Ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου, σκαρφάλωσε στον Σμόλικα, έκανε κατάδυση στην Ανάβυσσο και τώρα έχει στρέψει την πυξίδα του στο Κιλιμάντζαρο, όπου φιλοδοξεί να βρεθεί σε λιγότερο από δύο μήνες, με τη βοήθεια των φίλων του. Ο Παναγιώτης Δεληγιάννης μπορεί να πάσχει από σπαστική τετραπληγία, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο ώστε να κατακτήσει τις δικές του «κορυφές», τα όνειρά του. Με την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων του και κυρίως χάρη στη δική του επιμονή και προσπάθεια θέτει στόχους υψηλούς, αφού πεποίθησή του είναι πως «όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος».
«Με την κατάλληλη βοήθεια, τον κατάλληλο προγραμματισμό, την κατάλληλη υποστήριξη, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο», εξηγεί, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Παναγιώτης Δεληγιάννης, ο οποίος ετοιμάζεται να ανέβει στο Κιλιμάντζαρο, το υψηλότερο βουνό στην αφρικανική ήπειρο και όλο το ανατολικό ημισφαίριο, ένα από τα seven summits στον κόσμο, που αποτελεί δημοφιλή προορισμό πολλών ορειβατών απ’ όλο τον κόσμο.
«Είναι σημαντικό για εμένα να ζήσω αυτή την εμπειρία, πρώτα απ’ όλα για να δείξουμε αυτό που είπα και παραπάνω. Ότι, δηλαδή, με την κατάλληλη υποστήριξη όλα μπορούν να γίνουν», τονίζει ο Παναγιώτης, ο οποίος εκτός από τις αθλητικές του επιδόσεις έχει δοκιμαστεί και στον στίβο της πολιτικής, ασχολούμενος με τα κοινά, τα τελευταία 15 χρόνια.
Η προσπάθεια του Παναγιώτη, ο οποίος θα έχει και σ’ αυτό το ταξίδι πολύτιμους συνοδοιπόρους τους φίλους του και «φυλαχτό» τις ευχές της οικογένειάς του, θα γυριστεί σε ένα ντοκιμαντέρ «που θα δείχνει την αλληλεγγύη, την αγάπη, τη φιλία μας και να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν έχουμε υποστήριξη και πίστη ο ένας στον άλλο», όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος, φίλος του Παναγιώτη κι ένας από τους ανθρώπους που θα τον συνοδεύσουν στο Κιλιμάντζαρο.
Ο Κωνσταντίνος, μαζί με τον Βασίλη Σπυρόπουλο, την Πωλίνα Γεωργίου, τους Πέτρο και Κωνσταντίνο Σοφικίτη και τον Αργύρη Βαλασιάδη είναι οι άνθρωποι που θα πλαισιώσουν τον Πανάγο σε αυτή του την προσπάθεια. Άνθρωποι ξεχωριστοί, που ο Παναγιώτης νιώθει τυχερός που έχει στη ζωή του.
Όπως εξηγεί ο Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος στη σελίδα gogetfunding με τίτλο «Panagos at the top of Kilimanjaro», που έχει ανοίξει προκειμένου να στηριχθεί αυτή η αρκετά κοστοβόρα αποστολή, λόγω της σπαστικής τετραπληγίας του Πανάγου -έτσι τον αποκαλούν οι φίλοι του- απαιτείται ειδική προετοιμασία και υποστήριξη. Γι’ αυτό κι έχει οργανωθεί μια αποστολή 10 ημερών με 7 άτομα και 30 αχθοφόρους και συνοδούς της περιοχής, ανάμεσα τους φωτογράφους και βιντεογράφους.
«Τα χρήματα που θα συγκεντρώσουμε θα καλύψουν τις απαραίτητες προετοιμασίες, τις ειδικές προσαρμογές για τον Παναγιώτη, το ειδικό καρότσι που θα έχουμε μαζί μας καθώς και τις γενικές δαπάνες του ταξιδιού», επισημαίνεται στη σελίδα, μέσω της οποίας καλείται και όποιος/α επιθυμεί να εμπλακεί στο πρότζεκτ, με ιδέες που θα μπορούσαν να φέρουν τον Παναγιώτη ακόμα πιο κοντά στο όνειρό του.
«Κάθε μικρό λιθαράκι είναι σημαντικό σ’ αυτή τη συλλογική προσπάθεια», λέει ο Παναγιώτης, ο οποίος νιώθει ευγνωμοσύνη για τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειας και των φίλων του, «πρωταρχικό κομμάτι» της ζωής του, όπως τονίζει.
Το σχολείο της γειτονιάς, οι σπουδές στα οικονομικά και η ενασχόληση με τα κοινά
Γεννημένος το 1990, ο Παναγιώτης Δεληγιάννης έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες με κατευθύνσεις τη χρηματοοικονομική και την οικονομική ιστορία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργαστεί στον τομέα του digital marketing και τη διαχείριση των social media στην οικογενειακή επιχείρηση. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει εμπλακεί με τα κοινά και τις εθελοντικές δράσεις σε διάφορες συλλογικότητες και στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ήταν υποψήφιος στον Δήμο Διονύσου, με στόχο να συμβάλει με τις γνώσεις και την εμπειρία του στην υποστήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και των νέων.
Ένα ιατρικό λάθος κατά τη γέννησή του, όπως λέει, ήταν αυτό που οδήγησε στο να διαγνωστεί με σπαστική τετραπληγία, ο οποία σχετίζεται με τη διαταραχή της κινητικής ή αισθητήριας λειτουργίας. Μικρός ήταν σε καρότσι, στη συνέχεια περπάτησε με “Π” ενώ τώρα περπατάει μεν μόνος του αλλά χρειάζεται να έχει κάποιον δίπλα του ώστε να μην πέσει.
«Όλο αυτό το οφείλω πρωτίστως στην οικογένειά μου και τους φίλους μου. Εγώ πήγα σε “κανονικό” σχολείο εδώ, στη γειτονιά που μένω. Αυτή η κίνηση των γονιών μου να μην με πάνε σε ειδικό σχολείο αλλά στο σχολείο της γειτονιάς ήταν πολύ σημαντική γιατί με έβγαλε από το καλούπι του ανάπηρου», λέει ο Παναγιώτης, ο οποίος θυμάται με νοσταλγία τις στιγμές στο σχολείο, όταν παρά το γεγονός ότι ήταν με Π έπαιζε μπάλα με τους συμμαθητές του και μοιραζόταν μαζί τους στιγμές ξεγνοιασιάς και κεφιού.
Ένα κέφι που διατηρεί αμείωτο καθώς βρίσκεται στην τελική ευθεία της προετοιμασίας για το Κιλιμάντζαρο, που, όπως σε κάθε νέο στόχο που θέτει ο Παναγιώτης, έχει ένα βασικό μήνυμα προς όλους μας: να μην σταματήσουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να βγάζουμε προς τα έξω τον ήρωα που όλοι κρύβουμε μέσα μας!
