H 40χρονη παραολυμπιονίκης, Μαριέκε Βέρβορτ έπασχε από μία ανίατη ασθένεια των μυών. Ο πόνος άρχισε να γίνεται αφόρητος και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της…
Έτσι, το πρωί της Τρίτης, η βελγίδα παραολυμπιονίκης έδωσε τέλος στη ζωή της μέσω ευθανασίας. Είχε κερδίσει ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο στους παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 και άλλα δυο μετάλλια στους παραολυμπιακούς του Ρίο το 2016.
Η ευθανασία είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2008. Η Βέρβορτ είχε υπογράψει όλα τα απαραίτητα έγγραφα προκειμένου όταν έρθει η ώρα η ζωή της θα είναι αφόρητη να τελειώσει.
Σε μια συνέντευξή της στους Παραολυμπιακούς στο Ρίο η 40χρονη Μαριέκε είχε περιγράψει την ζωή της με μελανά χρώματα. Μίλησε για τους αφόρητους πόνους για τις άγρυπνες βραδιές με τους δικούς της ανθρώπους να ξενυχτούν στο πλευρό της και πως ο αθλητισμός την κρατούσε ζωντανή.
«Είναι πολύ σκληρά όλα αυτά για το σώμα μου», είχε πει το 2016. «Σε κάθε προπόνηση υποφέρω από τους πόνους. Το να προπονούμαι όμως και να ανταγωνίζομαι είναι για μένα σαν φάρμακο. Έτσι διώχνω τους φόβους μου».
Η Βέρβορτ ήταν υπέρμαχος της ευθανασίας. «Φοβάμαι πολύ αλλά συμπληρώνοντας τα έγγραφα για την ευθανασία με κυρίευσε μια ανεξήγητη ηρεμία. Είναι αρκετό για μένα να έχω αυτά τα χαρτιά», έλεγε η ίδια.
Η Βέρβορτ εκτός από τους αφόρητους πόνους, πάθαινε επιληπτικές κρίσεις και μάλιστα σε μια από αυτές την ώρα που μαγείρευε στην κουζίνα του σπιτιού της της χύθηκε καυτό νερό στα πόδια της με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί για 4 ολόκληρους μήνες.
Έτσι μπήκε στην ζωή της ο Ζεν το πιστό και αγαπημένο της λαμπραντόρ, το οποίο ήταν έτσι εκπαιδευμένο ώστε να την φροντίζει και να την προειδοποιεί όταν θα πάθαινε κρίση. Ήταν εκείνος που της έβγαζε τις κάλτσες της από το συρτάρι, που την βοηθούσε να μεταφέρει τα ψώνια. «Όταν είναι να πάθω επιληπτική κρίση με προειδοποιεί μια ώρα πριν», είχε πει η Μαριέκε. Προσπαθούσε να παρατείνει την ζωή της και να αναβάλλει την ευθανασία. Ζούσε τις λίγες στιγμές χωρίς πόνο και τις απολάμβανε σα να ήταν οι τελευταίες.
Η Μεριέκε Βέρβορτ ήθελε να την θυμούνται σαν μια γυναίκα που πάντα γελούσε. Περιγράφοντας πως θα αισθανόταν τις τελευταίες στιγμές της είχε πει: «Αισθάνομαι διαφορετικά για τον θάνατο σήμερα απ’ ότι πριν από λίγα χρόνια. Για μένα πλέον ο θάνατος είναι κάτι σαν να σε κοιμίζουν πριν την επέμβαση αλλά να μην ξυπνάς ποτέ. Για μένα είναι κάτι γαλήνιο».
