Γνώρισα πολλούς πιλότους της Π.Α. και έχω την καλύτερη γνώμη γι αυτούς τους περήφανους αετούς που αν και πετάνε πολύ ψηλά είναι υπερβολικά προσγειωμένοι.
- Από την Έλενα Φάκου
Και ακόμα κάθε φορά που ακούω ότι γίνεται ένα ατύχημα, η καρδιά μου σφίγγεται γιατί τα παιδιά αυτά πετάνε για πολύ λίγα χρήματα, πάρα πολλές ώρες, με πολύ παλιά αεροσκάφη και βάζουν και δυο πτήσεις την ημέρα με την κούραση να εκτοξεύεται και τις αντοχές να πέφτουν.
Είναι το μοναδικό επάγγελμα που σε πολύ νεαρή ηλικία βλέπει τους συμμαθητές του από τη Σχολή Ικάρων να σκοτώνεται κι όμως αυτοί συνεχίζουν να πετάνε με ηθικό υψηλό και απολαβές χαμηλές. Γιατί αγαπάνε αυτό που τους σκοτώνει.
Μην τους φοβάστε τους αεροπόρους, θα είναι πάντα εκεί και θα φοράνε στολές που ζυγίζουν πολλά κιλά, θα λιποθυμούν εν ώρα πτήσης και θα συνέρχονται, θα αναχαιτίζουν, θα σβήνουν φωτιές, θα επιχειρούν σε δύσκολες συνθήκες.
Να φοβάστε αυτούς που επιτρέπουν όλα αυτά να τα κάνουν με αεροσκάφη που έπρεπε να έχουν αποσυρθεί και να εκτίθενται έτσι για την ιστορία στο Πολεμικό Μουσείο, όχι να πετάνε ακόμα.
Και κάτι τελευταίο… Τα φέρετρα των πιλότων που πέφτουν εν ώρα καθήκοντος είναι άδεια. Δεν έχει απομείνει τίποτα για να θάψουν. Ίσως μετά από αυτό, δεν ξεχάσετε και αυτό το δυστύχημα σε μόλις τρεις ημέρες.
