υποψήφιου Προέδρου της χώρας, καλό θα ήταν να λαμβάνονταν σε χρόνο απολύτως ανύποπτο…
