Το 1969 η ελληνική τηλεόραση ήταν ελάχιστα ελληνική και για τους κακεντρεχείς ελάχιστα τηλεόραση. Είχε ξεκινήσει δειλά δειλά πριν τρία, μόλις χρόνια, δεν υπήρχαν συνεργεία εξωτερικών μεταδόσεων και τα δύο κανάλια που εξέπεμπαν, το κρατικό ΕΙΡ και η στρατιωτική ΥΕΝΕΔ είχαν ένα πρόγραμμα που σήμερα θα ήταν αδιάφορο.
Κι όμως, τότε, τον Μάιο του 1969 μόλις το ΕΙΡ είχε συνδεθεί με τη Γιουροβίζιον που της προσέφερε σχεδόν τσάμπα, με επιβάρυνση μόνο το κόστος κυκλωμάτων, τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπως λεγόταν τότε το Τσάμπιονς Λιγκ με αντιπάλους την φοβερή και τρομερή, τα χρόνια εκείνα Μίλαν και τον ανερχόμενο Άγιαξ.
Στις μέρες μας τα συνδρομητικά κανάλια προσφέρουν τεράστια ποσά για τη μετάδοση ενός τέτοιου αγώνα. Δεν είναι μόνο οι διαφημίσεις, αλλά και η θεαματικότητα που του εξασφαλίζει ένα τέτοιο ματς.
Κι όμως, τότε, οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ μόλις το πρωί εκείνης της μέρας αποφάσισαν να δείξουν τον αγώνα σε απευθείας μετάδοση! Αιτία το δελτίο ειδήσεων του ΕΙΡ που μεταδιδόταν στις 9.30, την ώρα έναρξης του ματς στη Μαδρίτη.
Οι αναγνώστες των εφημερίδων τη μέρα του τελικού, την Τετάρτη 28 Μαΐου δεν μπορούσαν να… βγάλουν άκρη. Η «Αθλητική Ηχώ» ανέφερε ότι θα μεταδοθεί το β’ ημίχρονο.
Η «Βραδυνή» άφηνε ανοιχτό το θέμα της ζωντανής μετάδοσης, ενώ φαίνεται να θεωρεί «ζωντανή» την μετάδοση με λίγη ώρα καθυστέρηση..
Στο ίδιο πνεύμα και η «Απογευματινή»
Τελικά το ματς μεταδόθηκε «ζωντανό» και μάλιστα σε Εθνικό Δίκτυο κατά το… ήμισυ! Η ΥΕΝΕΔ προτίμησε να δείξει μόνο το β’ ημίχρονο συνδεόμενη με το ΕΙΡ.
Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός, η Μίλαν νίκησε με 4-1 τον Άγιαξ που θα έπρεπε να περιμένει δύο χρόνια όχι μόνο να γίνει Πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά και να κυριαρχήσει για μια τριετία στο θεσμό.
Αξίζει να πάρουμε μια γεύση από τι παρακολούθησαν οι τηλεθεατές της εποχής από την τηλεοπτική μετάδοση, όχι της ελληνικής φυσικά που έσβησε και σημαντικότερα γεγονότα, αλλά της ιταλικής. Η εικόνα έφθανε στην Αθήνα έγχρωμη, αλλά διοχετευόταν στους τηλεθεατές ασπρόμαυρη, κι όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι οι Ιταλοί είχαν τα προβλήματά τους. Η μετάδοση αρχικά ξεκίνησε με περιγραφή από το στούντιο πριν αποκατασταθεί η επαφή με τον απεσταλμένο στη Μαδρίτη. Η ΕΡΤ δεν είχε τέτοια προβλήματα. Τη μετάδοση την έκανε από τα στούντιο στο Μέγαρο του ΟΤΕ ο Γιάννης Διακογιάννης.
Κάντε το εικόνα: Μέχρι τότε οι ποδοσφαιρόφιλο δεν είχαν την ευκαιρία να δουν ένα τόσο σημαντικό ματς. Τα αστέρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τα ήξεραν μόνο από τις περιγραφές των αθλητικών εφημερίδων που όσο παραστατικές κι αν ήταν δεν μπορούσαν να αποδώσουν την πραγματικότητα. Ακόμα και οι εφημερίδες που έκριναν αυστηρά τα τηλεοτπικά πράγματα για λόγους ανταγωνισμού ενθουσιάστηκαν
Όπως διαβάζουμε στην «Αθλητική Ηχώ» που είχε απεσταλμένο στη Μαδρίτη τον αρχισυντάκτη της Πάνο Μακρίδη στο γήπεδο ήταν δύο ποδοσφαιρικοί παράγοντες, ο γενικός αρχηγός του Απόλλωνα Αθηνών Κώστας Οικονόμου και ο ομόλογός του, αλλά αφεντικό στην ουσία, του Παναιγιάλειου Αστέριος Μπέλλας.
Η έκπληξη όμως έγινε από την Καβάλα που μόλις είχε εξασφαλίσει την άνοδό της για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α’ Εθνική και παρακολούθησε όλη η αποστολή τον τελικό σε ένα γήπεδο που τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί! Το πριμ ήταν ένα ταξίδι στην Ισπανία και την Ιταλία. Στην εφημερίδα «Ομάδα» διαβάζουμε και τους τυχερούς που γεύτηκαν αυτές τις ποδοσφαιρικές; αναμνήσεις που θα τους συνοδεύουν μια ζωή!
Από τότε ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Τσάμπιονς Λιγκ στη συνέχεια κάθε χρόνο δίνει ραντεβού με τους τηλεθεατές. Μπορεί σήμερα να υπάρχει η τεχνολογία, να ξέρουμε τα πάντα για τους φιναλίστ, να έχουμε εξοικειωθεί τόσο με τα αστέρια της «στρογγυλής θεάς» που μπορούμε να προβλέψουμε την κάθε τους ενέργεια, αλλά είτε με… σπασμένες και θολές εικόνες, είτε με HD και τεράστιες οθόνες η μαγεία (και η αγωνία…) παραμένουν ίδιες!
