Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Είναι θεωρώ κοινή διαπίστωση η εμφάνιση στη χώρα μας ενός συνεχώς αυξανόμενου εθνομηδενισμού που εκπορεύεται από το ίδιο το καθεστώς.
Όχι στις παρελάσεις, όχι στις θρησκευτικές εορτές και τις λιτανείες και πάει λέγοντας. Και αν όλα αυτά έχουν ως δικαιολογία τον κορωνοϊό, τότε ποιος είναι ο λόγος που επιτρέπονται άλλες μαζικές εκδηλώσεις οι οποίες όμως δεν έχουν σχέση με το εθνικό φρόνημα ή το θρησκευτικό συναίσθημα, το αντίθετο μάλιστα; Είναι άραγε τόσοι πολλοί οι αφελείς και οι εύπιστοι σ΄ αυτόν τον τόπο;
Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος της αποκαθήλωσης των ιερών εικόνων από νοσοκομεία και δημόσια κτήρια; Για να μην ενοχλούνται οι παράνομα εισελθόντες στη χώρα μας αλλόθρησκοι, είναι η απάντηση που ακούμε. Αν είναι δυνατόν, στη χώρα μας να μην ενοχλούμε εμείς με τις εικόνες αυτούς που εισήλθαν παράνομα! Όμως, ποιος είναι επίσης ο λόγος της ελαχιστοποίησης της διδαχής της ελληνικής ιστορίας στα σχολεία; Ποιος είναι ο λόγος της αποφυγής χρήσης της ελληνικής σημαίας, των εθνικών συμβόλων και των εμβατηρίων; Ποιος είναι ο λόγος τελικά του συντονισμένου ισλαμοεποικισμού της χώρας;
Και εάν όλα αυτά τα έκανε μια αριστερίστικη διεθνιστική κυβέρνηση, θα μπορούσε έστω να δικαιολογηθεί» (λέμε τώρα), αλλά να τα κάνει όμως η κυβέρνηση της πάλαι ποτέ φιλελεύθερης (και νυν νεοφιλελεύθερης) Νέας Δημοκρατίας, αυτό αφήνει εμβρόντητους και άναυδους τους ψηφοφόρους της και όχι μόνο.
Διαπιστώνω ότι δεν είναι θέμα μόνο κομμάτων εξουσίας ή ιδεολογικών απόψεων. Είναι μια στάση του συνόλου τηςκαθεστωτικής ελίτ. Της πνευματικής, της οικονομικής, της μιντιακής κ.λ.π. Είναι μια συντονισμένη στάση και δεν είναι μεμονωμένες αντιδράσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα επιχειρήσω να κάνω μία προσωπική εκτίμηση.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα ξεκινά από το φόβο της ψοφοδεούς ελίτ λόγω της εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας και της πίστης αυτής της ελίτ, ότι η Ελλάδα θα ηττηθεί σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία.
Είναι πιστεύω εμφανές ότι η ελληνική ελίτ είναι κρατικοδίαιτη και παρασιτική, ζώντας πολυτελέστατα και πλουτίζοντας από την οικονομική αφαίμαξη του ελληνικού λαού, τον οποίο φορτώνει με δάνεια που η ίδια δυστυχώς διαχειρίζεται. Είναι επόμενο, μια τέτοια ελίτ που δεν έχει αναδειχθεί ούτε μέσα από μία οικονομική παραγωγική διαδικασία, που σημαίνει διάθεση ιδίων κεφαλαίων και επιχειρηματικό κίνδυνο, ούτε μέσα από εθνικούς αγώνες, να μην επιθυμεί να απολέσει τα εύκολα κεκτημένα της.
Και πως θα τα απολέσει; Εάν για παράδειγμα συμβεί κάποια πολεμική ήττα, η άρχουσα τάξη γνωρίζει πως ένας λαός με ανεβασμένο εθνικό φρόνημα, θα ταπεινωθεί σκληρά και θα αναζητήσει ενόχους για εκτόνωση του εθνικού μένους, που σημαίνει ότι μοιραία η ίδια θα αποτελέσει το «κόκκινο πανί». Εδώ νομίζω ότι είναι το θέμα.
Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι έπειτα από εθνικές ήττες και προκειμένου να απαλυνθεί η εθνική ταπείνωση, είτε γίνονται εκτελέσεις των θεωρούμενων ως υπαιτίων, είτε κοινωνικές ανατροπές. Η ιστορία είναι γεμάτη από σχετικά παραδείγματα. Η εκτέλεση των πέντε στο Γουδή, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την εθνική ταπείνωση ή η ανατροπή του καθεστώτος στη Ρωσία μετά τις εθνικές αποτυχίες του τσαρικού καθεστώτος είναι μερικά από τα χιλιάδες ιστορικά παραδείγματα.
Πιστεύω λοιπόν πως η επιλογή του ελληνικού καθεστώτος για αύξηση του εθνομηδενισμού και μείωση του εθνικού φρονήματος στην Ελλάδα έχει αυτό το στόχο. Την αποφυγή δηλαδή της ανατροπής του και της απώλειας των κεκτημένων του, σε περίπτωση στρατιωτικής ήττας από την Τουρκία και ειδικά σε περίπτωση απώλειας εθνικής κυριαρχίας αλλά και ακούσιας απώλειας εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Σε αυτό το μήκος κύματος πιθανολογώ ότι εντάσσονται όλα αυτά που ζούμε.
Η ελληνική ελίτ κατάφερε μαεστρικά να αποφύγει την ανατροπή της, εξ αιτίας της χρεοκοπίας που προκάλεσε στη χώρα και την εκχώρηση της Ελλάδας στους δανειστές. Κρατικοδίαιτοι οικονομικοί ολιγάρχες, κρατικοδίαιτοι πνευματικοί ταγοί και κρατικοδίαιτες πολιτικές οικογένειες παρέμειναν στην εξουσία, χωρίς να «ανοίξει μύτη», τρομοκρατώντας το λαό με τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Τώρα μάλιστα έχουν βγει σε διάφορα βήματα κουνώντας το δάκτυλο σε έναν πτωχοποιημένο λαό, που οι ίδιοι πτώχευσαν χωρίς να χάσουν ούτε ένα δικό τους ευρώ, αντιθέτως πολλοί εκτιμώ ότι τα αύξησαν κιόλας.
Όμως, σε περίπτωση εθνικής ταπείνωσης, ακόμα καιμέσω Χάγης ή ακόμα χειρότερα μέσω πολεμικής ήττας, εθνικής απώλειας και άδικα νεκρών Ελλήνων, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα. Εκτός και αν ο λαός είναι εντελώς αδιάφορος, χωρίς συνεκτικούς κοινωνικούς ιστούς, κοινωνικά «μπολιασμένος» και χωρίς κανένααπολύτως εθνικό φρόνημα. Μόνο έτσι θα μπορέσει η άρχουσα ελίτ να διατηρήσει τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας και τους διαύλους της προπαγάνδας, όπως τα κατάφερε με τα μνημόνια και την υποταγή της χώρας και του λαού στους δανειστές.
Για να φέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα, ήδη οι Τούρκοι κατέλαβαν πριν από λίγο καιρό την Αμμόχωστο (περίπου το 3,5% του κυπριακού εδάφους) και εδώ στην Ελλάδα ελάχιστοι είπαν κάτι. Δεν έγινε ούτε μια διαμαρτυρία, ούτε μια πορεία, δεν ασχολήθηκε κανείς από το καθεστώς. Που είναι άραγε εκείνες οι εποχές όπου γίνονταν πορείες και συγκρούσεις στην Αθήνα για το κυπριακό; Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα του εθνομηδενισμού.
Συμπερασματικά, συνειδητοποιώντας η ελληνική ελίτ ότι αναπόφευκτα έχει πλέον να επιλέξει μεταξύ του εκούσιου εθνικού ακρωτηριασμού ή της πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, αντί να εμψυχώνει το λαό και να ανεβάζει ο εθνικό του φρόνημα προς αντιμετώπιση του εξωτερικού κισνδύνου, στρέφεται προς το εσωτερικό, προσπαθώντας να ευνουχίσει εθνικά την κοινωνία ώστε να αποφύγει τη δική της λαϊκή τιμωρία.
Οι καθυστερημένοι εξοπλισμοί και οι ασθμαίνουσες προσπάθειες διπλωματικών συνεργασιών και συμμαχιών, δίνοντας «γην και ύδωρ» προς πάσα κατδεύθυνση, δεν γίνονται με κάποιο πρόγραμμα και με κάποιο όραμα, αλλά μαρτυρούν το άγχος μιας ελίτ που άφησε τη χώρα ακάλυπτη και τώρα τρέχει γιατί διαβλέπει ότι κινδυνεύει πλέον και η ίδια.
