Γεννήθηκε προπονητής, έγινε αυτοκράτορας

Γράφει ο Β. Γαλούπης

Πολύ πριν το αθλητικό σύμπαν ανακαλύψει τον αντισυμβατικό σταρ Ζοζέ Μουρίνιο, η Ελλάδα είχε τον δικό της. Χρόνια προτού ο επαγγελματισμός και ο πρωταθλητισμός χτυπήσουν για τα καλά την πόρτα του αθλητισμού στη χώρα μας, ο Γιάννης Ιωαννίδης ζούσε κι ανέπνεε για το παιχνίδι, αλλά και για τη νίκη, που ήταν «πάνω απ’ όλα».

Ο «ξανθός» δεν ήταν από τους ανθρώπους που χάνονταν από την κοινωνική ζωή. Ως παίκτης, μετά ως προπονητής, αργότερα ως βουλευτής και ως υφυπουργός ήταν πάντα ελκυστικός για τα φώτα της δημοσιότητας. Για δεκαετίες βρισκόταν στα πράγματα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Ακόμα και με μια συνέντευξή του μπορούσε να απασχολήσει και να συζητηθεί, αφού πάντα τα έλεγε έξω από τα δόντια. Τα τελευταία χρόνια, όμως, δεν εμφανιζόταν. Οσοι ρωτούσαν ανθρώπους του περίγυρού του τι συμβαίνει μάθαιναν ότι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ταλαιπωρούσε. Ηταν η στιγμή που «έσπαγαν» ακόμα και όσοι κατά καιρούς είχαν βρεθεί απέναντί του.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν μόνο ένας πανάξιος προπονητής που κατάφερε να βάλει τη σφραγίδα του σε όποιον πάγκο κι αν κάθισε, περνώντας τη νοοτροπία της νίκης στους παίκτες του σε εποχές που το μπάσκετ δεν είχε τη σημερινή δυναμική. Ηταν κι ένας άνθρωπος με στομάχι «πέτρα». Δεν φοβόταν να δείξει ένα σκληρό προφίλ, ακόμα και να γίνει συγκρουσιακός. Οι κόντρες του μέσα και έξω από τα παρκέ ήταν συχνές και με διάφορες αιτίες. Ο στόχος του, όμως, πάντα ο ίδιος. Η νίκη! Το πάθος του και οι ικανότητές του είχαν την παραδοχή όλων.

Αν «έφυγε» με ένα απωθημένο, αυτό ήταν ότι δεν κατέκτησε μια Ευρωλίγκα, τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Λέγανε για χρόνια ότι ο δικός του μεγάλος Αρης και στη συνέχεια ο επίσης δικός του πανίσχυρος Ολυμπιακός «λύγιζαν» όταν η μπάλα έκαιγε, λόγω του άγχους. «Μαθαίνοντας», όμως, όλοι καλύτερα το μπάσκετ τα επόμενα χρόνια ίσως κατάλαβαν κάποια στιγμή ότι μπορεί και να τον αδικούσαν. Με πολύ λιγότερη πληροφόρηση εκείνα τα χρόνια, οι δυνατότητες των ελληνικών ομάδων συχνά υπερτιμώνταν σε σχέση με τους αντιπάλους. Ο Αρης, ο Ολυμπιακός αλλά και η ΑΕΚ έβρισκαν απέναντί τους επίσης πολύ ισχυρούς και άξιους διεκδικητές.

Στο γήπεδο που ήξερε καλύτερα, αυτό του αθλητισμού, ο Ιωαννίδης ήταν πάντα μέσα στα νερά του. Όταν «έμπλεξε» με την πολιτική ο ρόλος του ήταν ενδεχομένως ακόμα πιο δύσκολος. Για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να είναι αυτός το «αφεντικό» και ό,τι λέει να αποτελεί «νόμο», η πολιτική με τους καθημερινούς συμβιβασμούς δεν είναι και το πιο εύκολο οικοσύστημα. Προσπάθησε να προσαρμοστεί, και ως υφυπουργός Αθλητισμού είχε θετικό πρόσημο, όμως αυτό το κοστούμι τον στένευε. Για τον Ιωαννίδη υπάρχουν γνωστές και άγνωστες ιστορίες. Μια από τις άγνωστες ήταν ο θαυμασμός που έτρεφε για τις Ειδικές Δυνάμεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Λίγα χρόνια πριν ασχοληθεί με την πολιτική και ενώ ακόμα ήταν εν ενεργεία προπονητής πρωταθλητισμού, στην Εθνική ομάδα συγκεκριμένα, ο «ξανθός» είχε ζητήσει να παρακολουθήσει μέρος της εκπαίδευσης των βατραχανθρώπων.

Ο ίδιος ως προπονητής θεωρούνταν από τους πλέον αμείλικτους στις προετοιμασίες. Οταν, όμως, είδε τον τρόπο εκπαίδευσης της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών έμοιαζε σοκαρισμένος, εκστασιασμένος και συγκινημένος, όλα μαζί ταυτόχρονα. Οσοι ήταν δίπλα του τον είχαν δει να δακρύζει για πρώτη φορά. «Δεν πίστευα μέχρι σήμερα ότι υπήρχαν άντρες που μπορούν να κάνουν τέτοια πράγματα και να αντέξουν τέτοια εκπαίδευση» σιγοψιθύριζε. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, όμως, ήταν και ένας τρομερός ατακαδόρος. Η καυστικότητά του «γέννησε» ιστορικές δηλώσεις. Όπως το 1994-95, όταν ως προπονητής του Ολυμπιακού κοντραρίστηκε με οπαδούς του Παναθηναϊκού που φώναζαν συνθήματα εναντίον του στο κλειστό της Γλυφάδας: «Έρχονται εδώ και λένε αυτά που λένε γιατί τρώνε ξύλο από τις γυναίκες τους στο σπίτι». Θρησκευόμενος, βαθιά προληπτικός, ευφυής, ισχυρογνώμων και ευαίσθητος ταυτόχρονα, αλλά και… γνώστης των «γαλλικών» του λιμανιού, ο «ξανθός» ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα που σίγουρα δεν έκανε ποτέ κανέναν να πλήττει.

Από τα πρώτα του χρόνια στην προπονητική, το 1980-81 στον πάγκο της Εθνικής, είχε το παρατσούκλι «Τουρκοφάγος», ύστερα από έναν θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη. O Iωαννίδης ήταν ένας σκληρός άνθρωπος, αλλά με καρδιά παιδιού. Κάποτε παράτησε στη μέση τον «πολεμικό» λόγο που έβγαζε την παραμονή ντέρμπι επειδή είδε ένα πεσμένο σπουργίτι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Έδωσε «εντολή» στο προσωπικό να φέρουν γρήγορα νερό στο σπουργιτάκι. Μετά «απαίτησε» να μην το αφήσουν ακόμα να πετάξει, επειδή, έτσι ζαλισμένο που ήταν, «αν το παρατήσουμε τώρα στη Συγγρού, θα το φάνε οι γάτες». Αν και ο ίδιος ήταν σκληροπυρηνικός στα ζητήματα πειθαρχίας, είχε δηλώσει ότι ως νέος «είχα κάνει κι εγώ απίστευτες παλαβομάρες στη ζωή μου. Ομως, όποιος δεν ήπιε, δεν ξενύχτησε και δεν έκανε τρέλες στα νιάτα του το βρίσκει μπροστά του στα γεράματα, το στερητικό σύνδρομο».

«Έφυγε ο Γιάννης… Ένας σπουδαίος δάσκαλος για το μπάσκετ, ένας πετυχημένος επαγγελματίας, ένας νικητής. Νιώθω ότι έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος, ένα μέλος της ευρύτερης οικογένειάς μου, ένας μεγάλος μου αδερφός» ήταν το φορτισμένο «αντίο» του μεγάλου Νίκου Γκάλη…

Προπονητής μπάσκετ, βουλευτής

Γεννήθηκε το 1945 στη Θεσσαλονίκη και πέθανε χθες, σε ηλικία 78 ετών. Σπούδασε Γεωπονική στο ΑΠΘ και αργότερα εργάστηκε ως γεωπόνος στην Αγροτική Τράπεζα. Μόλις στα 15 του έγινε βασικός στην ομάδα μπάσκετ του Αρη. Με τους «κιτρίνους» αγωνίστηκε έως το 1978 και την ίδια χρονιά ανέλαβε προπονητής. Κατέκτησε 8 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα με τον Αρη, 4 πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο με τον Ολυμπιακό. Εχει κερδίσει τα περισσότερα πρωταθλήματα (12) στο ελληνικό μπάσκετ. Εδωσε το «παρών» 6 φορές στο F4 της Ευρωλίγκας με Αρη, Ολυμπιακό και ΑΕΚ, παίρνοντας το εισιτήριο για τον τελικό σε τρεις διοργανώσεις. Κάθισε στον πάγκο της Εθνικής το 1980-81 και το 2002-03. Με τη Ν.Δ. εξελέγη βουλευτής από το 2004 έως και τον Ιανουάριο του 2015, ενώ το 2007 και το 2012 έγινε υφυπουργός Αθλητισμού. Βραβεύτηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με τον τιμητικό τίτλο «Homo Hellenicus». Ηταν παντρεμένος με τη Γιούλα Ιωαννίδου και είχε μία κόρη.

Διαβάστε ακόμα:

Γιάννης Ιωαννίδης, ο λόγος που ήταν μοναδικός – Το καλούπι έσπασε με τη γέννησή του