Ολοένα συχνότερα τον τελευταίο καιρό, και ιδιαίτερα μετά από τη σαφή εκδήλωση αποδοχής – συμπάθειας-αναγνώρισης-σεβασμού, αλλά και θαυμασμού, του Ντόναλντ Τραμπ προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν, διερωτώμαι πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αυτό το άσβεστο (όσο φυσικά και ανεγκέφαλο) μίσος εναντίον Πούτιν και Ρωσίας ορισμένης κατηγορίας συμπατριωτών.
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Το πιθανότερο είναι ότι οι επί μέρους ερμηνείες, αυτής της φαιδράς κατάστασης, λειτουργούν σωρευτικά και όχι μεμονωμένα.
* Να αρχίσω με τη λατρεία τους προς τον κ. Μητσοτάκη, γιατί ναι αυτή υφίσταται ακόμη, παρότι φθίνουσα, σε παράλληλη φορά με τα ποσοστά αποδοχής του. Το μίσος εναντίον της Ρωσίας αποδεικνύει, στο μυαλό αυτής της μειοψηφίας, “πολιτική καθαρότητα και πιστότητα στον Πρωθυπουργό”.
* Να προχωρήσω προς την ταύτιση της Ρωσίας με τον κομμουνισμό, που εξυπακούεται ότι ουδεμία σχέση υφίσταται πλέον μεταξύ τους Αλλά πως να εισχωρήσει στον εγκέφαλο αυτής της μειοψηφίας το γεγονός ότι η διάκριση δεξιάς και αριστεράς ανήκει στο παρελθόν, αφότου σαρώνουν την υφήλιο οι μη συστημικές κυβερνήσεις;
* Μια τρίτη πιθανή εξήγηση αυτού του παροξυσμού μίσους, εναντίον της Ρωσίας, είναι και η ουτοπία περί της δημοκρατίας (που, τελικά, και όπως είναι γνωστό, πουθενά δεν είναι καθαρή). Με βάση αυτήν την ουτοπία, ο Πούτιν κατηγορείται ως δικτάτορας ενώ ο Ζελένσκι θαυμάζεται ως δημοκράτης!
*Μια τέταρτη ερμηνεία αυτής της βαθιά παθολογικής κατάστασης, θα πρέπει ίσως να αναζητηθεί στην πεποίθηση αυτής της κατηγορίας ανθρώπων, ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Χωρίς, φυσικά, να είναι σε θέση να εξηγήσουν τι, ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η πλευρά.
*Τέλος, αυτή η υστερία μίσους, εναντίον του Πούτιν ως εισβολέα, που κάτω από ομαλότερες συνθήκες θα προκαλούσε την ανάγκη διεξοδικών εξηγήσεων, σχετικά με το ρόλο της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας, είναι οπωσδήποτε απαράδεκτη, όσο και εξαιρετικά επικίνδυνη, από εθνική πλευρα. Πράγματι, η Ρωσία έχει ήδη, επισήμως, δηλώσει ότι θεωρεί την Ελλάδα εχθρική χώρα. Ερωτάται, συνεπώς, αν αυτοί οι θερμοκέφαλοι, που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι, στη νέα διεθνή τάξη, ο ρόλος της προβλέπεται εφεξής ηγετικός, έχουν συνειδητοποιήσει το πόσο πολύ βλάπτουν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Η Ελλάδα, δυστυχώς έχει ελάχιστους συμμάχους. Το να προκαλούμε, συνεπώς, με την ακατανόητη, όντως, συμπεριφορά μερικών εξ ημών, μια μεγάλη δύναμη, που είναι και η νικήτρια του πολέμου, και που σίγουρα θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο διεθνές προσκήνιο, μόνο με αβυσσαλέα ελαφρότητα μπορεί να ερμηνευτεί.
Και να προσθέσω, τέλος, όχι το λιγότερο σημαντικό. Ότι, δηλαδή, όσοι αρέσκονται να κατονομάζουν τον Πούτιν με απαράδεκτες εκφράσεις, συνήθως, λησμονούν να αναφερθούν και στην Κύπρο, που όπως είναι γνωστό, έχει υποστεί άγρια εισβολή, πριν από 52 χρόνια, από τους Τούρκους, και που ανενόχλητοι κατέχουν το 37% του νησιού.
Ωστόσο, οι δικοί μας Ρωσοφάγοι έχουν δάκρυα μόνο για την Ουκρανία.
