Η Cheryl Benard είναι ακαδημαϊκός λόγιος, συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και Ακτιβίστρια για τα δικαιώματα γυναικών και προσφύγων. Είναι η σύζυγος του Zalmay Khalilzad, πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η ανάλυση που κάνει λοιπόν δεν έχει ούτε ρατσιστικά κίνητρα, ούτε αντιπροσφυγικά. Αντίθετα, προσπαθεί να εξηγήσει την βαριά εγκληματικότητα των μεταναστών από το Αφγανιστάν έχοντας εμπειρία δεκαετιών στην υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών.
Γράφει λοιπόν σε εκτενές και ανατριχιαστικό άρθρο της, στο The National Interest
Οι Αφγανοί ξεχωρίζουν μεταξύ των προσφύγων που διαπράττουν εγκλήματα στην Αυστρία και αλλού. Γιατί;
Το 2014, όταν κύματα προσφύγων άρχισαν να πλημμυρίζουν στη δυτική Ευρώπη, πολίτες και αξιωματούχοι απάντησαν με γενναιοδωρία και «ανοιχτές αγκαλιές». Οι εξαντλημένοι πρόσφυγες ξεχύθηκαν από τρένα και λεωφορεία για να τους συναντήσουν πλήθη που έφεραν δώρα με ρούχα και τρόφιμα και κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Καλώς ορίσατε πρόσφυγες».
Ήταν ένας μήνας του μέλιτος που δεν άντεξε. Μερικές από τις επερχόμενες δυσκολίες είχαν προβλεφθεί: ότι οι νεοεισερχόμενοι δεν μιλούσαν τις τοπικές γλώσσες, μπορεί να τραυματιστούν, πιθανότατα θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να βρουν τη βάση τους και είχαν φέρει μαζί τους τις εθνοτικές, θρησκευτικές και θρησκευτικές τους συγκρούσεις, προκαλώντας τους να μπουν σε αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, εντός πλέον ευρωπαϊκού εδάφους. Όλα αυτά συνέβησαν αλλά – όπως υποσχέθηκε η Άνγκελα Μέρκελ – ήταν διαχειρίσιμα. “Wir schaffen das.”
Υπήρχε όμως μια εξέλιξη που δεν ήταν αναμενόμενη και δεν ήταν ανεκτή: η μεγάλη και αυξανόμενη συχνότητα σεξουαλικών επιθέσεων που διαπράχθηκαν από πρόσφυγες εναντίον γυναικών της περιοχής. Αυτά δεν ήταν του είδους της «πολιτιστικής παρεξήγησης» Που οδηγούσε σε πράξεις βιασμού, αλλά ήταν μοχθηρές, χωρίς προοίμιο επιθέσεις σε τυχαία κορίτσια και γυναίκες, που διαπράχθηκαν συχνά από συμμορίες ή «μπουλούκια» νεαρών ανδρών.
Στην αρχή, τα περιστατικά υποτιμήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν – κανείς δεν ήθελε να παράσχει στη ακροδεξιά αφορμές για εθνικιστική διέγερση και η ελπίδα ήταν ότι πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις που προκλήθηκαν από μια μικρή ομάδα προβληματικών μεταναστών. Καθώς τα περιστατικά αυξάνονταν και επειδή πολλά από αυτά έγιναν δημόσια ή επειδή το κοινό ενεπλάκη είτε στη διακοπή της επίθεσης είτε στη βοήθεια του θύματος στη συνέχεια, και επειδή τα δικαστήρια άρχισαν να εκδίδουν ποινές καθώς οι υποθέσεις εκδικάζονταν, το θέμα δεν μπορούσε να να κρυφτεί πλέον κάτω από το χαλί της πολιτικής ορθότητας. Και με την επίσημη αναγνώριση και δημόσια αναφορά, προέκυψε μια περίεργη και αινιγματική υποσημείωση. Οι περισσότερες επιθέσεις έγιναν από πρόσφυγες μιας συγκεκριμένης εθνικότητας: από Αφγανούς.
Στην πραγματικότητα, οι Αφγανοί δεν θα έπρεπε καν να ήταν μέρος της προσφυγικής παλίρροιας, τουλάχιστον όχι σε σημαντικό αριθμό. Οι Σύριοι ήταν αναμενόμενοι. Το Αφγανιστάν, ένας τόπος μακροχρόνιων και χρόνιων συγκρούσεων, δεν βρίσκεται πλέον στο επίσημο κατάλογο των προσφύγων – ο χαρακτηρισμός «πρόσφυγας» προορίζεται για οξείες πολιτικές και στρατιωτικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όπως θα μπορούσε να συμβεί τώρα στο Αφγανιστάν, λόγω της επικράτησης των Ταλιμπάν.
Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές αρχές και το κοινό έβλεπαν με συμπάθεια και μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι Αφγανοί θα ήθελαν να εγκαταλείψουν μια χώρα γεμάτη βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και χωρίς ευκαιρίες. Επίσης, οι Ευρωπαίοι είχαν ένα θετικό βασικό συναίσθημα για το Αφγανιστάν. Πολλοί Ευρωπαίοι που έκαναν baby-boomer, στις παλιές τους χίπις εποχές, διέσχιζαν τη χώρα αυτή με τα θρυλικά λεωφορεία της VW και είχαν διατηρήσει όμορφες αναμνήσεις από φιλικούς, φιλόξενους ανθρώπους.
Αργότερα όλοι θρήνησαν για την απώλεια των Βούδων Μπαμιγιάν και ένιωσαν αλληλεγγύη για τους φτωχούς ανθρώπους που υπέφεραν υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Και μετά από αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν μέρος του «διεθνούς συνασπισμού». Οι Ευρωπαίοι είχαν προδιάθεση να είναι θετικοί απέναντι στους Αφγανούς πρόσφυγες. Γρήγορα όμως έγινε φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι πήγαινε πολύ λάθος, με αυτούς τους νεαρούς Αφγανούς: διέπρατταν σεξουαλικά εγκλήματα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από άλλους πρόσφυγες, ακόμη και εκείνους από χώρες που ήταν εξίσου ή πιο οπισθοδρομικές, εξίσου ισλαμικές, και όπου οι κάτοικοι είναι αναμφισβήτητα εξίσου μισογύνηδες.
Η κατάθεση ψυχής της συγγραφέος για τα εγκλήματα σεξουαλικού χαρακτήρα
Η συγγραφέας εξηγεί ότι αυτό το άρθρο το γράφει με πραγματική δυσκολία και πόνο ψυχής:
Έχω εργαστεί σε θέματα που σχετίζονται με τους πρόσφυγες για μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής, από τα πακιστανικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κατοχής του Αφγανιστάν στην Υεμένη, το Σουδάν, την Ταϊλάνδη, την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί, τον Λίβανο, τη Βοσνία, τη Νικαράγουα και το Ιράκ και έχω βαθιά συμπάθεια για τους ξεριζωμένους των εθνών.
Αλλά πουθενά δεν είχα συναντήσει ένα φαινόμενο σαν αυτό. Είχα δει πρόσφυγες παγιδευμένους σε συνθήκες που τους καθιστούσαν ευάλωτους σε βιασμό, από φύλακες του στρατοπέδου ή στρατιώτες. Αλλά για να γίνουν πρόσφυγες δράστες αυτού του εγκλήματος στον τόπο που τους είχε δώσει άσυλο; Άστο ήταν κάτι πρωτόγνωρο, κάτι καινούργιο. Επιπλέον, η προσωπική και επαγγελματική μου ζωή με έχει προικίσει με πολλούς Αφγανούς και Αφγανοαμερικανούς φίλους και δεν υπάρχει τίποτα συλλογικά ψυχοπαθητικό σε αυτούς. Είναι γιατροί, καταστηματάρχες, ιδιοκτήτες ιαπωνικών εστιατορίων, οδηγοί λιμουζινών αεροδρομίου, επιχειρηματίες, ειδικοί πληροφορικής, πωλήτριες στο Macy’s – είναι όπως όλοι οι άλλοι. Η γονική γενιά τείνει να είναι λίγο σκληρή, επίσημη και εθιμοτυπική. Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς από αυτούς να εμπλέκονται σε ένα είδος παράξενης, περίεργης και πρωτόγονης σεξουαλικής επιθετικότητας κάτι για το οποίο οι νεαροί συμπατριώτες τους δυστυχώς γίνονται διαβόητοι. Κι όμως εδώ είμαστε.
Πριν από μερικές εβδομάδες, η αυστριακή πόλη Τουλν κήρυξε το τέλος για τυχόν περαιτέρω εισαγωγές προσφύγων. Όπως κατέστησε σαφές ο δήμαρχος, αυτή η απόφαση απευθυνόταν σε Αφγανούς, αλλά για νομικούς και διοικητικούς λόγους θα μπορούσε να δημοσιευθεί μόνο με γενικό τρόπο. Θα θεωρείτο δηλαδή παράνομο και ενάντια στον αντιρατσιστικό νόμο, να εκδοθεί απαγόρευση συγκεκριμένα για μία εκδοτική ομάδα. Όλοι όμως ήξεραν πως η απόφαση πάρθηκε για να μην έρθουν άλλοι Αφγανοί στην πόλη.
Αυτή δεν ήταν η πρόθεση της πόλης-αντίθετα, είχε μόλις ολοκληρώσει την κατασκευή μιας ακριβής, ολοκαίνουργιας εγκατάστασης για εισερχόμενους αιτούντες άσυλο, η οποία τώρα, δήλωσε ο δήμαρχος, θα χρησιμοποιηθεί για άλλο σκοπό.
Το σημείο καμπής, μετά από μια σειρά από ανησυχητικά περιστατικά που προέρχονταν από Αφγανούς, ήταν ο βάναυσος ομαδικός βιασμός ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού, που άρπαξαν από το δρόμο ενώ το κορίτσι επέστρεφε στο σπίτι.
Και αυτό ήταν μόνο ένα από μια σειρά περιστατικών που προκαλούν αγανάκτηση, και όλα αυτά έχουν πρωταγωνιστές νεαρούς Αφγανούς που έφτασαν στην χώρα ως μετανάστες και πρόσφυγες.
Λίγο πριν, στη Βιέννη, μια νεαρή τουρκάλα φοιτήτρια είχε καταδιωχθεί σε δημόσια τουαλέτα από τρεις Αφγανούς πρόσφυγες. Έκλεισαν την πόρτα και προχώρησαν στην άγρια επίθεση εναντίον της. Πιάνοντάς την από το λαιμό, την χτύπησαν επανειλημμένα στην πορσελάνινη λεκάνη της τουαλέτας για να την «λυγίσουν». Όταν αυτό έγινε εφικτό, παρά την απεγνωσμένη αντίστασή της, την κράτησαν με τη σειρά και την βίασαν. Η νεαρή γυναίκα χρειάστηκε πολυήμερη παραμονή στο νοσοκομείο, μετά την οποία – ψυχικά καταστραμμένη πλέον για να συνεχίσει τις σπουδές της – επέστρεψε στην Τουρκία, όπου συνεχίζει να είναι καταθλιπτική και ανίκανη να επεξεργαστεί αυτό που συνέβη και αδύνατο, σε μια συντηρητική μουσουλμανική κοινωνία, να μιλήσει την εμπειρία της σε κανέναν.
Έκρυβαν την καταγωγή των δραστών!
Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να αναγνωριστεί το πρότυπο των ειδεχθών σεξουαλικών εγκλημάτων Αφγανών, επειδή, μέχρι πρόσφατα, τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ απέφευγαν σκόπιμα από τον προσδιορισμό του καθεστώτος πρόσφυγα ή ασύλου ενός επιτιθέμενου ή της χώρας καταγωγής του.
Μόνο όταν ο συσχετισμός έγινε τόσο δραματικός που ήταν από μόνος του ενημερωτικός, αυτή η πολιτική άλλαξε. Σε εκείνο το σημείο, κατέστη σαφές ότι οι αρχές γνώριζαν και για πολιτικούς λόγους σκόπιμα είχαν αποκρύψει περιστατικά μεγάλης κλίμακας σεξουαλικής επίθεσης από μετανάστες. Για παράδειγμα, μια συμμορία πενήντα Αφγανών που τρομοκρατούσαν γυναίκες στη γειτονιά του σιδηροδρομικού σταθμού του Λιντς καλύφθηκε πλήρως από έναν κυβερνητικό αξιωματούχο με την παρατήρηση ότι αυτό ήταν μια «ατυχής συνέπεια της κακοκαιρίας» και ότι μόλις ήρθε το καλοκαίρι οι νέοι άνδρες θα διασκορπιστούν στα δημόσια πάρκα! Ο ορισμός του αίσχους και της συγκάλυψης δηλαδή.
Θα μπορούσα να γράψω την ίδια έκθεση για τη Σουηδία, τη Γερμανία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα παροχής ασύλου στην Ευρώπη, αλλά επικεντρώνομαι σε παραδείγματα από την Αυστρία γιατί αυτή είναι η ευρωπαϊκή χώρα από την οποία κατάγομαι και γνωρίζω καλύτερα. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στον αυστριακό τύπο.
Αυτό από την Österreich, την ημερήσια εφημερίδα που διανέμεται δωρεάν στα μέσα μαζικής μεταφοράς και διαβάζεται έτσι, βασικά, από χιλιάδες αναγνώστες.
Πρωτοσέλιδο: Αφγανός 18 ετών επιτίθεται σε νεαρή γυναίκα στο φεστιβάλ του Δούναβη. «Για άλλη μια φορά έγινε απόπειρα βιασμού από έναν Αφγανό. Ενας είκοσι ενός ετών Σλοβάκα τουρίστρια χτυπήθηκε από μια ομάδα ανδρών. Κατάφερε να ξεφύγει, αλλά καταδιώχθηκε από έναν από αυτούς, έναν Αφγανό αιτούντα άσυλο που την έπιασε και την έσυρε στους θάμνους. Οι αστυνομικοί παρατήρησαν ευτυχώς τι συνέβαινε και επενέβησαν για να αποτρέψουν τον βιασμό την τελευταία στιγμή ».
Σελίδα 10: «Ένας εικοσιπεντάχρονος Αφγανός επιχείρησε να βιάσει μια νεαρή γυναίκα που καθόταν στον ήλιο στο πάρκο. Τέσσερις θαρραλέοι περαστικοί τράβηξαν τον άνδρα από το θύμα και τον κράτησαν μέχρι να φτάσει η αστυνομία ».
Σελίδα 12: «Δύο Αφγανοί καταδικάστηκαν για απόπειρα βιασμού μιας γυναίκας στο τρένο στο Γκρατς. Οι άνδρες, που ζουν σε κατοικία αιτούντων άσυλο, έβριζαν πρώτα τη νεαρή γυναίκα με άσεμνα λεκτικά σχόλια πριν της επιτεθούν. Όταν φώναξε για βοήθεια, επιβάτες από άλλα μέρη του τρένου έσπευσαν να τη βοηθήσουν ».
Ας αφήσουμε προς το παρόν το κατακριτέο αυτής της συμπεριφοράς και ας επικεντρωθούμε στη λογική ή καλύτερα την έλλειψη λογικής. Μπορούν αυτοί οι άνδρες να περιμένουν ότι οι προσπάθειές τους θα είναι επιτυχημένες; Πιστεύουν πραγματικά ότι θα είναι σε θέση να βιάσουν μια γυναίκα στον κεντρικό δρόμο μιας πόλης στη μέση της ημέρας;
Σε τρένο γεμάτο με άλλους επιβάτες; Σε ένα πολυσύχναστο δημόσιο πάρκο νωρίς το απόγευμα; Δεν διαθέτουν λογική σκέψη – ή δεν είναι καν αυτός ο στόχος τους;
Θέλουν απλώς να προκαλέσουν στιγμιαία τρόμο σε μια γυναίκα και να αγγίξουν κάποια «απαγορευμένα» σημεία του σώματος της;
Είναι τόσο «ηδονικό» που αξίζει να θέσει σε κίνδυνο το μέλλον τους και να οδηγηθούν στη φυλακή από αηδιασμένους πλέον Ευρωπαίους; Τι συμβαίνει εδώ;
Και γιατί, γιατί, γιατί οι Αφγανοί; Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της αυστριακής αστυνομίας, οι Σύροι πρόσφυγες προκαλούν λιγότερο από το 10 % των περιπτώσεων σεξουαλικών επιθέσεων. Οι Αφγανοί, των οποίων ο αριθμός είναι συγκρίσιμος, ευθύνονται για το εκπληκτικό 50% όλων των περιπτώσεων σεξουαλικών επιθέσεων!
Πληκτρολογήστε δύο λέξεις στο Google – Afghane και Vergewaltigung – και μια κεραυνοβόλα σειρά τρομακτικών περιστατικών ξετυλίγεται μπροστά σας. Η νοητικά καθυστερημένη γυναίκα στο Λιντς, απήχθη, σύρθηκε στο διαμέρισμα ενός Αφγανού πρόσφυγα και τη βίασαν μέχρι που τελικά μπόρεσε να διαφύγει στο μπάνιο του, να κλειστεί και, καθώς χτυπούσαν την πόρτα, άνοιξε το παράθυρο και φώναξε για βοήθεια.
Περιστατικά όπως αυτό δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ψυχρόαιμα αρπακτικά, που διαθέτουν προγραμματισμό και προμελέτη.
Φυσικά τέτοια περιστατικά έχουμε ζήσει και στη χώρα μας. Με σφαγές γυναικών για το τίποτα, αλλά και το φρικτό περιστατικό όπου αφγανός που επιχείρησε να βιάσει και να δολοφονήσει φοιτήτρια στην Κέρκυρα, βρέθηκε ελεύθερο στην Γερμανία, όπου βίασε και δολοφόνησε νεαρή έγκυο γυναίκα.
